Του Μάριου Διονέλλη
Τη στιγμή που πρωθυπουργός και υπουργοί περιμένουν να παραλάβουν τις επόμενες καταδίκες για τους εργαζόμενους στους διαδρόμους και στους προθαλάμους των Βρυξελλών, άνθρωποι αξιοπρεπείς, που δεν δέχονται τον εξευτελισμό, μαχητές της ζωής και μιας δίκαιης κοινωνίας κατεβαίνουν στο δρόμο.
Έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Τα όπλα τους είναι η διεκδίκηση, ο αγώνας και η συλλογική δράση. Εν όψει της απεργίας της Τετάρτης ο Δρόμος συνάντησε πρόσωπα που βρίσκονται ή βρέθηκαν το προηγούμενο διάστημα στο δρόμο, διεκδικώντας να μην πληρώσουν μια κρίση που δεν δημιούργησαν. Μας είπαν τις προσωπικές τους ιστορίες και συμφώνησαν πως μόνη διέξοδος είναι η μαζική καθημερινή αντίσταση. «Έχουμε πόλεμο» εξάλλου, όπως λένε, και «αν τους αφήσουμε θα μας θάψουν».
Hρακλής Ποζαπαλίδης (εργαζόμενος στην Speedex):
Έχουμε πόλεμο
«Δουλεύω 13 χρόνια και όταν άρχισα να συνδικαλίζομαι μου είπαν ότι δεν έχουν πια δουλειά courier για μένα και με υποβίβασαν σε εισπράκτορα. Σε άλλη εταιρία του κλάδου των ταχυμεταφορών απέλυσαν εργαζόμενη χωρίς να της δώσουν αποζημίωση. Στον κλάδο μας έχουν κυριαρχήσει οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και το franchise. Πας κάθε μέρα στη δουλειά και δεν ξέρεις ποιον θα βρεις αφεντικό και αν το καινούριο αφεντικό θα σου πληρώνει όλα τα ένσημα ή αν θα επικαλεστεί «περικοπές» κ.τλ. Και αυτές είναι οι εταιρίες που σήμερα διεκδικούν να βάλουν χέρι και στα ΕΛΤΑ, πατώντας στις δικές μας πλάτες.
Σήμερα η κυβέρνηση ζητά από μας τους εργαζόμενους να βάλουμε και πάλι το χέρι στην τσέπη. Είμαστε στον πάτο του βαρελιού, δεν πάει πιο κάτω.
Ό,τι έκαναν οι εργαζόμενοι για το κράτος το έκαναν και δεν πάει άλλο. Συμμετείχαμε στην απεργία στις 10 Φλεβάρη και συμμετέχουμε και στις 24. Άλλο μέσο δεν έχουμε, μόνη προοπτική μας είναι ο αγώνας. Για μένα είναι θέμα “πολέμου”. Έχουμε πόλεμο, από τη μία είναι τα αφεντικά και από την άλλη οι εργαζόμενοι και οι εργάτες. Είναι σαφές πια…»
Ντίνα Ροβυθάκη (πρώην εργαζόμενη στον ΟΓΑ με stage):
Μόνη λύση η απεργία διαρκείας
«Για τεσσεράμισι χρόνια ήμουνα σε καθεστώς μαθητείας μέσω των προγραμμάτων stage στον ΟΓΑ. Όταν πήγα στην υπηρεσία βρήκα σωρούς από εκκρεμείς υποθέσεις. Και εγώ και οι 283 άνθρωποι που δούλεψαν σαν κι εμένα κάναμε δουλειά ίδια με τους μόνιμους υπαλλήλους και σταδιακά η υπηρεσία άρχισε να λειτουργεί πιο αξιόπιστα. Η δουλειά μας ονομάστηκε “εκπαίδευση” για να πληρωνόμαστε λιγότερο και για να δουλεύουμε ανασφάλιστοι. Αν “εκπαιδεύτηκα” επί 4,5 χρόνια ας μου δώσουν τουλάχιστον ένα μεταπτυχιακό…
Σήμερα μας αφήνουν όλους στο δρόμο. Και όχι μόνο αυτό αλλά με τα νέα οικονομικά μέτρα, μας ζητούν να πληρώσουμε εμείς την κρίση που δημιούργησαν. Ας κόψουν από αλλού, από τους εξοπλισμούς, από τις χαριστικές φοροαπαλλαγές και όχι από τους εργαζόμενους. Δεν είναι δική μας αυτή η κρίση. Μόνη μας λύση είναι η κινητοποίηση. Συμμετέχουμε στην απεργία της Τετάρτης που με τα χίλια ζόρια κατάφεραν να συμφωνήσουν από κοινού τα συνδικάτα μας. Η γνώμη μου όμως είναι πως μοναδική λύση είναι η απεργία διαρκείας. Μας φοβούνται και μόνο έτσι θα καταλάβουν τη δύναμή μας».
Γιάννης Σκουλής (εργαζόμενος στο εργοστάσιο της Elite):
Δεν θα τους αφήσουμε να μας θάψουν
«Είμαι έξι χρόνια στο εργοστάσιο παπουτσιών και σήμερα βρίσκομαι μαζί με τους συναδέλφους μου σε επίσχεση εργασίας. Όταν μας είπε ο ιδιοκτήτης ότι θα το κλείσει, η απόφαση για την κατάληψη του εργοστασίου ήταν ομόφωνη και η παρουσία μας εδώ μαζική.
Εδώ δουλεύουν 170 άτομα, κάποιοι είναι ζευγάρια και δεν μπαίνει κανένας μισθός στο σπίτι τους εδώ και μήνες. Μετά από διαπραγματεύσεις πήραμε μέχρι και το πρώτο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη.
Σήμερα περιμένουμε τη δανειοδότηση της επιχείρησης από την Τράπεζα για να αγοραστούν πρώτες ύλες και να ξεκινήσουμε ξανά τη δουλειά. Μας έχει υποσχεθεί ο ΟΑΕΔ και ένα επίδομα 1.000 ευρώ, το οποίο όμως δεν το έχουμε δει ακόμα, γιατί κόλλησε σε γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Στην απεργία της Τετάρτης θα συμμετάσχουμε όλοι. Δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσουν τα νέα μέτρα. Μας έχουν φτάσει πια στο χείλος του γκρεμού και αν παραδώσουμε τα όπλα θα μας θάψουν κανονικά. Δεν θα τους αφήσουμε».
