Το τελευταίο διάστημα, επί της ουσίας, υπάρχει απαγόρευση κινητοποιήσεων, πορειών, διαμαρτυριών και αντιδράσεων. Δεν υπάρχει ούτε μία τέτοια εκδήλωση από μεριάς των πολιτών που να μην έχει συναντήσει τη βίαιη καταστολή ή/και τη διάλυσή της. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη κυβερνητική πολιτική επιλογή που δεν θέλει να αφήσει ελεύθερο τον δημόσιο χώρο για τέτοιους είδους εκδηλώσεις.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εγκαινίασε αυτή την πολιτική με πρόσχημα την πανδημία και τη συνεχίζει αφού θέλει να καταστήσει ολοκάθαρο στην ελληνική κοινωνία ότι οποιαδήποτε αντίδραση θα συναντήσει σκληρή αστυνόμευση και καταστολή. Αυτή η επιλογή γίνεται γιατί η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα γνωρίζουν καλά ότι οι επόμενοι μήνες, ειδικά μετά το καλοκαίρι, θα είναι δύσκολοι για τους πολίτες και θέλουν έτσι να «προλάβουν» τη δυσαρέσκεια και την οργή που είναι πιθανό να εκδηλωθούν. Έτσι δεν γίνεται καμία διάκριση, είτε πρόκειται για διαμαρτυρίες κατά των βιασμών, είτε για πορεία αλληλεγγύης σε απεργό πείνας, είτε για συγκέντρωση για τις πυρκαγιές.
Από κοντά όμως και η προληπτική καταστολή που λέγεται έλεγχος και επιτήρηση. Η ψηφιοποίηση ολόκληρης της ζωής των πολιτών με όλα τα απαραίτητα στοιχεία να βρίσκονται ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα, όχι μόνο στα κινητά του καθενός από εμάς, αλλά και στις κάθε λογής κρατικές υπηρεσίες ενέχει πολλούς κινδύνους για τα προσωπικά μας δεδομένα αλλά για την ίδια την ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Είναι πλήρως αντιδημοκρατικό να είμαστε ψηφιακά φακελωμένοι με το πρόσχημα του εκσυγχρονισμού της κρατικής διοίκησης.
Η φωτογραφία του άρθρου είναι από την αστυνομική καταστολή των 2 πρόσφατων πορειών στο κέντρο της Αθήνας – η μία ήταν διαμαρτυρία για τις κυβερνητικές ευθύνες στο ζήτημα των πυρκαγιών και η άλλη ήταν πορείας αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη.
