Οι Δυτικοί, προσώρας τουλάχιστον, δεν θέλουν νέες πυρκαγιές, αλλά να κρατήσουν στη θράκα τις παλιές
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
«Η Τουρκία προβάλλει εξωφρενικές απαιτήσεις», διαλαλούσαν τα ελληνικά ΜΜΕ μετά την, ατελέσφορη, Σύνοδο Κορυφής. Άραγε, περισσότερο ή λιγότερο εξωφρενικές από την απαίτηση του Ομπάμα και του Ολάντ να φύγει ο Άσαντ, εκλεγμένος στο κάτω-κάτω από τους Σύριους; Δεν υπάρχουν εξωφρενικές απαιτήσεις. Κάθε χώρα ζητάει αυτό που θεωρεί πως τη συμφέρει και κυρίως πιστεύει ότι μπορεί να πάρει, επειδή νομίζει πως η συγκυρία το επιτρέπει. Χωρίς πολλά-πολλά η Τουρκία, προβλέπω, θα πάρει άφθονες υποσχέσεις, αλλά στο χέρι θα της μείνουν μόνο μερικά κέρματα. Ο Ερντογάν το ξέρει και γι’ αυτό ελπίζει, είπε, ότι ο Νταβούτογλου θα γύριζε από τη Βιέννη με λεφτά, τα άλλα είναι «έπεα πτερόεντα». Π.χ. γιατί το ευρωιερατείο θα δώσει, όπως επιθυμεί η Άγκυρα, ελεύθερη είσοδο των Τούρκων στην Ε.Ε. όταν μαίνεται ο «εμφύλιος» Κούρδων-Τούρκων μέσα στην επικράτεια και όταν διατηρείται ζωντανή η πιθανότητα ρωσο-τουρκικής αναμέτρησης; Η προβλεπτή συνέπεια θα είναι ένα ασύλληπτο κύμα Τούρκων προσφύγων προς την Ε.Ε. που με την ταυτότητά τους θα περνάνε τα σύνορα. Δεν τρελάθηκαν ακόμα στις Βρυξέλλες.
Από την άλλη μεριά, τα απίστευτα «γλυκόλογα» στη συνάντηση των δύο πρωθυπουργών, Τσίπρα και Νταβούτογλου, καταγράφονται στην κοινότοπη και ιστορικά επαναλαμβανόμενη κατηγορία των θερμών εναγκαλισμών, όπου με το δεξί αγκαλιάζεις και με το αριστερό μαχαιρώνεις στην πλάτη, αν μπορείς. Αν δεν μπορείς, μένεις στα ίδια και περιμένεις καλύτερες μέρες. Τώρα εμείς έχουμε το πρόβλημα των προσφύγων και οι Τούρκοι έχουν πολλούς μπελάδες για να ανοίξουν μέτωπο και στο Αιγαίο. Η Τουρκία ζήτησε πολλά και έλαβε ελλιμενισμό στα Δωδεκάνησα ΝΑΤΟϊκών πλοίων και σήμα απομόνωσης αν εισβάλουν στη Συρία. Οι Δυτικοί, προσώρας τουλάχιστον, δεν θέλουν νέες πυρκαγιές αλλά να κρατήσουν στη θράκα τις παλιές.
Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο, αυτή τη στιγμή, να φανεί «μη φιλική» προς την Τουρκία. Δουλεύουν, επιτέλους για μια φορά, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι δεν λέω για το καλό μας αλλά τουλάχιστον χωρίς να απεργάζονται κάτι που να μας βλάψει, για τους δικούς τους λόγους φυσικά. Με απλά λόγια η κυβέρνηση κινήθηκε στο δρόμο προηγούμενων κυβερνήσεων, στο μήκος κύματος που βρίσκεται και ο κόσμος εδώ και χρόνια, να μην πολύ-ενοχλούμε το «θηρίο» για να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας.
Είναι η μοναδική φορά εδώ και εκατό χρόνια που η Τουρκία αισθάνεται ότι την πιάνουν στο δόκανο. Είναι η μοναδική φορά, εδώ και ένα αιώνα, που οι Κούρδοι νιώθουν ότι ήρθε η ώρα τους, να αποκτήσουν δική τους πατρίδα. Το ΡΚΚ, με είκοσι χρόνια αντάρτικο, αφύπνισε την εθνική τους συνείδηση και ο πόλεμος στη Συρία τους ξύπνησε για τα καλά. Η συγκυρία τους βοηθάει, είναι απαραίτητοι στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας των ισλαμιστών. Ένα πρόβλημα έχουν: Μόλις (όταν) νικήσουν θα πάψουν να είναι εντελώς απαραίτητοι. Ωστόσο, για να σταθεροποιηθεί η περιοχή, ένα κουρδικό κράτος κάποιας μορφής -υπό αμερικανική επιρροή- είναι μάλλον αναπόφευκτο να γίνει, με πρόσβαση στη θάλασσα. Είναι δουλειά των Κούρδων να φροντίσουν να μην πάρουν ψίχουλα. Διότι αυτό προμηνύουν δυο τυχαίες ενδείξεις μεταξύ πολλών άλλων: Πρώτον ότι δεν προσκλήθηκαν στη Διεθνή Διάσκεψη για το Συριακό, με απαίτηση της Τουρκίας. Δεύτερον ότι τα διεθνή (και ελληνικά) ΜΜΕ ασχολούνται με το «κλείσιμο» της Ζαμάν, όργανο του Γκιουλέν, μουσουλμάνου αντίπαλου του Ερντογάν, αλλά καθόλου με τις εκκαθαρίσεις του τουρκικού στρατού στις αστικές κουρδικές περιοχές εντός Τουρκίας. Γιατί; Επειδή υπάρχουν ισχυρά κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ αλλά και στην ΕΕ που μάχονται ώστε οι Κούρδοι της Τουρκίας, το ΡΚΚ, να μην αποτελέσουν παράγοντα της λύσης, η Τουρκία να μην διαμελιστεί και οι Κούρδοι της Συρίας να συγκροτήσουν μια ασθενή, ελεγχόμενη «οντότητα». Έτσι θα διαμελιστεί η Συρία (και όχι η Τουρκία) ενώ η κουρδική οντότητα θα είναι αγκάθι στα τουρκικά πλευρά, ώστε να φρονιμέψει. Ακόμα κι έτσι, όμως, στο καλύτερο σενάριο για τον Ερντογάν, βρισκόμαστε πολύ μακριά από τη στρατηγική να μετατραπεί η Τουρκία σε γενικό δερβέναγα της Περιοχής (Περιφερειακή Δύναμη) όπως θα ήθελαν τα προαναφερθέντα κέντρα εξουσίας σε ΗΠΑ και Ε.Ε. Όλα αυτά επί χάρτου. Στο έδαφος ο τουρκικός στρατός δεν καταφέρνει να κάμψει τους αγωνιστές του ΡΚΚ και οι Τζιχαντιστές στη Συρία πάνε από νίλα σε νίλα. Αν πέσει η Ράκα (πρωτεύουσα των Τζιχαντιστών) και το Χαλέπι, τα σχέδια επί χάρτου μάλλον θα γίνουν κουρελόχαρτα.
Το δίλημμα για τον Ερντογάν είναι επιτακτικό. Αν δεν εισβάλλει στη Συρία, οι αντίπαλοι (Ρώσοι, Κούρδοι κ.λπ.) κερδίζουν κατά κράτος και αυτός παίζει, προσωπικά, το κεφάλι του. Αν εισβάλλει χωρίς στήριξη από (ΝΑΤΟ-ΗΠΑ) πάλι χάνει το κεφάλι του. Τώρα επιχειρεί να εξαναγκάσει τους Ευρωπαίους να τον στηρίξουν. Αλλά οι Ευρωπαίοι είναι ασθενής κρίκος. Μόνο μερικά φραγκοδίφραγκα θα υποσχεθούν να δώσουν, σταγόνα-σταγόνα, όπως και σε μας, εφόσον τηρεί όσα συμφώνησε. Για τα άλλα, είπαμε, έπεα πτερόεντα.
Το ερώτημα για τη στάση της Ρωσίας έχει απλή απάντηση. Η απόλυτη προτεραιότητα είναι ότι η Μόσχα θα κάνει τα πάντα για να μείνει κραταιά στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Και θα θυσιάσει οτιδήποτε άλλο ή άλλους ώστε να επιτύχει την προσέγγιση με τις ΗΠΑ ή/και να επιτύχει διάσταση Ευρωπαίων-ΗΠΑ. Ο καθείς με τα όπλα του για τον εαυτό του. Και όποιος ονειρεύεται διάλυση της Ε.Ε. νομίζοντας ότι έτσι θα λυθούν τα προβλήματά μας μάλλον ξέχασε να βάλει ξυπνητήρι.
