Του Κώστα Στοφόρου
Τον συνάντησα μετά από πολύ καιρό στο πάρκο της γειτονιάς. Πάντα ήταν χαμογελαστός. Ένας νέος άντρας, πατέρας δυο κοριτσιών. Περνούσαμε πάντα ωραία συζητώντας. Άλλες φορές για τα παιδιά και την καθημερινότητα κι άλλες για όσα συμβαίνουν στη χώρα.
Ήταν πάντοτε δραστήριος. Κατέβαινε στο Σύνταγμα, στις πορείες, χωρίς παλιότερα να είναι κάπου ενταγμένος πολιτικά. Το 2012 ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ – για πρώτη φορά. Δουλεύει στο χώρο των κατασκευών κι έχει ένα μαγαζί. Τοποθετεί αλουμίνια σε οικοδομές.
Όταν τον είδα να έρχεται με παραξένεψε το ύφος του. Εκείνο το χαμόγελο που υπήρχε στα μάτια του φαινόταν να έχει σβήσει. Σκέφτηκα ότι ίσως να του είχε συμβεί κάτι. Άλλωστε είχε εξαφανιστεί πολύ καιρό από την παρέα του πάρκου. Δεν είχαμε, άλλωστε, και τέτοια σχέση ώστε να τον ρωτήσω ευθέως…
Καθίσαμε δίπλα-δίπλα στο παγκάκι και κοιτούσαμε τα παιδιά να παίζουν. Την προηγουμένη η Βουλή είχε ψηφίσει το Πολυνομοσχέδιο. Αρχίσαμε να μιλάμε γι’ αυτό και για τον τρόπο που τα ΜΜΕ αποκοιμίζουν την κοινή γνώμη και διαστρέφουν την πραγματικότητα. Πώς η συζήτηση για το φρέσκο γάλα εξαφάνισε όλα τα’ άλλα θέματα. Τη λαίλαπα κατά των εργασιακών σχέσεων. Τα δώρα στους τραπεζίτες. Το ξεπούλημα της χώρας. Τη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων… Γνωρίζοντας πως ήταν δραστήριος τον ρώτησα αν είχε κατέβει στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα.
Σώπασε για λίγο…
«Κοίτα να δεις», μου είπε. «Από το 2008 είχα στο μυαλό μου τη γενική εικόνα. Έβλεπα την κρίση να έρχεται. Αποφάσισα να συμμετέχω. Να αντιδράσω. Ξέρεις ότι παρά την κούραση της δουλειάς έτρεχα παντού. Πίστευα ότι όλοι μαζί θα μπορούσαμε να τους σταματήσουμε. Τώρα δεν αντέχω πια! Δεν με ενδιαφέρει η γενική εικόνα, αλλά πώς θα επιβιώσω εγώ και η οικογένειά μου. Ξέρεις ότι εδώ και είκοσι μέρες το τηλέφωνο στη δουλειά δεν έχει χτυπήσει καθόλου; Ούτε ένα ντριν! Κανένας πελάτης. Πριν, όλο και κάποια ψιλοδουλειά τύχαινε, μη φανταστείς πολλά λεφτά – ίσα να βγαίνει ο μήνας… Τώρα τίποτα!»
Θυμήθηκα έναν άλλο φίλο (κι αυτός ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ) που έχει ένα μαγαζί στη γειτονιά. Πολλά απογεύματα δεν μπαίνει ούτε πελάτης. Έχει ένα υπάλληλο -είκοσι χρόνια τώρα- και του μείωσε το μισθό και τις μέρες εργασίας. «Θα έπρεπε να τον διώξω αλλιώς. Δεν βγαίνει ο μισθός του με τίποτα. Δεν μπορώ να το κάνω μετά από τόσα χρόνια»…
Ακούω τους ανθρώπους γύρω μου. Διστακτικοί. Θα ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν περιμένουν πολλά, όπως λένε οι ίδιοι. Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο ή τον τιμητή. Δεν ξέρω ούτε κι εγώ τι μπορούμε να κάνουμε. Έτσι όμως οι μάχες δεν κερδίζονται.
Κι αναρωτιέμαι: Θα μπορούσαν οι άνθρωποι του πολιτισμού, αυτοί που τοποθετούν τον εαυτό τους στην Αριστερά, να παίξουν κάποιο ρόλο στο να αλλάξει ο τρόπος που προσεγγίζουμε τα πράγματα; Να ποτίσουν το δέντρο της ελπίδας; Να αναδείξουν το διαφορετικό που θέλουμε να φέρουμε;
Και κλείνω μ’ αυτό: Πρέπει να τολμήσουμε να είμαστε διαφορετικοί. Ο κόσμος αυτό θέλει να δει. Δυστυχώς, εμείς κάνουμε το παν για να μοιάσουμε στους άλλους. Παίζουμε στο δικό τους γήπεδο με πουλημένο διαιτητή. Κι αν συνεχίσουμε έτσι, δεν μας βλέπω καλά…
Θα τολμήσουμε να είμαστε διαφορετικοί;
Σχόλια
