Η καθολική σύγκρουση και η προσαρμογή των ηγεσιών στις λαϊκές ανάγκες
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Δεν αρέσει αυτή η κυβέρνηση στους Ευρωπαίους εταίρους/ δανειστές και θέλουν να την αλλάξουν. Να φύγουν, λένε, οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ο Λαφαζάνης, αλλά να φύγει και ο δεξιός Καμμένος για να ’ρθουν οι αριστεροδέξιοι, Βενιζέλος και Θεοδωράκης, παραδουλεύτρες της μνημονιακής πολιτικής. Πρώτος «τον λίθο βαλέτω» ο αναμάρτητος «σοσιαλιστής και φίλος της Ελλάδας» Μάρτιν Σουλτς και ακολούθησαν άλλοι «ων ουκ έστιν αριθμός». Τα ξένα ΜΜΕ υπαγορεύουν το σκοπό και ακολουθούν τα εγχώρια.
Κατανοητή η επιθυμία ανατροπής αλλά ακατανόητος ο στόχος των μνημονιακών. Νομίζουν, άραγε, ότι ο Τσίπρας δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις τους επειδή τον πιέζει το δίδυμο Λαφαζάνη/Καμμένου και όχι επειδή, αν ενδώσει, θα καταρρεύσει ο ίδιος και η κυβέρνησή του; Βερολίνο/Βρυξέλλες (ΒΒ) δεν μπορεί να είναι τόσο ηλίθιοι, γιατί αν είναι, πάμε χαμένοι κι εμείς αλλά κι όλη η Ευρώπη/Ε.Ε. Με τους βλάκες δεν τα βγάζει πέρα κανείς. Ούτε μπορεί να πιστεύουν ότι Ισπανοί, Γάλλοι, Ιταλοί κ.λπ., θα φοβηθούν και θα κάτσουν στ’ αβγά τους αν πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως αφελώς λένε μερικοί και στην Αριστερά. Φανταστείτε τη Λεπέν, τον Γκρίλο ή το Podemos να κάνουν πίσω επειδή απότυχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι ΒΒ δεν θέλουν να φύγει ο Λαφαζάνης και ο Καμμένος, αλλά να εξαφανιστούν όλοι, Τσίπρας και κομπανία, κάθε αντιμνημονιακή πολιτική δύναμη μαζί και ο -υποτίθεται παροπλισμένος-Καραμανλής, στην πολιτική οι «έφεδροι» επανέρχονται στο άψε-σβήσε.
Το κέρδος από αυτή τη διαπραγμάτευση είναι ότι μέρα με τη μέρα ο κόσμος στην Ε.Ε. καταλαβαίνει ότι η ψήφος ευτελίζεται, ότι οι κυρίαρχες ελίτ οδηγούν ενσυνείδητα σε άγριες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Έτσι ώστε, ελπίζουν, να ηττηθεί οριστικά ολόκληρη η κοινωνία, όπως ηττήθηκε η εργατική τάξη στην Ευρώπη, μετά από μισό αιώνα εξεγέρσεων (1830-1871, με την Κομμούνα) το 1917, επίλογος αυτών των επαναστάσεων, κατέληξε επίσης. Οι ελάχιστες νικηφόρες ανατροπές έκτοτε είχαν άλλο, εθνικοαπελευθερωτικό, χαρακτήρα -Κίνα, Βιετνάμ, Γιουγκοσλαβία. Οι κυρίαρχοι προτιμούν, κατά σειρά την υποταγή (βλ. Σαμαράς), τον εμφύλιο (βλ. έγχρωμες επαναστάσεις), αλλά δεν αποκλείουν και τον πόλεμο, ακόμα και πυρηνικό, ιδίως τμήμα της ελίτ στις ΗΠΑ.
Πρόκειται, λοιπόν, για μια καθολική σύγκρουση και όχι για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον Καμμένο. Και φυσικά, δεν πρόκειται για στενό «ταξικό» αγώνα, αστών εναντίον εργατών και προλετάριων, όπως «τυφλοί τα τ’ ώτα τον τε νουν» επιμένουν κάποιοι. Είναι σύγκρουση με όλη την κοινωνία, όπως π.χ. ήταν τα πράγματα την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης.
Η ιστορική Αριστερά έχει καταρρεύσει στην Ε.Ε. επειδή δεν μπορεί να αντιληφθεί την έκταση, την ένταση και το βάθος της σύγκρουσης. Ούτε ότι ο κόσμος επιλέγει με κριτήριο όχι την ιδεολογία αλλά αυτόν που του φαίνεται ικανός να αντιδράσει αποτελεσματικά στην κυρίαρχη ελίτ. Και είναι εξίσου έτοιμος να τον εγκαταλείψει, εν ριπή οφθαλμού, αν διαψευστεί στις προσδοκίες του. Ισχύει απολύτως και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυο μεγάλες ιδεολογίες, φασισμός και κομμουνισμός, έπαιξαν, έχασαν, απογοήτευσαν. Με συνέπεια να μην ακολουθεί ο κόσμος τους ηγέτες, όπως π.χ. τον Μουσολίνι, αλλά να υποχρεώνει τις ηγεσίες να προσαρμοστούν στις λαϊκές ανάγκες, έτσι ώστε π.χ. η κόρη Λεπέν να ανταποκρίνεται στο «γκωλικό» αίτημα της ανεξαρτησίας της Γαλλίας.
Γι’ αυτό κανένας Τσίπρας δεν μπορεί να σταθεί αν «μιμηθεί» τον Σαμαρά. Η επανάληψη της κωλοτούμπας θα είναι φάρσα. Γι’ αυτό η ηγεσία της Χ.Α. ή θα «ευπρεπιστεί» ή θα εξαφανιστεί. Κατά τα άλλα, οι λεγόμενες φασιστικές ομάδες, αντίστοιχες των «αντιεξουσιαστών» και λοιπών «αναρχικών» είναι, γενικά, ταραχοποιοί ή μηχανισμοί κρατικών υπηρεσιών, ημεδαπών ή αλλοδαπών.
Ο Τσίπρας έχει κάνει ορισμένες επιλογές διόλου αυτονόητες, όπως η σύμπραξη με τον Καμμένο, αν σκεφτεί κανείς ότι όταν ιδρύθηκαν οι ΑΝΕΛ αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τους χαρακτήρισαν ακροδεξιούς. Αλλού, αρχηγοί όπως ο Λαφοντέν ή ο Μελανσόν με αντίστοιχες διαθέσεις έχασαν την ηγεσία ή εμφανίστηκαν σχηματισμοί μακριά από την απονεκρωμένη ιστορική Αριστερά. Η εξαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στο ότι η ελίτ του ΚΚΕ εσωτ. (μαζί με τους προσελθόντες από το ΚΚΕ) προσχώρησε εκούσα-άκουσα στο νέο ηγέτη αν και όχι ψυχή τε και σώματι.
Με μια λέξη, στον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίστηκε η «παράδοση» τα κρίσιμα θέματα να μπαίνουν κάτω από το χαλί, με αποτέλεσμα η στοιχειώδης ανάγκη του διαλόγου να μετατραπεί σε αξίωμα με κατάληξη αντί για αποφάσεις να σερβίρονται οι γνωστές σούπες. Όσο το κόμμα ήταν μικρό και στην αντιπολίτευση η κατάσταση ήταν ανώδυνη, αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση είναι αλλιώς. Το χειρότερο, αλλά όχι απροσδόκητο, ήταν ότι αυτή η, ουσιαστικά άρρωστη, κατάσταση βρήκε ιδανικό καταφύγιο στο ψευδεπίγραφο ιδεολόγημα ότι στην Ευρώπη/Ε.Ε. όλα λύνονται διά του διαλόγου – και όχι με ωμούς εκβιασμούς.
Για την κυρίαρχη ελίτ η Ε.Ε. ήταν η αγελάδα που έδινε τζάμπα γάλα, με αντίτιμο την εθελουσία υποταγή της. Για τη λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά η Ε.Ε. ήταν και παραμένει το ιδανικό θερμοκήπιο. Η αποθέωση του Σημίτη σε Συνέδριο του Συνασπισμού ήταν αποκαλυπτική. Μπορούσε να είναι ανέξοδα και ακίνδυνα εναντίον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού με αντίβαρο τη φαντασιακή Ευρώπη των λαών. Τώρα, ενώπιον της πραγματικής Ε.Ε., αιδημόνως σιωπά και για τη φύση της «Ευρώπης» και για την (όποια) βοήθεια προσφέρει ο εχθρός, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Δεν εκπλήσσει η σιωπή. Αναγνώριση τέτοιου λάθους σημαίνει αυτοκατάργηση και κανείς, όντας μάλιστα στην κυβέρνηση, δεν έχει αυτοκτονικές διαθέσεις. Αντιθέτως…
