Οι χώρες της Βαλτικής, όπου απαγορεύεται ή περιορίζεται η δράση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και διώκονται ποινικά ακόμα και βετεράνοι της αντίστασης κατά των Ναζί, πρωταγωνιστούν στην προσπάθεια αποδόμησης του κομμουνισμού, με τις ευλογίες πάντα της Ε.Ε.
Ειδικά στην Εσθονία, έχει ανεγερθεί μνημείο για τους Ναζί που αναγνωρίζονται ως «αγωνιστές της ελευθερίας» και υμνούνται στα σχολεία, ενώ η 22α Σεπτέμβρη, μέρα που απελευθερώθηκε το Ταλίν από τον Κόκκινο Στρατό, έχει ανακηρυχτεί ως «μέρα πένθους» και η περίοδος που η χώρα αποτελούσε τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης θεωρείται «περίοδος κατοχής».
Η ίδια περίοδος χαρακτηρίζεται στην Λιθουανία ως «γενοκτονία». Στη Λετονία, τα μέλη του διαβόητου Arajs Komando, της μονάδας που διεκπεραίωσε το Ολοκαύτωμα, παίρνουν συντάξεις ως αντιστασιακοί, ενώ οι Ρωσόφωνοι της χώρας– όπως άλλωστε και στην Εσθονία- είναι εντελώς αποκλεισμένοι από την δημόσια ζωή.
Στην Κροατία κάθε χρόνο τιμούν τους Ουστάσι, φασίστες συνεργάτες των Γερμανών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Τσεχία η Κομμουνιστική Ένωση Νεολαίας έχει τεθεί εκτός νόμου, στην Πολωνία απαγορεύεται η οποιαδήποτε χρήση κομμουνιστικών συμβόλων ενώ στην Ουγγαρία κυνήγησαν ακόμα και το κόκκινο αστέρι της Heineken!
Η ανοχή της Ε.Ε. απέναντι στις παραπάνω πρακτικές είναι αποκαλυπτική τόσο του αντιδημοκρατικού της χαρακτήρα όσο και των προθέσεων της. Ενώ υποτίθεται ότι κηρύττει διμέτωπο αγώνα ενάντια στον κομμουνισμό και τον ναζισμό, καταλήγει, ανεχόμενη πρακτικές όπως αυτές της Εσθονίας, της Κροατίας και άλλων χωρών να νομιμοποιεί τον δεύτερο στρέφοντας όλα της τα πυρά αποκλειστικά στον πρώτο. Την ίδια στιγμή, χρηματοδοτεί τους νεοναζί της Ουκρανίας ενώ με τις πολιτικές που εφαρμόζει και την ρητορική που υιοθετεί έχει στρώσει το έδαφος για την ενίσχυση της ακροδεξιάς από την Λεπέν στη Γαλλία μέχρι τους Ουρμπάν στην Ουγγαρία κι από Αυστρία μέχρι Ολλανδία, Σουηδία και Γερμανία.
