Σύντροφος του ΕΕΚ, σε δημοσίευσή του στην εφημερίδα Νέα Προοπτική, με τίτλο Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο… παπάς1 σχολιάζει αποσπάσματα από άρθρο του Βασίλη Ξυδιά της 20/9/2014, καθώς και από δικό μου άρθρο της 27/9/2014, το οποίο αφορά στις επισκέψεις του Αλέξη Τσίπρα στο Άγιο Όρος και το Βατικανό. Ο σύντροφος εκλαμβάνει τις απόψεις των δύο αρθρογράφων ως «απλές φραστικές κατασκευές χωρίς λογικό νόημα», «αξιοχλεύαστες ιδέες που παρεισέφρησαν λάθρα στον Γαλαξία της λογικής», καθώς και ως «θεωρητικές ανοησίες», προσάπτοντάς μας «σύγχυση και αποδιοργανωμένη σκέψη».
Θα ήθελα να σου εξομολογηθώ, σύντροφε, ότι οι υποτιμητικοί αυτοί χαρακτηρισμοί σου με στενοχώρησαν πολύ. Διότι, ακόμα κι αν διαφωνείς μαζί μου, δεν χρειάζεται να μου μιλάς σαν να είμαι αγράμματος ή διανοητικά καθυστερημένος. Αλλά με στενοχώρησαν, επίσης, διότι φοβούμαι ότι έχεις παρεξηγήσει τις προθέσεις μου. Γράφοντας το άρθρο στο οποίο αναφέρεσαι, δεν είχα τη φιλοδοξία ούτε να «δικαιώσω» τις εν λόγω επισκέψεις, ούτε να δώσω εξετάσεις ΣΥΡΙΖΕϊκης νομιμοφροσύνης – κι αν έδωσα αυτήν την εντύπωση, σου ζητώ συγνώμη. Στόχος μου ήταν απλώς να υπαινιχθώ ένα πρόβλημα το οποίο οποιαδήποτε νέα κυβέρνηση (ακόμα και μία κυβέρνηση του ΕΕΚ) θα κληθεί να αντιμετωπίσει, όταν θα έρθει με το καλό στα πράγματα: Το πρόβλημα ενός καινούργιου πλαισίου συνδιαλλαγής και συνύπαρξής της με τη θεσμική Εκκλησία.
Θα παραδεχτείς, νομίζω, σύντροφε, ότι το πλαίσιο των σχέσεων Εκκλησίας-Πολιτείας στην Ελλάδα εξακολουθεί μέχρι σήμερα να υπάγεται σε δύο άτυπες παραδοχές: α) Μη με ενοχλείς, για να μην σε ενοχλώ (ή αντιστρόφως: ευλόγησε τα γένια μου, για να ευλογήσω τα δικά σου) και β) μπίζνες. Το άρθρο μου δεν εξέφραζε τίποτα περισσότερο και τίποτε λιγότερο από την ευχή οι «ιερές» επισκέψεις Τσίπρα να αποτελέσουν το πρώτο βήμα για τη χάραξη ενός διαφορετικού πλαισίου, από εκείνο που προσδιορίζουν οι παραπάνω παραδοχές.
Κατά τα υπόλοιπα, δεν διαφωνώ σε τίποτα μαζί σου, σύντροφε. Εκτιμώ αφάνταστα το έργο του De Ste. Croix και του Löwy στους οποίους αναφέρεσαι (για τον Unamuno έχω τις επιφυλάξεις μου, αλλά αυτό δεν είναι επί της παρούσης) και βέβαια δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς επί μακρόν για να αποδείξει πόσο αιμοσταγές και απολιθωμένο είναι το θεσμικό καθίδρυμα της Εκκλησίας – «Ορθόδοξο» ή «Ρωμαιοκαθολικό». Θα συμφωνήσω, επίσης, μαζί σου ότι οι επισκέψεις Τσίπρα, πέραν από την προφανή επικοινωνιακή τους σκοποθεσία, συνιστούν ένα άκρως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του ρεφορμιστικού και αντεπαναστατικού πνεύματος από το οποίο εμφορείται η σύγχρονη κοινοβουλευτική αριστερά.
Πλην, όμως, το πρόβλημα παραμένει ανοιχτό για όλους μας, σύντροφε, και μαζί και για το ΕΕΚ: Με ποιο τρόπο θα συνδιαλεχθούμε με την Εκκλησία και το ποίμνιό της; Μέσα σε ποιο πλαίσιο θα ταιριάξουν τα χνώτα μας; Τα περιθώρια συνεργασίας μας έχουν αποκλειστεί εξ ορισμού – ή υπάρχει ελπίδα μίας ελάχιστης συναινετικής προσέγγισης; Αν έχεις κάποια απάντηση στα ερωτήματα αυτά, ευχαρίστως να σε ακούσω.
(1) Βλ. www.eek.gr
