Του Θανάση Παπαγεωργίου*
…Εμείς, όμως, θα διαλέξουμε τους πραγματικά ικανούς κι όχι απλώς τους «δικούς» μας. Έτσι δεν είναι; Επειδή εμείς πιστεύουμε σε ένα κράτος άξιων κι όχι στις συμμορίες κομματόσκυλων. Αλλιώς, τι διαφορά θα έκανε αν αντικαθιστούσαμε τα γαλάζια παιδιά και τους πρασινοφρουρούς με παιδιά άλλης απόχρωσης;
…Εμείς δεν θα επιτρέψουμε να κατηγορηθούμε ότι περιμέναμε την ευκαιρία για να προωθήσουμε τους δικούς μας. Αλλιώς, γιατί να μας πιστέψει ο ταλαιπωρημένος πολίτης και να μας ακολουθήσει. Γιατί αν κάτι περιμένει αυτός ο λαός, που για τα μάτια του σφάζονται όλοι, είναι να δει στις σημαντικές θέσεις τους σημαντικούς ανθρώπους που διαθέτει η χώρα του κι όχι τους έμπιστους του αρχηγού ή τους πιστούς του κόμματος. Το ’φαγε αυτό το φαγητό αιώνες τώρα και περιμένει υπομονετικά τη ριζική αλλαγή. Αυτή που θα τον πείσει ότι κάτι καλό γίνεται γι’ αυτόν τον ίδιο κι όχι για την ικανοποίηση των ψηφοφόρων. Δεν θέλει να ξαναζήσει τα ίδια. Δεν θα ήταν παράλογο να θέλουμε να πιστέψει κάποιος στην έλευση του αλλιώτικου, ενώ θα βλέπει πάλι τα τρεχαλητά των ευνούχων μέσα στους διαδρόμους του παλατιού, τις ίδιες ρεβεράντζες, την ίδια δουλικότητα και εκείνα τα εμετικά χαμόγελα των παρατρεχάμενων που συνωστίζονται δίπλα του για να χωρέσουν στο πλάνο όταν μιλάει στις κάμερες;
…Εμείς θα τα αλλάξουμε όλα αυτά, θα τα δούμε σαν συφοριασμένο παρελθόν που έσβησε. Έτσι δεν θα κάνουμε; Ή πέφτω έξω;
…Εμείς θέλουμε να μαζέψουμε όλους τους εκλεκτούς αυτής της χώρας -και είναι πολλοί και είναι και πραγματικοί δημοκράτες και είναι απλοί άνθρωποι που νοιάζονται για τον άλλον- και να τους αναθέσουμε την εξυγίανσή της. Πρέπει και θέλουμε να δείξουμε στον πολίτη ότι τον διοικεί ο άριστος, για να κερδίσουμε έτσι την εμπιστοσύνη του και να του ζητήσουμε να κάνει θυσίες για την πραγματική σωτηρία του. Γι’ αυτό επικαλούμαστε τη διαφορετικότητά μας, επειδή εμείς πιστεύουμε ότι τόσες δεκαετίες μας κυβερνούσαν άχρηστα και τυχάρπαστα ανθρωπάρια, άθλια δημιουργήματα ενός ληστρικού συστήματος που ήξερε μόνο να εισπράττει χωρίς να δίνει τίποτα, επικίνδυνα τσογλάνια με γραβάτα που παριστάνανε τον σωτήρα μετρώντας τις σταγόνες του αίματος που μας είχε απομείνει για να το ρουφήξουν. Μια συμμορία κολεγιόπαιδων, φλώρων, ληστών, ταγματασφαλιτών, δωσίλογων και προδοτών που εποφθαλμιούσαν τη λίγη περιουσία που αποκτήσαμε με πολύ ιδρώτα και αίμα, για να τη μοιράσουν στους ολίγιστους «ημέτερους» που καρτερούσαν στη γωνιά για να γλείψουν κανένα κόκαλο.
…Εμείς, όμως, είμαστε διαφορετικοί. Θα διαλέξουμε τους πρώτους, τους καλύτερους, τους ταλαντούχους, τους ευφάνταστους, τους δημιουργικούς, τους εργατικούς, αυτούς που ξέρουν και ξέρουν ότι ξέρουν. Τους σοφούς κάθε ειδικότητας. Κι αν δεν ανήκουν στο «κόμμα», εμείς θα τους δώσουμε τη δυνατότητα να διαπιστώσουν ότι τώρα δεν κυβερνιούνται από μια κλίκα, αλλά από μια ανοιχτή παρέα πραγματικά εκλεκτών που θέλουν να χτίσουν. Αλλιώς, αργά ή γρήγορα, θα ξαναπέσουμε στα ίδια, διαιωνίζοντας τη μέθοδο που μας κατάστρεψε, μόνο που τώρα, επειδή η αναμονή υπήρξε μεγάλη και πολύχρονη, και στο δρόμο χάσαμε παιδιά με μυαλό, που φουντάρανε ή πήρανε τον ομματιό τους και ξενιτευτήκανε, θα αντιδράσουμε ακαριαία. Και μόλις δούμε τα στραβά θα την κάνουμε. Είμαστε πολύ ταλαιπωρημένοι, βρε αδερφέ, δεν μας παίρνει άλλη μία από τα ίδια. Σιχαθήκαμε. Αηδιάσαμε. Αγανακτήσαμε. Τώρα περιμένουμε να δούμε επιτέλους την επικράτηση των σχετικών. Μπουκώσαμε στην ανικανότητα. Κοντέψαμε να πιστέψουμε πως είμαστε μια χώρα άχρηστων και αμόρφωτων, που δεν διαθέτει άξιους. Όχι, του κερατά, δεν είναι έτσι.
…Εμείς θα το αποδείξουμε ότι δεν είναι έτσι; Ή πέφτω έξω;
* Ο Θανάσης Παπαγεωργίου είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης
