Στις 4 Απριλίου συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την ημέρα που υπογράφηκε στην Ουάσινγκτον το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, το ΝΑΤΟ, ανάμεσα στις ΗΠΑ, τον Καναδά και μια σειρά χωρών της Ευρώπης. Το βασικό μέλημα της συμμαχίας ήταν να περιοριστεί η σφαίρα επιρροής της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου καθώς και η αύξηση της επιρροής των ΗΠΑ στις χώρες της Ευρώπης.
Το πόσο ενδιαφερόταν το ΝΑΤΟ για τη δημοκρατία και την ειρήνη φαίνεται ξεκάθαρα από τον μακρύ κατάλογο επεμβάσεων: Βιετνάμ, Κορέα, Χιλή, Κούβα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Βαλκάνια, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λίβανος, Λιβύη και Συρία είναι μόνο λίγες από τις περιπτώσεις χωρών που βίωσαν στο πετσί τους τις νατοϊκές βοήθειες.
Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και χωρίς να υπάρχει πλέον «ο κομμουνιστικός κίνδυνος», το ΝΑΤΟ διατηρήθηκε και ενισχύθηκε, αλλάζοντας, υποτίθεται, χαρακτήρα και πλέον θα αποτελούσε μια αμυντική συμμαχία που πάλι όμως θα διασφάλιζε την παγκόσμια ειρήνη. Η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» που ανακοίνωσε ο Τζ. Μπους ο πρεσβύτερος δεν σταμάτησε τους πολέμους, τις χούντες, τις ωμές παρεμβάσεις, τα εξοπλιστικά παιχνίδια, την τροφοδότηση εθνικισμών.
Σημείο καμπής αποτέλεσε η τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Όταν μετά τα γεγονότα εξαγγέλθηκε ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας αλλά ταυτόχρονα το χτύπημα στην καρδιά του ιμπεριαλισμού σήμανε και την αρχή του τέλους της παντοκρατορίας των ΗΠΑ.
Σήμερα, σε μια πιο σύνθετη περίοδο, μια εποχή πολυπολικότητας και πολλών μεγάλων παικτών, ο ρόλος του ΝΑΤΟ δεν έχει αλλάξει. Να παραμείνουν οι ΗΠΑ εντός παιχνιδιού στην Ευρώπη και άρα να περιοριστούν όσο γίνεται η Ρωσία και η Κίνα. Την ίδια στιγμή το ΝΑΤΟ βιώνει μια σημαντική κρίση καθότι οι ΗΠΑ έχουν χάσει την πρωτοκαθεδρία των κινήσεων και πλέον, στην εποχή Τραμπ, δε θεωρούν απαραίτητες τις διαμεσολαβήσεις του ΝΑΤΟ, ενώ οι ευρωπαϊκές χώρες –κυρίως η Γερμανία– πιέζουν για αναβαθμισμένο ρόλο εντός της συμμαχίας.
Ελλάδα και ΝΑΤΟ
Η Ελλάδα εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ τον Φεβρουάριο του 1952 –μαζί με την Τουρκία– την περίοδο της κυβέρνησης Πλαστήρα-Βενιζέλου, υλοποιώντας έτσι την επιλογή της κυρίαρχης τάξης να προσδεθεί η χώρα πλήρως και επισήμως στο αμερικανικό άρμα.
Τον επόμενο κιόλας χρόνο η κυβέρνηση Παπάγου συμφώνησε στην εγκατάσταση νατοϊκών βάσεων στη χώρα. Βάσεις οι οποίες έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο για την υλοποίηση των αμερικανικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, της Ανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής.
Από τις πρώτες παρεμβάσεις τη δεκαετία του ’50 για να αντιμετωπιστεί ο εσωτερικός «κομμουνιστικός κίνδυνος» με διώξεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις αγωνιστών, φτάσαμε γρήγορα στην αμερικανοκίνητη χούντα της 21ης Απριλίου και εντέλει στους δύο Αττίλες που οδήγησαν στην εισβολή και κατάληψη του βορείου κομματιού της Κύπρου.
Τα δώρα, όμως, δεν σταμάτησαν και μετά την κρίση των Ιμίων και τη συμφωνία στη Σύνοδο της Μαδρίτης το 1997, το ΝΑΤΟ υπέγραψε το γκριζάρισμα του Αιγαίου δίνοντας χείρα βοηθείας στην αναβαθμισμένη τότε Τουρκία. Γκριζάρισμα που εντείνεται ακόμη περισσότερο σήμερα με το ΝΑΤΟ να αρμενίζει ελεύθερο στο Αιγαίο, δήθεν λόγω της προσφυγικής κρίσης. Ενώ το τελευταίο χτύπημα των ΗΠΑ αποτελεί η ενορχήστρωση της Συμφωνία των Πρεσπών, προκείμενου η ΠΓΔΜ να ενταχθεί στη Συμμαχία.
