Της Αγγελικής Ντουσάκη
Μονάχα ένα βήμα πίσω. Εκείνο το ένα βήμα που σε κάνει να δεις πιο καθαρά τον ορίζοντα. Εκείνο που σε κάνει να δεις συνολικά το τοπίο:
Πού ήσουν!
Πού έφτασες!
Σε τι σε ωφέλησε αυτή η διαδρομή!
Ποιους συνάντησες!
Ποιοι σε ακολούθησαν!
Ποιοι σε εγκατέλειψαν!
Και κυρίως μέχρι που μπορείς να φτάσεις!
Μονάχα εκείνο το βήμα προς τα πίσω επιτρέπεται!
Μονάχα εκείνο το μικρό βηματάκι που δεν κλέβει μέτρα από τη διαδρομή που διανύσαμε!
Κάθε μεγαλύτερο βήμα μας προς τα πίσω μας στερεί μια εικόνα από το τοπίο που προλάβαμε να δούμε όσο προχωρούσαμε.
Αλήθεια, όταν προχωράς το τοπίο συνεχώς μεταβάλλεται. Με κάθε βήμα προς τα μπρος βλέπεις και μια λεπτομέρεια της ζωής που θα μπορέσεις να ζήσεις, αν φτάσεις στο τέλος της διαδρομής.
Μια τόση δα μικρή λεπτομέρεια που είναι ικανή να σε κάνει να διανύσεις πολλά χιλιόμετρα ακόμα, ένα καινούριο χρώμα που πριν δεν το έβλεπες, ένας ακόμα άνθρωπος που συνάντησες καθώς προχωρούσες, και τώρα, κάνοντας βήματα προς τα πίσω, τον αφήνεις.
Κάθε βήμα προς τα πίσω, δεν είναι απλά σα να μην έγινε.
Κάθε βήμα πίσω δε μας φέρνει απλά σε μια θέση από την οποία έχουμε ξαναπεράσει.
Κάθε βήμα προς τα πίσω είναι μια ματαίωση!
Κάθε βήμα προς τα πίσω συνοδεύεται κι από αυτό το συναίσθημα, ότι δε θα μπορέσεις να ξαναφύγεις προς τα μπρος!
Γιατί, με κάθε τέτοιο βήμα, χάνεται κι ένα χρώμα από αυτά που πρόλαβες να δεις. Χάνεται εκείνη η μικρή λεπτομέρεια μιας άλλης ζωής που μόλις πρόλαβες να υποψιαστείς, κάνοντάς σε να πιστέψεις πως ποτέ δεν υπήρξε αυτή η λεπτομέρεια κι εκείνο το καινούριο χρώμα στον ορίζοντα. Οδηγώντας σε στην σκέψη πως όλα ήταν στη φαντασία σου.
Κι όμως, υπήρξε! Γιατί δεν το είδες μόνο εσύ!
Φάνηκε για λίγο εκείνο το τοπίο της ζωής που θα μπορούσαμε να ζήσουμε!
Κοντοστάσου λίγο και δες γύρω σου από πού ξεκινήσαμε, πού φτάσαμε και πού μας ζητάνε να επιστρέψουμε.
Κοίτα λίγο πιο μακριά.
Κοίτα τον ορίζοντα. Φτάσε εκεί που η θάλασσα γίνεται ένα με τον ουρανό.
Εκεί στο σκοτεινό ουρανό που όμως είναι γεμάτος άστρα. Άστρα που το φως τους ίσα που σε άφησε να δεις κάτι από εκείνο το τοπίο που θα μπορούσαμε να δούμε τις ηλιόλουστες μέρες.
Μπορείς να ζήσεις μια ζωή με την υποψία της λιακάδας αυτής;
Μπορείς, ξέροντας πως μπορεί να υπάρχει μια πιο φωτεινή μέρα να αρκείσαι στο φως λίγων άστρων;
Κάνε ένα μικρό βηματάκι προς τα πίσω. Κάτσε λίγο και σκέψου:
Μπορεί ο άνθρωπος να αφήσει να περάσει μέσα από τα δάχτυλα του ολόκληρο το φως κι αυτός να κρατήσει μονάχα μια αχτίδα;
