Παραφράζοντας τον τίτλο της Ποιητικής Συλλογής του Τάσου Λειβαδίτη «Ο Τυφλός με τον Λύχνο», θα έλεγα ότι είμαστε οι Τυφλοί με τον Λύχνο.
Ποιοι;
Εμείς.
Ζούμε, η πλειονότης εξ ημών, σε μιαν Εθνική Ακινησία. Και Ταξική Αφασία.
Ζούμε ωσάν υπνοβάτες μιας καταραμένης κοιλάδας.
Δηλώνει ο Στουρνάρας: «Η απώλεια της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων έχει σε μεγάλο βαθμό αποκατασταθεί.»
Και μόνον το γεγονός ότι έχει το θάρρος (το θράσος) να κάνει μια τέτοια δήλωση, δείχνει πως αισθάνεται ότι απευθύνεται σε κοπάδι.
Και ότι συνεπώς δεν έχει καμία αίσθηση κινδύνου. Και γιατί να έχει; Εν προκειμένω ο Στουρνάρας, αλλά και οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος της εξουσίας που κυβερνά χωρίς να λογοδοτεί, αλλά σαν να σαλαγάει τα πρόβατα.
(Ειρήσθω εν παρόδω: 11 ευρώ το κουνουπίδι!)
Εκείνο που γίνεται όλο και πιο φανερό (και απελπιστικό) τα τελευταία χρόνια είναι η εθελουσία προσχώρηση ανθρώπων (κατά μάζες) στη νέα κοινωνική συνθήκη που προϋποθέτει την απέκδυση του ρόλου του πολίτη και την ένδυση του ρόλου του προβάτου (συχνά με «αριστερή» παρένδυση).
Το φαινόμενο βεβαίως είναι παμπάλαιο, αλλά στην εποχή μας χρειάζεται όλο και λιγότερος καταναγκασμός για να γίνεται κανείς δουλοπάροικος, ακόμα και σκλάβος. Αρκούν ο φόβος, η αμορφωσιά και η πλύση εγκεφάλου.
Οι πολίτες διανύουν τη διαδρομή απ’ τον πελάτη στον υπόδουλο με τη Δεξιά να διευρύνεται διαρκώς προς την «Αριστερά» και την Άκρα Δεξιά
και τον Νεοφιλελευθερισμό ικανόν (όλο και πιο πολύ) να παρενδύεται τη λαϊκή Δεξιά, τη φιλελεύθερη, την προσκυνημένη «Αριστερά», τη Woke ατζέντα κι ό,τι κινείται στο εποικοδόμημα, εκφυλίζοντας τον πολιτισμό σε εργαλείο χειραγώγησης από το σχολείο έως τα ΑΕΙ κι από την πληροφόρηση έως τις εκστρατείες της «ακύρωσης» όσων αντιλέγουν στη γενίκευση της τυραννίας.
***
Κάποιοι πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι και καλλιτέχνες επισημαίνουν την ανάγκη της επιστροφής του ήθους και της ηθικής στην πολιτική. Όμως, όσον οι πολίτες δεν ζητούν κάτι τέτοιο, όλο αυτό έχει μικρή αξία. Κι όχι μόνον,
αλλά, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, τέτοιες διαπιστώσεις ή αναζητήσεις φαντάζουν στα μάτια πολλών, ή ίσως των περισσότερων, παλιατζούρες και ξεπερασμένοι σχολαστικισμοί.
………..
Ζούμε σε κοινωνίες που οι λύκοι είναι προβατοβοσκοί. Στην κορυφή αυτών των κοινωνιών, οι λύκοι τρώγονται μεταξύ τους κι όλοι μαζί τρώνε τα πρόβατα – μια πανάρχαιη γεωπολιτική, που όμως κάθε φορά τα πρόβατα είναι εκείνα που την τροφοδοτούν καταφεύγοντας στη φύλαξη των λύκων.
Ταυτοχρόνως, είναι αλήθεια ότι στην ιστορική μας διαδρομή οι πολίτες (που οι Δυνατοί τους θέλουν πρόβατα) έχουν κάνει εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Κι εξ αυτού, ο κόσμος πήγε ένα βήμα μπροστά. Με έναν λόγο έχει δημιουργηθεί ικανή ιστορική μνήμη
αποτυπωμένη στις εθνικές, τις ταξικές και τις πολιτισμικές ταυτότητες. Και ακριβώς για αυτό τα μεγάλα ζητούμενα της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι η Εθνική Ακινησία και η Ταξική Αφασία. Το πρώτο επιτυγχάνεται διά του εθνομηδενισμού και του εθνικισμού, ενώ το δεύτερο διά του αποπολιτισμού και του δικαιωματισμού. (Με όλα τα συμπαρομαρτούντα, πολιτική ορθότητα, πολυπολιτισμό και τα συναφή.)
Τώρα η Γερμανία λέει ότι «οι Γερμανοί ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους». Ας θυμηθούν λοιπόν οι εργάτες ποιοι είναι, οι αγρότες ποιοι είναι, οι πολίτες ποιοι είναι, διότι αλλιώς, όσο το ξεχνούν, θα το μαθαίνουν διά της βίας…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
1•II•2024
