Του Τάσου Πετρόπουλου. Με νόμο του 1997 η Τράπεζα της Ελλάδος απέκτησε, επ’ αμοιβή, τη διαχείριση του Κοινού Κεφαλαίου των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και ασφαλιστικών φορέων και επένδυσε το ενεργητικό του σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, όπως προβλέπει ο ίδιος νόμος.
Η επένδυση αυτή σε ασφαλείς -υποτίθεται- τίτλους απέβη καταστροφική για τα ασφαλιστικά ταμεία, καθώς υποχρεώθηκαν να συμμετάσχουν υποχρεωτικά στο «κούρεμα» των ομολόγων τους στα πλαίσια του PSI. Μέρα με τη μέρα όλο και περισσότεροι φορείς, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, ΤΕΙ, Επιμελητήρια, αλλά και επαγγελματικά ταμεία αλληλεγγύης, ανακαλύπτουν ότι και τα δικά τους αποθεματικά διέθεσε η Τράπεζα της Ελλάδος για αγορά ομολόγων. Για την αναπλήρωση των απωλειών όλων αυτών των φορέων δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμένο ρεαλιστικό σχέδιο, πέραν των αόριστων υποσχέσεων ότι θα τους παραχωρηθούν ακίνητα -αν όχι και γεωτρήσεις. Εξυπακούεται ότι η ΤτΕ ουδέποτε έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου ούτε ενημέρωσε για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, ακόμη και όταν τον Απρίλιο του 2009 διαπιστώθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο η ύπαρξη υπερβολικού ελλείμματος στην Ελλάδα.
Σε αντίθεση με τα 30 δισεκατομμύρια που θα διατεθούν για την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και των εκατομμυρίων ευρώ που θα καταβάλει η ελληνική κυβέρνηση ως αμοιβή στο Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο και στους αντιπροσώπους ολοκλήρωσης συναλλαγής, οι οποίοι συμμετείχαν στο PSI, τα Ταμεία και οι λοιποί φορείς αντιμετωπίζονται ως τελευταία προτεραιότητα της κυβέρνησης. Μόνο που η κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων δεν είναι έρμαιο της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη (άρθρο 22 παρ. 5 Συντάγματος) και προστατεύεται και από διεθνείς συμβάσεις που έχει κυρώσει η Ελλάδα (άρθρο 12 Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, Ευρωπαϊκός Κώδικας Κοινωνικής Ασφάλειας, άρθρο 34 Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε., Διεθνής Σύμβαση Εργασίας 102/1952 «περί ελαχίστων ορίων κοινωνικής ασφάλειας»).
Η λεηλασία των Ταμείων, με τον προφανή κίνδυνο αδυναμίας καταβολής στο μέλλον συντάξεων και παροχών, παραβιάζει ακόμα και τους κανόνες του παιχνιδιού, που οι ίδιες οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν θέσει μεταπολεμικά, προκειμένου να αποσπούν τη συναίνεση των λαών και να αναπαράγεται με ελάχιστες προστριβές ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Τα Ταμεία και οι λοιποί φορείς έχουν την ευθύνη πλέον να ασκήσουν τις αξιώσεις που προκύπτουν από τη μείωση της περιουσίας τους κατά παράβαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων χωρίς να αποκλείονται και ποινικές ευθύνες για όσους έχουν εμπλακεί σε αυτού του είδους τη διαχείριση, η οποία δεν είναι απλώς ασύνετη αλλά εγκληματική.
Σε αντίθεση με τα 30 δισεκατομμύρια που θα διατεθούν για την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και των εκατομμυρίων ευρώ που θα καταβάλει η ελληνική κυβέρνηση ως αμοιβή στο Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο και στους αντιπροσώπους ολοκλήρωσης συναλλαγής, οι οποίοι συμμετείχαν στο PSI, τα Ταμεία και οι λοιποί φορείς αντιμετωπίζονται ως τελευταία προτεραιότητα της κυβέρνησης. Μόνο που η κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων δεν είναι έρμαιο της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη (άρθρο 22 παρ. 5 Συντάγματος) και προστατεύεται και από διεθνείς συμβάσεις που έχει κυρώσει η Ελλάδα (άρθρο 12 Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, Ευρωπαϊκός Κώδικας Κοινωνικής Ασφάλειας, άρθρο 34 Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε., Διεθνής Σύμβαση Εργασίας 102/1952 «περί ελαχίστων ορίων κοινωνικής ασφάλειας»).
Η λεηλασία των Ταμείων, με τον προφανή κίνδυνο αδυναμίας καταβολής στο μέλλον συντάξεων και παροχών, παραβιάζει ακόμα και τους κανόνες του παιχνιδιού, που οι ίδιες οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν θέσει μεταπολεμικά, προκειμένου να αποσπούν τη συναίνεση των λαών και να αναπαράγεται με ελάχιστες προστριβές ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Τα Ταμεία και οι λοιποί φορείς έχουν την ευθύνη πλέον να ασκήσουν τις αξιώσεις που προκύπτουν από τη μείωση της περιουσίας τους κατά παράβαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων χωρίς να αποκλείονται και ποινικές ευθύνες για όσους έχουν εμπλακεί σε αυτού του είδους τη διαχείριση, η οποία δεν είναι απλώς ασύνετη αλλά εγκληματική.
*Ο Τάσος Πετρόπουλος είναι δικηγόρος – εργατολόγος.
Σχόλια
