του Ηρόστρατου
Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί
Και τι δεν θα έδινα να είμαι στη Θεσσαλονίκη. Όχι μόνο για την ομορφιά της πόλης, αλλά και για να δω την ταινία του Βασίλη Λουλέ που θα προβληθεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2015.
Ένα ντοκιμαντέρ γεμάτο παραμύθια… Από τότε που άκουσα για πρώτη φορά για την ιδέα και τα γυρίσματά του, ανυπομονούσα να το απολαύσω στην τελική του μορφή.
Ο δημιουργός του Φιλιά εις τα παιδιά μετά τη συγκλονιστική του συνάντηση με την Ιστορία, μας χαρίζει μια δημιουργία παραμυθένια.
Γράφει ο Βασίλης Λουλές: «…“Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί/ από πάνω κόκκινα κι από κάτω κόσκινα”.
Έτσι τέλειωναν συχνά τα παραμύθια που έλεγαν παλιά οι άνθρωποι. Έτσι τελειώνουν και τώρα αυτά που λένε οι τελευταίοι, ίσως, γέροι παραμυθάδες στον κινηματογραφικό φακό, στο ντοκιμαντέρ που γύρισα στα χωριά των Τρικάλων.
Παραμύθια του κάμπου και των βουνών.
Άνθρωποι απλοί, βοσκοί, νοικοκυρές, αγρότες, άνθρωποι δεμένοι με τη γη και τα ζώα, αγράμματοι οι περισσότεροι, προικισμένοι όμως με το χάρισμα της αφήγησης. Από στόμα σε στόμα, από παππούδες και γιαγιάδες σε παιδιά και σε εγγόνια, οι παραμυθάδες διέσωσαν ιστορίες, παραδόσεις και θρύλους, τραγούδια και στιχάκια που θα είχαν πια χαθεί…
…Μια ταινία για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας που φεύγουν και παίρνουν μαζί τους έναν ολόκληρο κόσμο, έναν πλούτο αιώνων που δεν αναπληρώνεται: γιατί σε μια εποχή που ακόμα και η εικόνα έχει πλέον εκτοπιστεί από την πληροφορία, η προφορική αφήγηση μοιάζει τόσο μα τόσο μελαγχολικά περιθωριακή και ανήμπορη να αντισταθεί.
Δεν είναι ότι οι άνθρωποι έχουμε ξεχάσει πια να αφηγούμαστε και να ακούμε, όχι.
Δεν είναι ότι δεν πλάθουμε πλέον εικόνες ακούγοντας μια αφήγηση, ούτε…
Είναι σα να έχουμε χάσει πια την εμπιστοσύνη μας στην ικανότητα αυτή, νοιώθουμε σα να μη μας ανήκουν οι εικόνες που παράγουμε εμείς οι ίδιοι, σα να μην έχουμε εμπιστοσύνη στα ίδια τα δικά μας υλικά κι εφόδια, σα να έχουμε την ανάγκη κάποιος τρίτος να μας επιβεβαιώσει την αξία τους. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για τον απόλυτο ορισμό της λέξης “αλλοτρίωση”…»
Ο μαγικός κόσμος των παραμυθιών έχει πολλά να δώσει σε μικρούς και μεγάλους. Κι ευτυχώς που τα τελευταία χρόνια άνθρωποι αξιόλογοι και ταλαντούχοι ασχολούνται με το παραμύθι και σώζουν μνήμες και εικόνες που χάνονται…
Το ντοκιμαντέρ είναι παραγωγή της e-trikala Α.Ε. και γυρίστηκε υπό την Αιγίδα του Δήμου Τρικκαίων.
Η σκηνοθεσία είναι του Βασίλη Λουλέ, ενώ στο σενάριο έχει συνεργαστεί με τον Κώστα Μαχαίρα. Η μουσική είναι του Νίκου Κυπουργού.
Μαζί με την ταινία θα προβάλλεται και το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ On.Off., που γυρίστηκε στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Ντοκιμαντέρ που έκανε ο Βασίλης Λουλές το καλοκαίρι του 2014.
Προβολές: Κυριακή 15 Μαρτίου, ώρα 5.30 μ.μ., Aίθουσα «Παύλος Ζάννας», Ολύμπιον, και Τρίτη 17 Μαρτίου, ώρα 8.00 μ.μ., Αίθουσα «Τώνια Μαρκετάκη», Λιμάνι Αποθήκη Δ’.
Μετά από κάθε προβολή θα ακολουθεί συζήτηση με τον σκηνοθέτη.
Γκράφιτι και υποκρισία
Παρακολουθώ τον θόρυβο που ξέσπασε για το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο και το μόνο που μου μένει είναι να τραβάω τα μαλλιά μου!
Από τη μια ο άκρατος συντηρητισμός που υπερασπίζεται τα «όσια και τα ιερά» και μιλά για «βαρβαρότητα». Οι άνθρωποι αυτοί μάλλον κατοικούν σε άλλον πλανήτη και τόσα χρόνια δεν τους είχε ξενίσει η άθλια εικόνα του Πολυτεχνείου και της γύρω περιοχής από πάσης απόψεως. Ακόμη και σήμερα, που όλοι φωτογραφίζουν το γκράφιτι στην αριστερή πλευρά της εισόδου, άλλοι… street artists ή πονεμένοι έχουν κάνει τη δική τους «εικαστική παρέμβαση» στους τοίχους. Η αισθητική τους κάνει το «αμαρτωλό» γκράφιτι να μοιάζει με έργο του Μιχαήλ Άγγελου.
Από την άλλη πλευρά με τρελαίνουν και οι ριζοσπάστες προοδευτικοί που είναι έτοιμοι να επαινέσουν την τέχνη των ανθρώπων που διάλεξαν το Πολυτεχνείο για να παρέμβουν εικαστικά. Λες και η Αθήνα δεν είναι γεμάτη άθλιους τοίχους και τσιμέντο σε κεντρικούς δρόμους, όπου το έργο θα είχε σημασία και λειτουργικότητα.
Ας μου επιτρέψουν αυτοί, οι δεύτεροι, να θεωρήσω -όχι μόνο τη συγκεκριμένη- αλλά την όποια ζωγραφική παρέμβαση στο συγκεκριμένο χώρο ως βεβήλωση. Αν θέλεις να δείξεις την άποψη σου μπορείς να βάλεις ένα ταμπλό μπροστά από τους τοίχους, μια κινητή κατασκευή που να μην προκαλεί καταστροφές σε κάτι που δημιουργήθηκε με μόχθο και για πολλούς από εμάς συμβολίζει πράγματα που σημάδεψαν τη ζωή μας.
Τα χειροκροτήματα βλάπτουν όσο και τα εύκολα ανάθεμα…
Όσο για την «κατεπείγουσα εισαγγελική έρευνα» μου προκαλεί γέλιο, αλλά και ανατριχίλα….
Με τη Δανάη Παναγιωτοπούλου στο Μαραμπού
Θυμάμαι χρόνια πίσω, το Μαραμπού, στην Πανόρμου, ένα από τα ελάχιστα μουσικά μεζεδοπωλεία που λειτουργούσαν τότε. Πηγαίναμε συχνά να ακούσουμε έναν δεξιοτέχνη του ντεφιού. Δεν θυμάμαι πια το όνομά του. Πρώτη φορά είδα τις απίστευτες δυνατότητες που είχε αυτό το όργανο και που, συνήθως, μένει στη σκιά της μουσικής…
Τώρα, μετά από καιρό, μια διαφορετική μουσική με καλεί να επιστρέψω στον ίδιο χώρο. Η Δανάη Παναγιωτοπούλου παρουσιάζει τη νέα δισκογραφική της απόπειρα με τον τίτλο Αντίπυρα, μαζί με τον Άγγελο Αγγέλου, τον Παντελή Ραβδά και τον Θανάση Αρχανιώτη.
Ένας κύκλος δέκα νέων τραγουδιών που «ψάχνουν τον έρωτα και τη μητρότητα. Εμπλέκουν τον Chopin και τον Kubrick με τον ποιητικό λόγο του Μάνου Χατζιδάκι μέσα σε ιδιότυπες ασκήσεις μνήμης, αναζητώντας νέες εκδοχές για το παρελθόν και για το μέλλον».
Μαζί θα ακούσουμε τραγούδια από παλιότερες δουλειές της.
Μαραμπού, Πανόρμου 113, Αθήνα, τηλ.: 210-6910797, Πέμπτη 12/3 & 19/3.
(Το ψηφιακό αρχείο διατίθεται εδώ: https://yafkarecords.gr/el/XIII.html)
