To editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί το Σάββατο 12/9
Ο Κόλιν Κράουτς έχει συνδεθεί με την έννοια της «μεταδημοκρατίας» και το ομώνυμο βιβλίο του έχει γίνει αρκετά γνωστό και στη χώρα μας. Ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά της μεταδημοκρατίας, όπως την ορίζει, είναι η απόλυτη μεταφορά της πολιτικής αντιπαράθεσης στη σφαίρα της επικοινωνίας, στα χέρια ειδικών και επικοινωνιολόγων.
Τα πραγματικά διακυβεύματα, όλα εκείνα που αφορούν την πραγματική ζωή των πολιτών και την πορεία της κοινωνίας, απομακρύνονται από την πολιτική σκηνή, αφού καθορίζονται μονομερώς από τις μεγάλες εταιρίες, τις υπερεθνικές ελίτ, τις «αγορές».
Εκείνα που μένουν είναι η επικοινωνιακή διαχείριση, η προβολή των προσώπων και τα σλόγκαν, ενώ οι κομματικοί μηχανισμοί χάνουν το «μαζικό» χαρακτήρα μιας προηγούμενης εποχής και μοιάζουν περισσότερο με εταιρίες που προσπαθούν να ανεβάσουν τις μετοχές τους στο χρηματιστήριο.
Είναι προφανές ότι θυμηθήκαμε τον Βρετανό κοινωνιολόγο με αφορμή τις ελληνικές εκλογές και τα συνθήματα των βασικών κομμάτων. Την «Ελλάδα μπροστά» θέλει η Νέα Δημοκρατία, «να ξεμπερδεύουμε με το παλιό» μας καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπροστά και πίσω, παλιό και νέο, έννοιες που χρησιμοποιούνται χωρίς κανείς να καθορίζει το περιεχόμενό τους, με μόνο ζητούμενο το πώς οι «μονομάχοι» θα κερδίσουν μερικούς ψηφοφόρους παραπάνω.
Ποιο είναι όμως, τελικά, αυτό το νέο που θέλει να επικρατήσει σε βάρος του παλιού; Η τεχνητή πόλωση για δημιουργία εντυπώσεων, οι προεκλογικές υποσχέσεις που θεωρείται δεδομένο ότι θα διαψευσθούν μετεκλογικά, ο ανούσιος διάλογος γύρω από τα δευτερεύοντα, τα ψεύτικα διλήμματα γύρω από πρόσωπα ελλείψει πολιτικής. Τι σχέση με οτιδήποτε «νέο» έχουν οι βασικές πλευρές της πολιτικής αντιπαράθεσης που διεξάγεται;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, βεβαίως, το debate που πρόσφατα παρακολουθήσαμε. «Ο μεγάλος κερδισμένος ήταν αυτός που δεν το είδε», όπως σχολίασε κάποιος… Ένα στημένο σκηνικό όπου όλοι ένιωθαν ότι τίποτα ουσιαστικό δεν λέγεται, κανείς δεν έχει μια σοβαρή πρόταση να παρουσιάσει.
Την ίδια στιγμή η χώρα περιέρχεται σε κατάσταση κινδύνου, με την ανεξαρτησία της πλήρως καταρρακωμένη και όλα τα μέτωπα ανοιχτά. Χωρίς πυξίδα μπροστά σε όσα συμβαίνουν, χωρίς καμιά στρατηγική για το μέλλον και βεβαίως τυλιγμένη σε μια κόλλα χαρτί που υπέγραψε η προηγούμενη κυβέρνηση και επικύρωσαν 222 βουλευτές της διαλυθείσας Βουλής.
Η πραγματικότητα είναι ότι «παλιό» είναι για την πλειοψηφία του κόσμου συνολικά το πολιτικό σύστημα, με τον τρόπο που διαρθρώνεται και λειτουργεί. Γιατί αδυνατεί να χαράξει οποιαδήποτε προοπτική, κρατώντας τη χώρα καθηλωμένη στα προβλήματα στα οποία την οδήγησε και που τώρα επιδεινώνονται τραγικά.
Καμιά προσπάθεια «ανανέωσης» δεν πείθει σε ένα περιβάλλον που κυριαρχείται από την παλινόρθωση του παλιού πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Το νέο είναι σίγουρο ότι θα αναζητηθεί, αλλά μέσα από πραγματικά νέους δρόμους και με τη συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας.
