Το απροσδόκητο ποσοστό, σχεδόν 32%, του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές έκανε πολλούς να μιλήσουν για νεκρανάσταση του δικομματισμού. Η έκπληξη ήταν δικαιολογημένη επειδή μόλις πριν από ένα μήνα, στις ευρωεκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προσγειωθεί ανώμαλα σε ένα απογοητευτικό 23% και οι προβλέψεις για τις εθνικές εκλογές δεν ήταν αισιόδοξες. Το αποτέλεσμα κλόνισε τουλάχιστον τους πιο λογικούς. Δηλαδή, σκέφτηκαν, ο λαός θυμήθηκε ότι «δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» και έτσι παράτησε τη Μακεδονία και τις Πρέσπες, λησμόνησε την κωλοτούμπα στο δημοψήφισμα, αδιαφόρησε για τις συντάξεις και, κατά κυριολεξία, έγλειψε εκεί που μόλις είχε φτύσει. Κωλοτούμπες, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, δεν κάνει μόνο ο Τσίπρας εναντίον του λαού αλλά και ο λαός απαρνιέται τον εαυτό του καταψηφίζοντας όσα ο ίδιος είχε ψηφίσει μόλις πριν ένα μήνα. Είναι εντελώς παράλογο αλλά όποιος έχει άλλη εξήγηση, π.χ. κάποιον «από μηχανής θεό», (ή θεωρίες συνωμοσίας επί το σύγχρονο) ας μιλήσει.
Η αλυσίδα της εξάρτησης «κόμμα-ψήφος-συμφέρον», παγιωμένη επί ΠΑΣΟΚ και ενισχυμένη επί ΣΥΡΙΖΑ, με τον προφανή καιροσκοπισμό της, έπαιξε ασφαλώς το ρόλο της. Οι ιδεοληψίες του αρχικού μικρού ΣΥΡΙΖΑ συνδυάστηκαν αρμονικά με τον ρεαλισμό των προσφύγων από το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ. Εμπεδώθηκε ένας «πατριωτισμός της εξουσίας», όπου η διατήρηση της «καρέκλας» είναι εθισμός, προϋπόθεση πίστης, εφαλτήριο προσωπικής ανέλιξης. Αυτούς τους πρόσφυγες/ψηφοφόρους θέλει τώρα να εντάξει ο Τσίπρας στον ΣΥΡΙΖΑ (το κόμμα ίσως αλλάξει όνομα όπως ο Μανωλιός τα ρούχα του) για να τους διαβεβαιώσει ότι θα έχουν σίγουρο κέρδος αν μείνουν πιστοί και στις, οψέποτε γίνουν, επόμενες εκλογές. Δεν θα γίνεται μόνο ο Φίλης υπουργός, θα γίνει π.χ. και ο κ. Τζουμάκας, θρίαμβος της ανανέωσης.
Ο δικομματισμός μπορεί να εμφανιστεί, όπως «ο υπαρκτός σοσιαλισμός» στα τελευταία του, κραταιός, εύθραυστος και σάπιος, τουλάχιστον στο ένα πόδι του. Στην ουσία τόσο φθαρμένα υλικά είναι αδύνατον να αντέξουν σε οποιαδήποτε αναμέτρηση. Τα περί σοσιαλισμού/σοσιαλδημοκρατίας καταρρέουν στην Ευρώπη και στην Ελλάδα η μόδα φθάνει καθυστερημένα, όπως συμβαίνει πάντα στην επαρχία, στις αποικίες και στα προτεκτοράτα. Αν αφήσουμε τα ρούχα της ιδεολογίας, ο κόσμος ξέρει αυτούς του ΠΑΣΟΚ από όταν ήταν νέοι. Τους δοκίμασε και τους αποδοκίμασε όταν ήταν μεσόκοποι. Τώρα, «στα γεράματα μάθε γέρο γράμματα», τι να σου κάνουν; Μέχρι που ο κραταιός Κουρουμπλής πάλεψε στα μαρμαρένια αλώνια, ποιος θα το ‘λεγε, με τον Παπαχριστόπουλο και έχασε. Τα ανήμπορα γηρατειά.
Το ερώτημα δεν είναι αν η κυβέρνηση πετύχει ή όχι στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές αλλά τι θα ζητάει η Μέρκελ και ο Τραμπ από την κυβέρνηση και συνολικά από τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Τώρα και όχι αύριο
Συνοπτικά, το σκέλος ΣΥΡΙΖΑ του δικομματισμού μοιάζει με «μαγική εικόνα». Αδύναμος κρίκος, αίνιγμα μιας ασταθούς περιόδου που μόλις ξεκίνησε. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις Πρέσπες άνοιξε την αυλαία αναμόρφωσης της γειτονιάς μας. Έργο πολύπλοκο, άγνωστης διάρκειας, πλήθος ανταγωνιστικοί σκηνοθέτες και ηθοποιοί, με την Τουρκία μοναχική αλλά όχι απομονωμένη βεντέτα της σκηνής. Η κυβέρνηση έχει απέναντί της αυτό τον Γόρδιο Δεσμό.
Οι πρώτες αντιδράσεις της κυβέρνησης δεν ήταν διόλου κακές π.χ. στο μπουρίνι της Χαλκιδικής. Αλλά η κυβέρνηση θα κριθεί στην οικονομία σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις της στις γεωπολιτικές συγκρούσεις στη γειτονιά μας. Οι Πρέσπες ήταν μόνο το ορεκτικό. ΗΠΑ και Βρυξέλλες/Γερμανία κρατάνε τα προσχήματα, αλλά συγκρούονται λυσσαλέα, υπογείως. Θα είναι πολύ γελασμένος (και ζημιωμένος) όποιος νομίζει ότι οι «χάρες», οι πιέσεις, οι συναλλαγές στην οικονομία θα διεξάγονται αεροστεγώς, ανεξάρτητα από τα γεωπολιτικά συμφέροντα. Στο τέλος-τέλος η Μικρασιατική Καταστροφή υπαγορεύτηκε από γεωπολιτικά συμφέροντα. Η γεωπολιτική ανάγκασε τον Μεταξά να συνταχθεί, αν και γερμανόφιλος, με τη δύναμη της θάλασσας, τη Βρετανία.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν η κυβέρνηση πετύχει ή όχι στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές αλλά τι θα ζητάει η Μέρκελ και ο Τραμπ από την κυβέρνηση και συνολικά από τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Τώρα και όχι αύριο. Επειδή τώρα διεξάγεται στην ευρύτερη περιοχή ανελέητη σύγκρουση, γεωπολιτική και οικονομική, Ε.Ε.-Γερμανίας/ΗΠΑ (με τη Ρωσία οιονεί παρούσα) και την Ελλάδα χρήσιμο κομμάτι στην παρτίδα. Η εθνομηδενιστική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως κρίσιμο πιόνι στο παιχνίδι, όπως άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση. Ο Ερντογάν είπε για την Τουρκία «θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε εδάφη». Ισχύει ακριβώς το ίδιο και για την Ελλάδα.
Η Ελλάδα αποικία χρέους ή προτεκτοράτο;
Μετά τη Χούντα και την καταστροφή στην Κύπρο, οι δυο ισχυρές προσωπικότητες, Καραμανλής και Παπανδρέου, δημιούργησαν την αίσθηση ότι «ανήκομεν στη Δύση» αλλά αξιοπρεπώς. Τα Μνημόνια διέλυσαν αυτή την εικόνα. Ελάχιστη πρακτική σημασία έχει αν θεωρηθούμε αποικία χρέους ή προτεκτοράτο. Όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση, δεξιός ή αριστερός, υπόκειται σε ταπεινώσεις και αδυνατεί να προβάλλει/υπερασπίσει τα εθνικά συμφέροντα. Δεν μπορεί να λάβει καμία στοιχειωδώς αξιόλογη απόφαση ούτε για δευτερεύοντα ζητήματα. Π.χ. δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι, προ-ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι πολύ παλιά, μυστική διαβούλευση και κοινή απόφαση των πολιτικών αρχηγών για το διορισμό της ηγεσίας σε ένα από τα τρία Σώματα Ασφαλείας (Αστυνομία, Λιμενικό, Πυροσβεστική) απορρίφθηκε από τον «ξένο παράγοντα» που επέβαλλε τη δική του επιλογή.
Προσώρας, οι υπερκείμενες Δυνάμεις φρόντισαν να μην μπορεί καν να εμφανιστεί, έξω από τον έλεγχό τους, ένας πολιτικός φορέας ή πρόσωπο, ειλικρινής κήρυκας της εθνικής ανεξαρτησίας. Ούτε υπάρχει, έστω στα σπάργανα, μια σύγχρονη Φιλική Εταιρία. Το κενό είναι απόλυτο. Αλλά δεν είναι αιώνιο.
