Έχοντας ξεκαθαρίσει πως μια κατακτητική κατοχική δύναμη, όπως το Ισραήλ, δεν έχει «δικαίωμα αυτοάμυνας», και παράλληλα πως το ιστορικό έθνος της Παλαιστίνης έχει δίκιο να αντιστέκεται στον κατακτητή με όλα τα μέσα που αυτό επιλέγει, υποστηρίξαμε ότι έχει επίσης το δικαίωμα να αποκτήσει τη δική του πατρίδα, το δικό του κράτος – με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτά όσον αφορά τον τοπικό χαρακτήρα μιας σύγκρουσης, ενός πολέμου που πλησιάζει τον πρώτο μήνα «ζωής» του (οξύμωρο σχήμα, επειδή ο πόλεμος είναι πολιτική με αιματοχυσία) και ενώ ο ισραηλινός στρατός έχει ξεκινήσει εδώ και μία εβδομάδα τη χερσαία επιχείρηση –χωρίς στιγμή να σταματά τους δολοφονικούς βομβαρδισμούς νοσοκομείων, σχολείων, εκκλησιών, καταυλισμών– ισοπεδώνοντας τα πάντα και προσπαθώντας να εκδιώξει τους Παλαιστίνιους από τον τόπο τους. Συναντά βέβαια αντίσταση, την οποία προσπαθεί να αποκρύψει, και εξαπολύει νέα κύματα αντιπαλαιστινιακής προπαγάνδας σε όλα τα επίπεδα.
Ο πόλεμος αυτός δεν είναι «πόλεμος Ισραήλ εναντίον Χαμάς». Πολύ περισσότερο δεν είναι ένας τοπικός πόλεμος. Ούτε ένας ακόμη πόλεμος στη σειρά πολέμων που έγιναν στην περιοχή για δεκαετίες. Δεν είναι καν ένας τοπικός-περιφερειακός πόλεμος. Είναι κάτι μεγαλύτερο: εντάσσεται σε μια διεθνή σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων, πολύ μεγάλων και μεγάλων περιφερειακών δυνάμεων. Εντάσσεται στην γκάμα «σπασμών» και συγκρούσεων που οδηγούν σε έναν νέο συσχετισμό δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Το τόξο Ουκρανία, Βαλκάνια, Τουρκία, Καύκασος, Αζερμπαϊτζάν, Μέση Ανατολή, Αραβικός κόσμος, Ιράν αποτελεί ένα μεγάλο θέατρο συγκρούσεων και πολέμων που διεξάγονται το ίδιο χρονικό διάστημα, ενώ πάντα υπάρχει και η ένταση στη Σινική Θάλασσα. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα στην οποία πρέπει να εντάξουμε τον πρόσφατο πόλεμο που ξεκίνησε στις 7/10/2023.
Κατά παράδοξο τρόπο, στις δύο-τρεις πρώτες μέρες των συγκρούσεων στο νότιο Ισραήλ, που ξεκίνησαν με την αιφνιδιαστική επίθεση των Παλαιστινίων, αποτυπώθηκαν κιόλας τα αποτελέσματα αυτού του πολέμου: Ανατινάχθηκαν όλοι οι σχεδιασμοί ΗΠΑ και Ισραήλ να δημιουργήσουν κάποιες νέες ισορροπίες και σχέσεις με ορισμένες αραβικές χώρες για τον καλύτερο έλεγχο στρατηγικών δρόμων ενέργειας και απομόνωσης πρώτα του Ιράν, μετά της Κίνας και του Δρόμου του Μεταξιού. Τώρα ολόκληρος ο αραβικός και μουσουλμανικός κόσμος δεν μπορεί να στήσει γέφυρες με το Ισραήλ (συμφωνίες Αβραάμ), οι σχέσεις Ισραήλ-Σ. Αραβίας έχουν ανατιναχθεί και, κυρίως, το Παλαιστινιακό ξαναπήρε μια κεντρική θέση ως ζήτημα που ενεργοποιεί εξελίξεις και πολιτικές ανακατατάξεις.
Ας συρρέουν αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ και στρατιωτικές δυνάμεις της Δύσης στην περιοχή: ο παγκόσμιος συσχετισμός έχει τροποποιηθεί. Ας ισοπεδώνει το Ισραήλ ό,τι μπορεί από τη Γάζα (που έχει μέγεθος όσο η Άνδρος ή η Λευκάδα): γίνεται εμφανής η απομόνωση και το αδιέξοδο που νοιώθει, η κατάρριψη του μύθου ότι είναι ανίκητη δύναμη με δεδομένη την εσωτερική της ασφάλεια. Τίποτα δεν αντισταθμίζει το πλήγμα που δέχθηκε η συμμαχία Δύσης-Ισραήλ. Το ενδιαφέρον είναι πως το Ισραήλ και η Δύση νομίζουν ότι με την ισχύ της πολεμικής μηχανής τους μπορούν να ανακόψουν μια μεγάλη ιστορική τάση, που έχουμε χαρακτηρίσει ως «δύση της Δύσης».
Όλα όσα επισημαίνουμε δεν σημαίνουν ότι η επέκταση του πολέμου και ο τυχοδιωκτισμός που τροφοδοτεί η αλαζονεία των ΗΠΑ και Ισραήλ, όπως και η στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, δεν κοστίζουν πολύ ακριβά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Σημαίνουν ότι η τάση προς τον πόλεμο ενισχύεται, οι πόλεμοι δεν έχουν τοπικό ή σκέτα περιφερειακό χαρακτήρα, εμπλέκουν ολοένα και περισσότερες χώρες και περιοχές. Γι’ αυτό και ο αγώνας για την Ειρήνη δεν μπορεί παρά να πάρει υπόψη του τη διεθνικότητα του πολέμου και τον νέο παγκόσμιο συσχετισμό που δημιουργείται.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον (όλο και περισσότερο πολεμικό) αποκτούν άλλη διάσταση τα προβλήματα ύπαρξης και υπόστασης μικρών και μεσαίων χωρών, της ανάπτυξης μεγάλων αντιστάσεων και κινημάτων σε διεθνή κλίμακα, εν τέλει και μιας Πολιτικής που να υπερασπίζεται την ελευθερία λαών, εθνών και χωρών απέναντι στους οδοστρωτήρες του σύγχρονου ιμπεριαλισμού και των μηχανισμών επιβολής, ελέγχου, αποικιοποίησης, στραγγαλισμού, εμπάργκο, γενοκτονιών και εγκλημάτων πολέμου. Οι «σπασμοί» του σύγχρονου κόσμου απαιτούν άλλο επίπεδο αντίστασης και συνείδησης, απαιτούν έναν πόλο λαών, εθνών, χωρών και αντιστάσεων!
