Τα βρήκαν, λέει, στη Γερμανία οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες, και θα σχηματίσουν «Μεγάλο Συνασπισμό». Τώρα πόσο μεγάλος είναι όταν τα κόμματα που τον συγκροτούν δεν έχουν ούτε το 45% των έγκυρων ψήφων, είναι ζήτημα μπροστά στο οποίο η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Πάντως η συμφωνία είναι λεπτομερής και καταγράφεται σε ένα συμβόλαιο 146 σελίδων. Μόλις καταφέρουν να μοιράσουν και τις υπουργικές καρέκλες, θα ορκιστεί η νέα ομοσπονδιακή συγκυβέρνηση. Οπωσδήποτε καγκελάριος θα είναι ο Μερτς, που από τις αρχές του αιώνα το πάλευε, αλλά έβλεπε μονίμως τις πλάτες της Μέρκελ. Τόσο πολύ είχε απογοητευθεί ώστε κάποια χρόνια το έριξε στον… ιδιωτικό τομέα, υπηρετώντας τον ως μεγαλοστέλεχος της αμαρτωλής BlackRock. Χρειάστηκε να περιμένει τη συνταξιοδότηση της Μέρκελ για να ανέλθει επιτέλους στην ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών και να «θριαμβεύσει» στις πρόσφατες εκλογές με 28,5%. Σε αυτό αθροίστηκε το τραγικό 16,4% των Σοσιαλδημοκρατών –το χαμηλότερο ποσοστό τους από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα!– και επετεύχθη… πλειοψηφία.
Ο Μερτς θα είναι και επικεφαλής του νεοσύστατου «Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας», κι έτσι φιλοδοξεί να ξανακάνει τη Γερμανία καθοδηγήτρια όχι μόνο της Ε.Ε., αλλά και της αυτοκτονικής αντιρωσικής σταυροφορίας. Ίσως γι’ αρχίζει να θυμίζει τον… Μακρόν: «Έχουμε ένα καθήκον απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ολόκληρο τον κόσμο, το οποίο υπερβαίνει κατά πολύ τα σύνορα της χώρας μας και την ευημερία του λαού μας» δήλωνε πρόσφατα, ως σημαιοφόρος της ετοιμοπόλεμης παγκοσμιοποίησης. Στο εσωτερικό μέτωπο τα νέα από τον σχηματισμό της συγκυβέρνησης είναι εξίσου «καλά»: το βιοτικό επίπεδο θα ανταλλαχθεί με πυραύλους, και οι όποιες δημοκρατικές ελευθερίες θα πάνε περίπατο. Μεταξύ άλλων θα «μεταρρυθμιστεί» (διάβαζε: καταργηθεί) ο νόμος για την ελευθερία πληροφόρησης, και θα περιοριστεί περαιτέρω η ελευθερία γνώμης και έκφρασης – για την έκταση των οποίων η Γερμανία ήδη δεν φημιζόταν και ιδιαίτερα… Αλήθεια, με τέτοια πολιτική, ποιος αναμένει «σταθερότητα» ή «κατανόηση» από την κοινωνία;
