Η υπόθεση των Τεμπών είναι φανερό πως αποτελεί τον πυρήνα για ευρύτερες διεργασίες που συμβαίνουν στην κοινωνία και αυτό ανησυχεί το πολιτικό σύστημα. Η διαδικασία της πρότασης μομφής πέρα από την πόλωση ενόψει εκλογών είχε και έναν ακόμη σκοπό, να πάρει όλο το πολιτικό σύστημα τις μεγαλύτερες δυνατές αποστάσεις από τις ευθύνες του για την υπόθεση. Η κυβέρνηση το έκανε προωθώντας το αφήγημα περί κανονικότητας και θεωριών συνωμοσίας και συνεχίζοντας στο δρόμο της συγκάλυψης. Μάλιστα είναι φανερό πως στο Μαξίμου θεωρούν ότι η συγκεκριμένη υπόθεση θα στοιχίσει στην κυβέρνηση με ορισμένους βουλευτές της Ν.Δ. να λένε πολύ πρόωρα πως «δεν γίνεται να είναι κυβέρνηση για πάντα», άλλους να παίρνουν αποστάσεις από την στάση του Κ. Αχ. Καραμανλή ενώ τα πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένου και του Κ. Μητσοτάκη έκαναν ειδική αναφορά στις διαστάσεις που έχει πάρει το ζήτημα στην κοινή γνώμη.
Η αντιπολίτευση αντίθετα προσπαθεί να καρπωθεί ότι μπορεί από την υπόθεση ενώ παράλληλα φροντίζει να πάρει αποστάσεις από τις ευθύνες που τη βαραίνουν. Σε πρώτο επίπεδο παρά την αδυναμία να μεταφραστούν τα Τέμπη σε κέρδισμα για την αντιπολίτευση στις προηγούμενες κάλπες, η δυναμική που εκφράζεται ακόμη σε κοινωνικό επίπεδο αποτελεί διαρκή πειρασμό για ολόκληρη την αντιπολίτευση. Ωστόσο για ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά είναι ιδιαίτερα σημαντικό όλες οι ευθύνες για την κατάσταση των σιδηροδρόμων και τη γενικότερη πορεία διάλυσης όλων των υποδομών της χώρας να περιοριστεί στη Ν.Δ. και συγκεκριμένα στο πρόσωπο των Κ. Αχ. Καραμανλή και Κ. Μητσοτάκη. Έτσι παρά τις δεδομένες ευθύνες και των τριών κομμάτων, δεν λέγεται κουβέντα για το ρόλο τους στην υπόθεση, ούτε βέβαια υπάρχει ένα έστω ίχνος αυτοκριτικής πέρα από την προσχηματική και εντελώς μιντιακή σταση του Χ. Σπίρτζη. Επιπλέον κουβέντα δεν λένε και για τον ρόλο των μνημονίων που αυτά τα κόμματα εφάρμοσαν από κυβερνητικές θέσεις, ούτε βέβαια και για τον ρόλο της Ε.Ε. την οποία προσπαθούν να αναδείξουν στον μέγιστο σύμμαχό τους.
Αντίστοιχα όμως ειδική στρατηγική τηρούν και τα μικρότερα κόμματα προσπαθώντας να αναδείξουν, πως έχουν δώσει τη μάχη ενάντια στην συγκάλυψη των Τεμπών με κάθε δυνατό τρόπο. Ακόμη και το ΚΚΕ που θέλει να αναδειχθεί ως η μόνη αληθινή αντιπολίτευση «στους δρόμους και στο κοινοβούλιο», φρόντισε να μην τραβήξει το θέμα στην πρώτη του φάση, όπου η «αντίσταση στους δρόμους» μαζεύτηκε όπως-όπως εν όψει εκλογών. Το ίδιο προσπαθείται να γίνει και σήμερα με τη διαφορά ότι δεν βρισκόμαστε σε μια στιγμή που ο κόσμος είναι στους δρόμους. Η αντιπολίτευση συνολικά θέλει να καναλιζάρει την υπάρχουσα δυσαρέσκεια με το επιχείρημα πως έπειτα από την εξεταστική, την πρόταση μομφής και τη «συνεπή κινηματική δράση» το μόνο που μένει είναι να εκφραστεί η δυσαρέσκεια στις κάλπες.
Ωστόσο είναι φανερό πως η κοινωνία ζητά κάτι εντελώς διαφορετικό και αυτός είναι ίσως και ένας λόγος που στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις δεν εκφράστηκε το κύμα δυσαρέσκειας που σήμερα φαίνεται στις δημοσκοπήσεις. Αυτό που φαίνεται ότι εξαρχής δεν υπολόγισε το πολιτικό σύστημα και αυτό που ακόμη αδυνατεί να κατανοήσει είναι πως η επιρροή των Τεμπών στην κοινωνία αφορά βαθύτερες διεργασίες και συνειδητοποιήσεις που ενώ δεν εκφράζονται με άμεσο ή ευθύ τρόπο, παράλληλα είναι δύσκολο να καναλιζαριστούν μέσα από τους κλασικούς πολιτικάντικους χειρισμούς. Η υπόθεση των Τεμπών αποτέλεσε μια στιγμή σοκ που μας έφερε ξανά ενώπιων της πραγματικότητας, της δεδομένης κατάστασης της χώρας, της πορείας που ακολουθείται και του ξεχαρβαλώματος των πάντων. Ήταν μια στιγμή που σε συνδυασμό με όλα όσα έχουν ακολουθήσει φανέρωσε πως το βάθος της διάλυσης της χώρας είναι τέτοιο που δεν μπορεί καν να εξασφαλιστεί ένας πιο ατομικός δρόμος, πως δεν υπάρχει ασφάλεια πουθενά και για κανέναν. Χωρίς όμως αυτά να είναι εύκολο να εκφραστούν με έναν άλλο τρόπο δεδομένου του μπλοκαρίσματος που υπάρχει, προωθούν ευρύτερες διεργασίες που φέρνουν την κοινωνία σε ακόμη μεγαλύτερη απόσταση από όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού συστήματος. Πράγμα που εντείνεται από τη χυδαία συγκάλυψη της κυβέρνησης και την προσχηματική αντιπολίτευση που έχει ως στόχο τα εκλογικά οφέλη.
Ι.Κ.
