Θαυμάζω την ψυχραιμία με την οποία απάντησε η κ. Ξ. Κουναλάκη (Καθημερινή 13/5/11) στο άρθρο του κ. Μ. Κατσίγερα (Καθημερινή 11/5/11) με τίτλο Εκτός πολιτεύματος.
Φοβούμαι πως όταν ο αρθρογράφος αναφέρεται, επιδοκιμαστικά, στους «ακτιβιστές της Χρυσής Αυγής», αναπαράγοντας αυτολεξεί το ακροδεξιό επιχείρημα πως «ίσως»(!) δεν είναι σωστό να αναμένει κανείς από αυτούς τη λύση, «έτσι και αλλιώς, όμως, στις γειτονιές μας, η πολιτεία δεν προστατεύει τους πολίτες της», βρισκόμαστε όχι απλώς μπροστά στην υιοθέτηση των στερεοτύπων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ρατσιστική βία, αλλά σε ωμή εξύμνηση της ρατσιστικής βίας.
Στους δρόμους μας χύνεται αίμα. Δεν γνωρίζω και δεν ενδιαφέρομαι να μάθω αν το αίμα πιτσίλισε το συντάκτη του άρθρου (διότι μένει στην περιοχή) ή ακόμη και αν έχασε κάποιον δικό του άνθρωπο από τους φονιάδες που κυκλοφορούν στον δρόμο. Επιτρέψτε μου να πω ότι αδιαφορώ ακόμη και για το δεύτερο ενδεχόμενο. Όποιος επαινεί το μίσος και χαίρεται να ρίχνει λάδι στη φωτιά, είναι ηθικός αυτουργός σε φόνο. Από πότε είναι δωρεάν και τσάμπα ο εγκωμιασμός των εγκληματιών; Για να μη φανεί ότι αδικώ το συντάκτη, δεν είχε βεβαίως υπ’ όψιν του το ρατσιστικό πογκρόμ που ακολούθησε το θάνατο του 44χρονου, αλλά υποθέτω ότι γνωρίζει πως δεν είναι η πρώτη φορά που φασίστες μαχαιρώνουν μετανάστες, έτσι δεν είναι;
Είναι καιρός που τα λόγια μας μετράνε πολύ λίγο, γιατί οι λυσσασμένοι άνθρωποι δεν ακούνε κανέναν, αλλά, παραδόξως, είναι καιρός που τα λόγια μας μετράνε πάρα πολύ, γιατί όλοι περιμένουμε να ακούσουμε κάτι που να μην αναπαράγει τον βούρκο, αλλά να μας βγάλει από αυτόν. (Στις χειρότερες στιγμές αυτού του διαλόγου περιλαμβάνω και τη ρητορική αγριότητα του Ν. Κούνδουρου στη συνέντευξή του στο Βήμα 3/4/11).
Για το λόγο περί συμψηφισμού, προτείνω ένα απλό κριτήριο: προκύπτει ή όχι η πράξη από την ιδιότητα του δράστη; Αυτό είναι το ερώτημα. Ο φόνος του Γρηγορόπουλου δεν προέκυψε από την αστυνομική ιδιότητα του Κορκονέα, προέκυψε από την ψυχοπαθολογία του, εκτός αν εικάζει κανείς ότι η αστυνομία είχε δώσει εντολή να πυροβολούνται οι ανήλικοι που αυθαδιάζουν. Ο μαζικός ξυλοδαρμός διαδηλωτών αντιθέτως (μάλιστα, ξυλοδαρμός δυνάμει θανατηφόρος, όπως προειδοποιούν εδώ και καιρό οι γιατροί), προκύπτει από την ιδιότητα των αστυνομικών, διότι γίνεται εν υπηρεσία, επανειλημμένα και μαζικά. Ο φόνος ενός νεαρού μετανάστη με μαχαίρι προκύπτει από την ιδιότητα του φασίστα, διότι συνιστά άμεση εφαρμογή στην πράξη των όσων διακηρύσσονται από τους φασίστες και τα οποία ο δράστης ασπάζεται, προκειμένου να ενσωματωθεί στην οργάνωση. Ο φόνος ενός ανθρώπου στη διάρκεια μιας ληστείας δεν προκύπτει από την ιδιότητα του μετανάστη, είναι μια εγκληματική πράξη και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοια.
Η άποψη του Μ. Κατσίγερα ότι προκύπτει από το γεγονός ότι οι δράστες ήταν ξένοι, αν ήταν, για τους οποίους «λόγω των καταβολών και των αιματηρών εμπειριών στις πατρίδες τους η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία» -όπως έχει για μας τους Έλληνες ή εν γένει τους Δυτικούς, θα μπορούσε να προεκτείνει κανείς και να συλλάβει την ειρωνεία του πράγματος- είναι άποψη άξια του ανθρώπου που επαινεί τον ακτιβισμό της Χρυσής Αυγής. Κι όσο για τις αιματηρές εμπειρίες, θα πρέπει σιγά-σιγά να υπολογίζουμε ότι τέτοιες εμπειρίες διαθέτουν πια και πλήθος συμπολίτες μας που κυνηγούν μετανάστες με τα μαχαίρια, παίρνοντας εκδίκηση στο όνομα του συμπατριώτη τους.
Ο αρθρογράφος καταλήγει λέγοντας πως η προστασία μας «δεν μπορεί να αφεθεί στις μιλίτσιες», αλλά η δουλειά έχει γίνει, η κατακλείδα δεν σβήνει τους αρχικούς επαίνους, εξού και το άρθρο του φιγουράρει υπερηφάνως στο ιστολόγιο της Χρυσής Αυγής. Νιώθουμε όλοι πως οι καιροί αλλάζουν, πως η επέλαση της βίας δεν θα αφήσει τον κόσμο μας ίδιο. Ένα από τα πράγματα που πρέπει να αρχίσουμε να συνηθίζουμε είναι να προσέχουμε τα λόγια μας.
Στους δρόμους μας χύνεται αίμα. Δεν γνωρίζω και δεν ενδιαφέρομαι να μάθω αν το αίμα πιτσίλισε το συντάκτη του άρθρου (διότι μένει στην περιοχή) ή ακόμη και αν έχασε κάποιον δικό του άνθρωπο από τους φονιάδες που κυκλοφορούν στον δρόμο. Επιτρέψτε μου να πω ότι αδιαφορώ ακόμη και για το δεύτερο ενδεχόμενο. Όποιος επαινεί το μίσος και χαίρεται να ρίχνει λάδι στη φωτιά, είναι ηθικός αυτουργός σε φόνο. Από πότε είναι δωρεάν και τσάμπα ο εγκωμιασμός των εγκληματιών; Για να μη φανεί ότι αδικώ το συντάκτη, δεν είχε βεβαίως υπ’ όψιν του το ρατσιστικό πογκρόμ που ακολούθησε το θάνατο του 44χρονου, αλλά υποθέτω ότι γνωρίζει πως δεν είναι η πρώτη φορά που φασίστες μαχαιρώνουν μετανάστες, έτσι δεν είναι;
Είναι καιρός που τα λόγια μας μετράνε πολύ λίγο, γιατί οι λυσσασμένοι άνθρωποι δεν ακούνε κανέναν, αλλά, παραδόξως, είναι καιρός που τα λόγια μας μετράνε πάρα πολύ, γιατί όλοι περιμένουμε να ακούσουμε κάτι που να μην αναπαράγει τον βούρκο, αλλά να μας βγάλει από αυτόν. (Στις χειρότερες στιγμές αυτού του διαλόγου περιλαμβάνω και τη ρητορική αγριότητα του Ν. Κούνδουρου στη συνέντευξή του στο Βήμα 3/4/11).
Για το λόγο περί συμψηφισμού, προτείνω ένα απλό κριτήριο: προκύπτει ή όχι η πράξη από την ιδιότητα του δράστη; Αυτό είναι το ερώτημα. Ο φόνος του Γρηγορόπουλου δεν προέκυψε από την αστυνομική ιδιότητα του Κορκονέα, προέκυψε από την ψυχοπαθολογία του, εκτός αν εικάζει κανείς ότι η αστυνομία είχε δώσει εντολή να πυροβολούνται οι ανήλικοι που αυθαδιάζουν. Ο μαζικός ξυλοδαρμός διαδηλωτών αντιθέτως (μάλιστα, ξυλοδαρμός δυνάμει θανατηφόρος, όπως προειδοποιούν εδώ και καιρό οι γιατροί), προκύπτει από την ιδιότητα των αστυνομικών, διότι γίνεται εν υπηρεσία, επανειλημμένα και μαζικά. Ο φόνος ενός νεαρού μετανάστη με μαχαίρι προκύπτει από την ιδιότητα του φασίστα, διότι συνιστά άμεση εφαρμογή στην πράξη των όσων διακηρύσσονται από τους φασίστες και τα οποία ο δράστης ασπάζεται, προκειμένου να ενσωματωθεί στην οργάνωση. Ο φόνος ενός ανθρώπου στη διάρκεια μιας ληστείας δεν προκύπτει από την ιδιότητα του μετανάστη, είναι μια εγκληματική πράξη και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοια.
Η άποψη του Μ. Κατσίγερα ότι προκύπτει από το γεγονός ότι οι δράστες ήταν ξένοι, αν ήταν, για τους οποίους «λόγω των καταβολών και των αιματηρών εμπειριών στις πατρίδες τους η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία» -όπως έχει για μας τους Έλληνες ή εν γένει τους Δυτικούς, θα μπορούσε να προεκτείνει κανείς και να συλλάβει την ειρωνεία του πράγματος- είναι άποψη άξια του ανθρώπου που επαινεί τον ακτιβισμό της Χρυσής Αυγής. Κι όσο για τις αιματηρές εμπειρίες, θα πρέπει σιγά-σιγά να υπολογίζουμε ότι τέτοιες εμπειρίες διαθέτουν πια και πλήθος συμπολίτες μας που κυνηγούν μετανάστες με τα μαχαίρια, παίρνοντας εκδίκηση στο όνομα του συμπατριώτη τους.
Ο αρθρογράφος καταλήγει λέγοντας πως η προστασία μας «δεν μπορεί να αφεθεί στις μιλίτσιες», αλλά η δουλειά έχει γίνει, η κατακλείδα δεν σβήνει τους αρχικούς επαίνους, εξού και το άρθρο του φιγουράρει υπερηφάνως στο ιστολόγιο της Χρυσής Αυγής. Νιώθουμε όλοι πως οι καιροί αλλάζουν, πως η επέλαση της βίας δεν θα αφήσει τον κόσμο μας ίδιο. Ένα από τα πράγματα που πρέπει να αρχίσουμε να συνηθίζουμε είναι να προσέχουμε τα λόγια μας.
Κωνσταντίνος Πουλής
Σχόλια
