Τη στιγμή που τα ΜΜΕ και τα διάφορα πάνελ ασχολούνται κάθε 3-4 μέρες μονοθεματικά με κάποιο ζήτημα –σοβαρό ή όχι– με εμφανή στοιχεία διαστρεβλώσεων, αποσιωπήσεων και με στόχο την αποδιάρθρωση της κριτικής σκέψης (αυτό το βιώνουμε στον μέγιστο βαθμό με τις εσωκομματικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ και τις νοσηρές αναθυμιάσεις τους), τρέχουν πολλές «ατζέντες» που θα κρίνουν κεντρικά ζητήματα: την ίδια την ύπαρξη της χώρας και την κοινωνική συνοχής.
Είναι εντυπωσιακή η ταχύτητα και ο χαρακτήρας του επείγοντος σε ορισμένες «ατζέντες», υπερκεράζοντας τις τραγικές καταστάσεις που περνά ο τόπος είτε με τις πυρκαγιές είτε με τις πλημμύρες. Το ενδιαφέρον για σοβαρά ζητήματα μειώνεται εκθετικά. Ή, σωστότερα, αυτά συσκοτίζονται και αποκρύβονται περίτεχνα. «Ατζέντες» όπως τα ελληνοτουρκικά, ο νόμος για τα εργασιακά, η προώθηση της «πράσινης» ανάπτυξης (φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες, μπαταρίες κ.λπ.), οι μπίζνες πάνω στις καταστροφές, προχωρούν ακατάπαυστα. Όπως προχωρούν οι επιχειρήσεις ιδιωτικοποίησης της παιδείας, ή ο έλεγχος μέσω των νέων ταυτοτήτων.
Το «μασάζ» της κοινωνίας έχει αρχίσει με την τρομοκρατία της ανόδου των τιμών και της διεύρυνσης της αισχροκέρδειας, με επίκληση των φυσικών καταστροφών και με αναπροσαρμογή προς το χειρότερο του προϋπολογισμού. Τώρα πρέπει να συνηθίσουμε πως το λάδι θα πάει στα 18 ευρώ το λίτρο, η βενζίνη πάνω από 2 ευρώ, η φέτα στα 15 ευρώ. Καμιά σκέψη για πλαφόν, για διατίμηση στα βασικά είδη πρώτης ανάγκης. Ακόμα ολόκληρη η Θεσσαλία προσπαθεί να περιμαζέψει τον εαυτό της από τις καταστροφές, τα σχολεία θα λειτουργήσουν με ειδικό καθεστώς και με την αλληλεγγύη της κοινωνίας και των εθελοντών, ήδη ο Έβρος μετατρέπεται σε κάτι άλλο και αποκόπτεται από τη χώρα, έρχονται και στα μεγάλα αστικά κέντρα το ψύχος, οι πλημμύρες, η κοινωνική αποσάθρωση, η τυφλή βία και πολλά άλλα.
Είναι εντυπωσιακή η «ταχύτητα» στα εθνικά ζητήματα και στον «διάλογο» με την επεκτατική Τουρκία, ενώ ήδη αναγγέλλονται υποχωρήσεις και παραχωρήσεις, και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει αλλάξει άρδην ολόκληρη τη μέχρι σήμερα εξωτερική πολιτική από το 1974: Μιλά για ΝΑΤΟϊκά νησιά, για γεωπολιτικές διαφορές, για εδαφικές διαφορές με την Τουρκία. Ο «οδικός χάρτης» έχει χαραχθεί και ήδη υλοποιείται με ζήλο και θέρμη. Όλες οι πολιτικές διεργασίες που θα διαπεράσουν το πολιτικό σύστημα, στον ΣΥΡΙΖΑ εμφανώς, αμέσως μετά στο ΠΑΣΟΚ, και στη συνέχεια στη Ν.Δ. αφού δεν θα είναι σε θέση μόνη της να προωθήσει όλες τις επείγουσες ατζέντες, ιδίως στα εθνικά ζητήματα («Πρέσπες Αιγαίου» – «πράσινη ζώνη» ή «ουδέτερη ζώνη στο Αιγαίο» – προσφυγή στη Χάγη – παραχωρήσεις σε επίπεδο κυριαρχίας), συνδέονται άμεσα και στενά με τη γεωπολιτική περιδίνηση στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου. Αυτό το βασικό στοιχείο αποκρύβεται επιμελώς, και η προσοχή του κόσμου περισπάται σε εντελώς δευτερεύοντα θέματα.
Τέλος, οι «ατζέντες» διευκολύνονται από τις εμφανείς και έντονα αποδομητικές διεργασίες σε κοινωνικό και μοριακό επίπεδο, καθώς και από την υποχώρηση και κατάπτωση της Πολιτικής ως κεντρικής και σημαντικής διαδικασίας σε μια κοινωνία. Η μεταμοντέρνα κουλτούρα με όλα τα αξεσουάρ της έχει κάνει έντονη διαβρωτική δουλειά, ανοίγοντας το δρόμο διάπλατα στις «ατζέντες» που αναφέραμε. Οι μηχανισμοί χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού κατέχουν κεντρική θέση στην πολιτικο-κοινωνική διεργασία.
Από όλα αυτά συνάγεται ότι είναι σύνθετη μια προσπάθεια αντιπαράθεσης προς το κύμα που κυριαρχεί σήμερα, και προϋποθέτει αναγνώριση της κατάστασης (του πραγματικού υπαρξιακού προβλήματος της χώρας σε όλες του τις διαστάσεις), και συνειδητή προσπάθεια εκπόνησης ενός σχεδίου Εθνικής Κυριαρχίας και ανάταξης της κοινωνίας. Ένα νέο εγχείρημα με προδιαγραφές και με πείσμα. Δύσκολο, αλλά εντελώς απαραίτητο.
