Δύο προτάσεις που… δεν έγιναν.
Για λόγους ανεξάρτητους της θέλησής μου, δεν μπόρεσα να παραβρεθώ στη συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ, που ονομάστηκε με επιμονή «4η Συνδιάσκεψη», το προηγούμενο σαββατοκύριακο. Αν πήγαινα –πάντα κατά το «αν η γιαγιά μου είχε καρούλια, θα ήταν πατίνι»-, θα έβαζε σε ψηφοφορία μόνο δύο φράσεις. Νομίζω ότι θα είχα αυτή τη δυνατότητα, γιατί ο σ. Βένιος προσπάθησε -αλλά δεν εισακούστηκε- να θέσει μια τροπολογία. Θα υποστήριζα, λοιπόν, ότι πέρα από όποιο κείμενο, ό,τι και να έγραφε αυτό, θα έπρεπε να ψηφιστούν και δύο φράσεις: Η πρώτη, «αγωνιζόμαστε για δημοκρατία, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, χειραφέτηση». Η δεύτερη, «ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει πρωτοβουλίες και θα είναι θετικός σε πρωτοβουλίες για τη δημιουργία ενός ευρύτατου μετώπου ενάντια στο Μνημόνιο, την τρόικα, τη χρεοκοπία».
Θα αιτιολογούσα σε ενάμισι λεπτό (όσο στην πλατεία) τις φράσεις αυτές: Ο ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζοντας την πρώτη φράση, θα έδειχνε ότι κάτι έχει ακούσει από τις πλατείες. Γιατί καμιά απόφαση και πλατφόρμα σήμερα δεν μπορεί να είναι πίσω από όσα είπε η πλατεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζοντας τη δεύτερη φράση, θα έδειχνε πως κατανοεί την ανάγκη ενός παλλαϊκού μετώπου και ενδιαφέρεται γι’ αυτήν. Πως δεν είναι απλά ένα σχήμα εκλογικής και κομματικής επιβίωσης.
Θα περνούσαν αυτές οι δύο φράσεις; Εσείς τι νομίζετε; Θα έμπαιναν σε ψηφοφορία; Τι θα ψήφιζε το μεταλλασσόμενο (άλλη ποσότητα, ποιότητα ανάμεσα στην 1η, τη 2η, την 3η Συνδιάσκεψη και άλλη στην 4η) ενωτικό σχήμα; Πόσοι θα ψήφιζαν υπέρ; Θα υπήρχε κανείς που θα ψήφιζε κατά;
Η καρδούλα και η ψυχή της πλειοψηφίας είναι στην «πανευρωπαϊκή λύση» και στα ευρωομόλογα…
Απουσιάζων ΣΥΡΙΖίτης
Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!
