Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ (1908-1941)
Ο Ύπνος
Ο ύπνος είναι ένας απλοϊκός άνθρωπος
Γεμάτος δώρα
Που τα χαρίζει σ’ όλους
Που τα μαζεύουν όλοι
Ο ύπνος είναι ένας κύκνος αυθόρμητος
Που ανάβρυσε πάνω στα νερά της ψυχής
Ο πόθος μας δεν του μοιάζει
Αλλά και ο πόθος μας
Είναι ένας απλοϊκός άνθρωπος
Προικισμένος με δώρα και χαρά.
Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο
Ήταν γυναίκα ήταν όνειρο ήταν και τα δύο
ο ύπνος μ’ εμπόδιζε να τη δω στα μάτια
αλλά της φιλούσα το στόμα την κράταγα
σαν να ήταν άνεμος και να ήταν σάρκα
μού ’λεγε πως μ’αγαπούσε αλλά δεν το άκουγα καθαρά
μού ’λεγε πως πονούσε να μη ζη μαζί μου
ήταν ωχρή και κάποτε έτρεμα για το χρώμα της
κάποτε απορούσα νοιώθοντας την υγεία της σα δική μου υγεία
όταν χωρίζαμε ήτανε πάντοτε νύχτα
τ’ αηδόνια σκέπαζαν το περπάτημά της
έφευγε και ξεχνούσε πάντοτε τον τρόπο της φυγής της
η καινούργια μέρα άναβε μέσα μου προτού ξημερώση
ήταν ήλιος ήταν πρωί όταν τραγουδούσα…
Ο άνεμος κι η άνοιξη
Ο άνεμος ρέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν ουρανός που έχασε το δρόμο
Δέντρα προσπαθούν να του δέσουν τα χέρια
Αλλά μάταια κοπιάζουν.
Ο άνεμος αναπνέει μέσα στην καρδιά μας
Σα στρατός που ορμάει στον αγώνα
Τον καλωσορίζει η άνοιξη στην κοιλάδα
Τον χαιρετάνε τ’ αρώματα της γης.
Η άνοιξη είναι μια παρθένα που δεν την ξέραμε
Και όλους μας φίλησε με θάρρος προτού το ζητήσουμε
Τώρα αγκαλιάζει τον άνεμο και κάνει σαν τρελλή
Κι αναγκάζει κι εμάς να τον αγαπήσουμε.
Ακόμα δεν μπόρεσα
Ακόμα δεν μπόρεσα να χύσω ένα δάκρυ
πάνω στην καταστροφή,
δεν κοίταξα ακόμα καλά τους πεθαμένους,
δεν πρόφτασα να δω πως λείπουνε
από τη συντροφιά μου,
πως έχασαν τον αέρα που εγώ αναπνέω
και πως η μουσική των λουλουδιών,
ο βόμβος των ονομάτων που έχουνε τα πράματα
δεν έρχεται στ’ αυτιά τους.
ακόμα δε χλιμίντρισαν τ’ άλογα
που θα με φέρουν πλάι τους.
Να τους μιλήσω
να κλάψω μαζί τους
και ύστερα να τους σηκώσω όρθιους.
όλοι να σηκωθούνε σαν ένας άνθρωπος,
σαν τίποτα να μην γίνει,
σαν η μάχη να μην είχε περάσει πάνω από τα κεφάλια μας.
