Του Αντώνη Μαυρόματου
Αποτελεί προσφιλή σκηνοθετική τεχνική, όταν ο πρωταγωνιστής ακούει μια αναπάντεχη ατάκα ή μαθαίνει κάποιο συνταρακτικό νέο, αμέσως το πλάνο να γίνεται ασπρόμαυρο και να ακούγεται ήχος περιβάλλοντος σε χαμηλή ένταση. Δεν τον ενδιαφέρει το παρακάτω. Προσπαθεί να χωνέψει, να επεξεργαστεί αυτό που άκουσε. Προφανώς αυτή η τεχνική δε βγήκε από το πουθενά. Προσεγγίζει πολύ το πώς νιώθουμε όλοι σε ανάλογες περιπτώσεις, μόνο που εμείς έχουμε και το προνόμιο του κρύου ιδρώτα και της αδρεναλίνης που φέρνει ταχυκαρδία, ενώ σπάνια υπάρχει απαλή μουσική υπόκρουση να συνοδεύει τη στιγμή.
Βρέθηκα σε αυτή τη θέση όταν στην τελευταία του συνέντευξη ως πρωθυπουργός, ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας για τη νεολαία ανέφερε στον Alpha και τη Σοφία Παπαϊωάννου: «Έχω δύο γιους, τριών και πέντε ετών. Να βάλουμε τις βάσεις ώστε τα παιδιά που είναι σε αυτήν την ηλικία να σπουδάσουν καλά και να μην φεύγουν στο εξωτερικό. Δυστυχώς, τη σημερινή γενιά των 20άρηδων τη χάσαμε. Όλοι οι νέοι επιστήμονες φεύγουν στο εξωτερικό. Το όραμά μου είναι μια χώρα που θα έχει διάφανη πολιτική ζωή και δεν θα υπολείπεται από τις άλλες χώρες σε οργάνωση, διοίκηση, κουλτούρα και νοοτροπία».
Στη μέση της (προφορικής) περιόδου είχα φύγει. Δεν θα τα θυμόμουν αν δεν υπήρχε το Διαδίκτυο. Ήταν η στιγμή που νιώθεις ότι 1.000 σκέψεις και εικόνες περνούν από το μυαλό σου μέσα σε δευτερόλεπτα, είτε για να επιβεβαιώσουν προκαταλήψεις και καλά εγκατεστημένες γνώσεις, είτε να προκαλέσουν τη σιγουριά σου, να σε ωθήσουν σε διατύπωση νέων ερωτημάτων ή στη βιαστική εξαγωγή συμπερασμάτων.
Αλέξη σε σκέφτηκα νοερά μαθητή, τότε με τις μαθητικές καταλήψεις του ’90 (παρεμπιπτόντως, τότε γεννήθηκα) ή αργότερα στο φοιτητικό κίνημα και στη Γένοβα, ένα από τα πρώτα σκιρτήματα του αγώνα των λαών ενάντια στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση. Άραγε, τότε θα έλεγες για τη γενιά σου ότι είναι χαμένη; Θα έλεγες στους συνομήλικούς σου να κοιτάξουν πώς να τα βγάλουν πέρα ο καθένας μόνος του ή να φύγουν στο εξωτερικό για αναζήτηση καλύτερης τύχης; Τι είναι αυτό που σε έκανε τόσο «ρεαλιστή»; Τι είναι αυτό που σε έκανε τόσο κυνικό;
Αλέξη, άφησέ μας την ευκαιρία να μη συνηθίσουμε το θηρίο. Άφησέ μας να μην του μοιάσουμε. Κάθε γενιά αξίζει τη δυνατότητα να παλέψει για ένα καλύτερο μέλλον. Ιδιαίτερα όταν από αυτήν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό το αν θα μετατραπεί η πατρίδα μας σε φθηνό τουριστικό θέρετρο Βορειοευρωπαίων και ξενώνα γερόντων ή θα μπορέσει να φιλοξενήσει και τα παιδιά μας ως ενεργούς και ελεύθερους πολίτες και όχι ως υπηκόους αποικίας. Μπορεί να πέρασες πλέον στην απέναντι όχθη, αλλά σεβάσου τουλάχιστον τους αγώνες που έδωσες ως νέος. Δεν θα μας χάσεις έτσι εύκολα!
