του Βαγγέλη Πισσία*
Με απόφαση του ΟΗΕ, το 1947, συνετελέσθη η διαίρεση της Παλαιστίνης και η κατοχή του μεγαλύτερου μέρους του εδάφους της από Εβραίους εποίκους. Η εγκατάσταση των εποίκων έγινε τότε δια της επιβολής και όχι της συναίνεσης, αρχής γενομένης τη δεκαετία του 1880. Το μεγαλύτερο κύμα εποίκων έφθασε εκεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με αφορμή το επί ευρωπαϊκού –και όχι αραβικού– εδάφους Ολοκαύτωμα.
Στο παλαιστινιακό έδαφος, που παραχωρήθηκε στο κράτος του Ισραήλ, ο εβραϊκός πληθυσμός δεν υπερέβαινε ούτε κατά το ήμισυ τους Άραβες κατοίκους της Παλαιστίνης. Στα αμέσως επόμενα χρόνια συνετελέσθη η δεύτερη πράξη του Παλαιστινιακού δράματος, όταν περισσότεροι από 750.000 Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της εξορίας και της προσφυγιάς.
Η κατασίγαση της εύλογης αντίδρασης των Αράβων στη Μέση Ανατολή, αλλά και ο προϋπάρχων –επί χιλιετίες– πολυπολιτισμικός, πολυθρησκευτικός και πολυεθνικός χαρακτήρας της πόλης της Ιερουσαλήμ, συνεκτιμήθηκαν με τη γεωστρατηγική των υδρογονανθράκων, ώστε ο ΟΗΕ να αποφασίσει το διαχωρισμό του ζητήματος της Ιερουσαλήμ από το Παλαιστινιακό ζήτημα. Η Ιερουσαλήμ ορίστηκε ως corpus separatum και υπήχθη σε ειδικό καθεστώς.
Ο Τραμπ απλά τελείωσε ό,τι ξεκίνησε ο Κλίντον
Το 1967 το κράτος του Ισραήλ επεξέτεινε την κατοχή του στα Παλαιστινιακά Εδάφη, σμικρύνοντας στο μόλις 22% την έκταση του εικονικού άλλωστε παλαιστινιακού κράτους. Το 1980 η Κνεσέτ (το ισραηλινό Κοινοβούλιο) αποφάσισε να παραβιάσει την απόφαση του ΟΗΕ και να ανακηρύξει την Ιερουσαλήμ πλήρη και ενιαία πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ.
Για όσους σήμερα, πολύ σωστά, θεωρούν τον (ανερμάτιστο, ωστόσο εκλεκτό του αμερικανικού λαού) πρόεδρο των ΗΠΑ Τραμπ ως αυτόν που δημιούργησε τη σημερινή κρίση, ωφέλιμο θα ήταν να γνωρίζουν ότι γεννήτοράς της υπήρξε ο τυχοδιώκτης σαξοφωνίστας, επιδρομέας κατά της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας, προκάτοχός του Μπιλ Κλίντον. Ο εν λόγω εκλεκτός –όπως και η σύζυγός του, Χίλαρι– του αμερικανοεβραϊκού σιωνιστικού λόμπι, πρώτος αποφάσισε, το 1995, να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους.
Έκτοτε, δεύτερες σκέψεις, καθώς και η απροθυμία συμπόρευσης άλλων κυβερνήσεων, έθεσαν σε εκκρεμότητα την ολοκληρωτική κατοχή της Ιερουσαλήμ από το κράτος του Ισραήλ, αναστέλλοντας, με συνεχείς παρατάσεις, την εκεί μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας. Σε αυτήν την εκκρεμότητα έδωσε τέλος ο αιχμάλωτος πλέον του εβραϊκού, σιωνιστικού λόμπι Τραμπ, αποφασίζοντας να μεταφέρει εκεί, εντός εξαμήνου, την αμερικανική πρεσβεία.
Όμως η ισραηλινή κατοχή της Ιερουσαλήμ –της μοναδικής παγκόσμιας πόλης– και η υπαγωγή της σε πρωτεύουσα ενός ισραηλινού εβραϊκού κράτους, αντιμετωπίζεται ακόμα και τώρα με σιωπή ή με δηλώσεις απαράμιλλης υποκρισίας. Οι διεθνείς αντιδράσεις είναι περιορισμένες σε έκταση και ένταση. Μέσα στο ίδιο το Ισραήλ είναι αδύναμες αλλά θαρραλέες, τιμούν την αξιοπρεπή, έστω έσχατη, μειοψηφία των πολιτών που συμμετέχουν. Οι αντιδράσεις στα Παλαιστινιακά Εδάφη είναι καθολικές και αυτοθυσιαστικές, δεδομένης της αντίπαλης ασύμμετρης κρατικής βίας. Έτσι κι αλλιώς όμως, όσες, όποιες αντιδράσεις σταθούν στο ύψος της περίστασης, θα καταγραφούν στην ιστορία.
Δεν θα υπάρχει πάντα η σημερινή άθλια εικόνα
Για το λόγο αυτό και στη δική μας χώρα, που σήμερα τελεί υπό την ραγδαίως αύξουσα επιρροή, αν όχι υπό την απόλυτη εξάρτηση, του αμερικανοϊσραηλινού άξονα, θα είναι καλό και φρόνιμο ν’ αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε την ήρα από το στάρι. Ιδού λοιπόν τα ερωτήματα:
– Ποια είναι η θέση της ελληνικής κυβέρνησης και τι σκέφτεται να πράξει σε σχέση με αυτήν;
– Ποια είναι η θέση της ηγεσίας της εκκλησίας της Ελλάδος, και πώς σκέφτεται να αντιδράσει, καθώς το ζήτημα αυτό δεν είναι μόνο πολιτικό, αλλά ταυτόχρονα ηθικό και θρησκευτικό;
– Ποια είναι η θέση, τέλος, των ισραηλινών συμβουλίων και των εβραϊκών κοινοτήτων που κατοικοεδρεύουν στη χώρα μας, καθώς και των προβεβλημένων μελών τους στην πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική μας ζωή; Θα συνεχίσουν άραγε να σιωπούν, όπως πράττουν με το συνεχιζόμενο ανθρωπιστικό έγκλημα κατά των Παλαιστινίων, αρκούμενοι να απολαμβάνουν τη συνεχώς αυξανόμενη εύνοια των ελληνικών κυβερνήσεων όσον αφορά την εν Ελλάδι ανάπτυξη των δραστηριοτήτων τους, αλλά και την ευγενή στάση των Ελλήνων συμπολιτών τους;
H ισραηλινή κατοχή της Ιερουσαλήμ –της μοναδικής παγκόσμιας πόλης– αντιμετωπίζεται ακόμα και τώρα με σιωπή ή με δηλώσεις απαράμιλλης υποκρισίας
Ας μην υποτιμά όμως κανείς αυτά που φέρνει ο ιστορικός χρόνος και αυτά που δημιουργούν τα μεγάλα κύματα της Ιστορίας. Ας μην βλέπει κανείς την ιστορική, ευρεία Μέση Ανατολή, κοντόφθαλμα και με παρωπίδες. Ας μην θεωρεί ακόμη κανείς την εύθραυστη σημερινή εικόνα των περισσότερων αραβικών κρατών, ιδιαίτερα την άθλια εικόνα των πετρομοναρχιών, ως δεδομένη, ούτε τη γενική εικόνα του αραβικού κόσμου τετελεσμένη. Και ας μην ξεχνά κανείς ότι η σημερινή αλαζονεία ενός επεκτατικού και βίαιου κράτους όπως το Ισραήλ, μπορεί να επιφέρει, αργά ή γρήγορα, τη Νέμεση.
Σε ό,τι αφορά εκείνους που κατά καιρούς προσπάθησαν να πράξουν το κατά δύναμιν, με τις μικρές τους δυνατότητες, για να αναδείξουν το Παλαιστινιακό ζήτημα ως ζήτημα ειρήνης και σταθερότητας στην ευρεία Μέση Ανατολή, στη μεγάλη γειτονιά του Ελληνισμού δηλαδή, θα συνεχίσουν με την προσπάθειά τους.
* Καθηγητής και μέλος της πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα». Ο τίτλος και οι μεσότιτλοι είναι της Σύνταξης.
