Οι ΗΠΑ έχουν αναμφίβολα τουλάχιστον μια νίκη στον ουκρανικό πόλεμο. Έχουν πετάξει τη Ρωσία εκτός Ευρώπης, όπως προέβλεπε η ιδρυτική πράξη του ΝΑΤΟ, και μετά γονάτισαν τους Ευρωπαίους. Ειδικά τη Γερμανία την έχουν «πατημένη χάμω», όπως την ήθελε το ΝΑΤΟ επίσης στην ιδρυτική του διακήρυξη. Το ρολόι πήγε σχεδόν 80 χρόνια πίσω. Η σιδερένια πειθαρχία στο εσωτερικό μέτωπο είναι εκ των ων ουκ άνευ όρος για να μην ηττηθείς. Αλλά ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας φαίνεται πολύ λιγότερο πετυχημένος, παρά τις αισιόδοξες νότες που εκπέμπουν τα δυτικά ΜΜΕ. Ακόμα και η σύγκριση του Ζελένσκι με τον Μπότσαρη, προσωποποιώντας –δημοσιογραφική αδεία– τους ναζί Αζοφίτες με τους «ελεύθερους πολιορκημένους» Μεσολογγίτες του Σολωμού – όσο ακραία, ανίερη, και οπωσδήποτε αχρείαστη και αν φαίνεται, δεν σώζει τις εντυπώσεις. Οι Ρώσοι στο Ντονμπάς και στην Οδησσό, ματώνουν αλλά προχωρούν όπου κρίνουν, κατέχοντας ήδη γύρω στο 25% της Ουκρανίας, κατά τον πρώην υφυπουργό Εξωτερικών κ. Βαληνάκη που φαίνεται να ξέρει τι λέει.
Η Τουρκία δεν μετέχει στη φιέστα μιας νίκης που ακόμα τουλάχιστον δεν είναι επί θύραις. Ο Ερντογάν, με τον Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον, έδωσε ρέστα. Τα ελληνικά ΜΜΕ, αμήχανα, κατηγόρησαν τον Τούρκο ηγέτη ότι «χάλασε τη σούπα» της γενικής ευφορίας για την ένταξη Σουηδίας-Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, ότι μολύνει τη νίκη με αθέμιτα βρώμικα παζάρια. Στην αναμπουμπούλα που προκάλεσε ο Ερντογάν κανείς, ή σχεδόν, δεν σχολίασε ότι οι Αμερικάνοι ήταν όντως θερμοί, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αλλά ο Αμερικανός πρόεδρος –με ονομαστική κατάληξη «όπουλος» ή «άκης»;– διόλου αφηρημένος αλλά πανέτοιμος και απόλυτα κυρίαρχος των λόγων του δεν είπε λέξη για το τι συζήτησαν με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Αν είχε κάτι καλό να πει γιατί να το κρύψει; Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, επίσης σιωπηλός στην ουσία, ήταν κατηγορηματικός μόνο στο ότι η Τουρκία πρέπει να ξεχάσει τα δυο κράτη στην Κύπρο. Δηλαδή, η σχεδόν μισή Κύπρος φτάνει και περισσεύει στην Τουρκία, λένε σιωπηρά, οι εν προκειμένω σιωπηλές ΗΠΑ. Στέλνοντας σήμα ότι τα τουρκικά σχέδια για εδαφικές και άλλες επεκτάσεις κυριαρχίας στο Αιγαίο και στην ευρύτερη περιοχή παραμένουν ανεκπλήρωτα αιτήματα. Οι σιωπές Μπάιντεν-Μητσοτάκη ενθαρρύνουν ποικίλες υποθέσεις, καλλιεργούν αμφιβολίες. Θα έλεγα το παράλογο ότι οι τουρκικές παραβιάσεις ίσως, αν συνεχιστούν, στέλνουν μήνυμα ότι πράγματι η Τουρκία μένει στα κρύα του λουτρού και το δείχνει.
Το όχι στα δυο κράτη στην Κύπρο το είπε ο Μητσοτάκης αλλά στο βάθος ακουγόταν καθαρά η φωνή του Μπάιντεν. Αν η Κατοχή από αυθαιρεσία γίνει νόμιμο καθεστώς θα ενισχυθεί ένας σύμμαχος που του αρέσει να το παίζει «ουδέτερος». Καθιστώντας πιο ευάλωτη τη θέση κυριαρχίας των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής. Ως έχουν τα πράγματα η τουρκική παρουσία παραμένει παράνομη και ως εκ τούτου σχετικά ασθενής αν οι ΗΠΑ ενοχληθούν πραγματικά από τα τουρκικά τσαλίμια. Έτσι Ελλάδα και Τουρκία προσβλέπουν στην επιδιαιτησία της Ουάσιγκτον. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.
Για τα αθηναϊκά ΜΜΕ η λέξη παζάρι είναι αμαρτία που διαπράττει ο Ερντογάν γιατί χαλάει τη ΝΑΤΟϊκή σούπα και δίνει το κακό παράδειγμα σε κάποιους ανήσυχους στην Αθήνα. Το αστείο είναι ότι έτσι νομίζουν πως πουλάνε εξυπηρέτηση στον προστάτη
Η πλάστιγγα θα μπορούσε ίσως να γείρει κάπως υπέρ ημών αν η Αθήνα είχε τη γνώση και κυρίως το σθένος για μια άλλη πολιτική όπου το παζάρι θα ήταν στο τραπέζι έτσι ώστε π.χ. το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης να μην παραχωρηθεί τζάμπα, εκνευρίζοντας ακόμα και τον Παπαχελά, και η ενίσχυση των Ουκρανών με όπλα να έχει αντάλλαγμα ουσίας, να μην είναι προσφορά στον αγώνα για τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Αλλά η λέξη παζάρι, η πιο κοινή και τετριμμένη λέξη στους δυτικούς ηγετικούς κύκλους, είναι αμαρτωλή στην Αθήνα, όχι τώρα αλλά από χρόνια, με ορατή αρχή τη διακυβέρνηση Σημίτη. Οι διάδοχοι δεν την αποκήρυξαν, έτσι ώστε να γίνεται καθημερινά πιο δύσκολο έως αδύνατον να αναιρεθεί. Για τα αθηναϊκά ΜΜΕ η λέξη παζάρι είναι αμαρτία που διαπράττει ο Ερντογάν γιατί χαλάει τη ΝΑΤΟϊκή σούπα και δίνει το κακό παράδειγμα σε κάποιους ανήσυχους στην Αθήνα. Το αστείο είναι ότι έτσι νομίζουν πως πουλάνε εξυπηρέτηση στον προστάτη.
Αυτά για όσους αναρωτιούνται ακόμα τι επιτέλους είπαν ο πρωθυπουργός με τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Δυο λεξούλες –όχι στα δυο κράτη στην Κύπρο– λένε περισσότερα και από ένα κατεβατό περισπούδαστα άρθρα περί συσχετισμού δυνάμεων και τα λοιπά.
Συνηθίζουμε να θεωρούμε τις συναντήσεις κορυφής ή τις επισκέψεις ηγετών άκρως σημαντικές. Λάθος. Οι συναντήσεις κορυφής επισφραγίζουν προετοιμασία διπλωματική στο παρασκήνιο. Δεν υπήρξε καμία απολύτως ακριτομυθία πριν από την επίσκεψη Μητσοτάκη. Το Ουκρανικό ήταν, λογικά, το κύκνειο άσμα του Πάιατ στην Ελλάδα, και τώρα ο ελληνικής καταγωγής διάδοχός του κ. Τσούνης θα ασχοληθεί με άλλα εξίσου σημαντικά. Αν, όπως διαφαίνεται, το Ουκρανικό έχει μπει σε φάση τέλους, ο πόλεμος με τα όπλα θα δώσει τη θέση του στον πόλεμο για τα λεφτά. Ο εξοβελισμός της Ρωσίας κλείνει, προσωρινά τουλάχιστον, αυτή την πόρτα με αγκάθι το φυσικό αέριο/πετρέλαιο. Αλλά αυτό μπορεί να λυθεί μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ανοιχτό, όμως μένει το κινέζικο παράθυρο, λέγε με COSCO. Ο νέος Αμερικανός πρέσβης δεν θα μείνει άπραγος. Καθήκον του, λογικά, θα είναι να κλείσει τα ανοιχτά παράθυρα.
