Του Μάρκου Δεληγιάννη
Έγινε κι αυτό. Το ζήσαμε. Η έκπληξη και πάλι απούσα. Η Σύγκλητος, χωρίς δισταγμό κανένα, την εμπιστοσύνη της με τρόπο αδιαφιλονίκητο, στον Καίσαρα παρέσχε. Τι άλλο μπορούσαν κι αυτοί οι ταλαίπωροι οι Συγκλητικοί να πράξουν; Δέσμιοι υποχρεώσεων είναι προς την εξουσία την οποίαν θαρρούν πως ασκούν.
Άλλωστε, οι χρησμοί των μαντείων του Bορρά, ήσαν σαφείς. Του ιερατείου την επιτήρηση δεν θα αποχωριστείτε τόσο εύκολα. Μένουν πολλά ακόμα να πραγματοποιήσετε. Μην το ξεχνάτε αυτό. Οι μεταρρυθμίσεις αδικαιολόγητα καθυστερούν. Μην είστε αφελείς. Βέβαια, δώσατε τόσες μάχες, αλλά μην αφήσετε την κόπωση να σας καταβάλει. Βουλώστε τ’ αφτιά σας, στων Σειρήνων τα πλανερά τραγούδια -δηλαδή της Αριστεράς- και καλπάστε προς το τέρμα. Διαβήκατε δρόμους δύσβατους, κακοτράχαλους -αυτό κανείς δεν το αμφισβητεί- μα ακμαίοι φτάσατε στου δρόμου τα μισά. Τώρα, η νικηφόρα προέλαση προς το τέρμα απομένει. Η επιβράβευση σας αναμένει. Σκεφθείτε: Όλοι της γης οι βαρύγδουποι οίκοι αποτίμησης της ανθρώπινης ζωής προσβλέπουν με αδιάπτωτο ενδιαφέρον το πείραμα που συντελείται, εδώ, σ’ αυτήν την ιστορική γωνιά της Ευρώπης. Εάν αυτό το εγχείρημα πετύχει -χαράς Ευαγγέλια- τότε σ’ όλο τον Νότο θα το εφαρμόσουμε. Έγιναν, αναμφίβολα, πολλά μέσα σ’ ελάχιστο χρόνο. Μένουν όμως κι άλλα σπουδαία να πραγματωθούν.
Βέβαια, σαρώθηκαν δεκαετιών κεκτημένα. Η δημόσια περίθαλψη πνέει τα λοίσθια. Η δημόσια εκπαίδευση κατεδαφίζεται. Όμως, μένουν πολλά ακόμα να γίνουν. Ο δημόσιος πλούτος πρέπει να εκποιηθεί. Η αγορά εργασίας, επειγόντως, επιβάλλεται μορφή ν’ αλλάξει. Έτσι οι απανταχού ολιγάρχες, απρόσκοπτα, στο πάθος τους το αγαπημένο να επιδίδονται, χωρίς οχλήσεις: Στο κέρδος! Δίψα που κορεσμό δεν έχει.
Κι οι Συγκλητικοί, οι ταλαίπωροι κι αυτοί, τα έδρανά τους υπερασπίζονται. Τι να κάνουν; Είπαν το μεγάλο «ναι». Πάντα για της πατρίδας το καλό. Πάντα έτοιμοι είναι, ό,τι όνομα τους δώσουν, χωρίς συζήτηση καμιά, ευθύς να το αποδεχθούν, ό,τι ρούχο καινούργιο τους προσφέρουν, χωρίς ενδοιασμό κανένα, αμέσως να το φορέσουν. Προέχει της χώρας το συμφέρον. Φτάνει στην περιπέτεια των εκλογών να μην οδηγηθούμε. Φανταστείτε τον τόπο ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει! Πώς είναι δυνατόν η προσφιλής μας η πατρίδα να συνεχίζει το ταξίδι της, χωρίς εμάς τους πεπειραμένους, τους συνετούς, τους πραγματιστές της ζωής στο τιμόνι;
Η χρεοκοπία, χωρίς τους εραστές της καρέκλας στο πολιτικό προσκήνιο, σίγουρη είναι. Οι πολυπράγμονες, οι Συγκλητικοί, έτοιμοι είναι, αν χρειαστεί, πάντα για της πατρίδας το καλό, τον Καίσαρα να θυσιάσουν – παλιά αλάθητη συνταγή είναι αυτή. Αλλάζουμε φυσιογνωμία. Τοποθετούμε στο παιχνίδι έναν ουρανοκατέβατο μάγο. Έναν μεσσία κατασκευασμένο στ’ αδιαφανή εργαστήρια της διαπλοκής, κι όλα βαίνουν κατ’ ευχήν. Εκλογές να μη γίνουν. Γιατί τότε θα έρθουνε οι λαϊκιστές της Αριστεράς και θα χαλάσουνε, ό,τι με κόπο εμείς, με τα μνημόνια παρέα, καταφέραμε. Είναι δυνατόν ο ήλιος να συνεχίζει ν’ ανατέλλει αν εμείς δεν τον ατενίζουμε απ’ της Συγκλήτου τα έδρανα; Όχι, βέβαια.
Αυτά στη Σύγκλητο. Στο δρόμο, όμως, η ζωή ανελέητη μαστιγώνει τους υπηκόους της ταλαίπωρης αυτής Πατρίδας. Η στρατιά των ανέργων γιγαντώνεται. Οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται. Τα ψυχικά νοσήματα σ’ έξαρση. Ξεχασμένες ασθένειες, όπως φυματίωση, μολυσματικές νόσοι πλήττουν μετανάστες, ανασφάλιστους, άστεγους. Οι νέοι που με τόσο κόπο, με τόσες θυσίες σπούδασαν, απέκτησαν εφόδια, τώρα παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς, του ξεριζωμού.
Αλήθεια, φίλε, ανέλυσες ποτέ αυτήν εδώ τη λέξη; Πώς ένα δέντρο θα συνεχίσει να ζει, αν κάποιος με βία το ξεριζώσει απ’ το χώμα που το έθρεψε; Σκέψου, αν απ’ τη μήτρα που σε γέννησε σε αποκολλήσουν, αν τη γλώσσα, που κάποια μάνα σε νανούρισε, στην αρπάξουν, αν τα τραγούδια που συντρόφεψαν τα πρώτα σου όνειρα στα κλέψουν, τότε, τι ζωή είναι αυτή που θα κάνεις; Αλλά ποιος στον κόπο θα μπει το βόγγο του μετανάστη ν’ αφουγκραστεί; Την αγωνία της μάνας και του πατέρα, που βλέπουν τα βλαστάρια τους να τα μαραζώνει το σκοτάδι. Δυστυχώς, το φως της αυριανής μέρας δεν φάνηκε ακόμα. Οι δρόμοι έρημοι. Οι ζητιάνοι κουρνιάζουν στις απάνεμες γωνιές. Το φεγγάρι στη χάση του, εξακολουθεί να στέλνει τις ασημένιες σαϊτιές του. Νύχτωσε για τα καλά. Η σιγαλιά μας τυλίγει. Κανείς δεν νοιάζεται για μας, φίλε μου. Ο καιρός των μεγάλων αλλαγών θα έλθει μόνο αν κι εμείς ερωτικά τις λαχταράμε. Έτσι η έκπληξη παρούσα θα δηλώσει.
