Το Ελληνόπουλο
Le turcs ont passé la. Tout est ruine et deuil…
Victor Hugo
Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός, θάνατος, πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τ’ολόμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά
τ’αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λιγερές καμιά φορά τα βράδια
καθρέφτιζε μεσ’ στα νερά.
Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερά
το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει
μόνο μια ν’άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη
μεσ’ στην αφάνταστη φθορά.
– Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες
για να μην κλαις λυπητερά, τ’ήθελες τάχα να’χες
για να τα ιδώ τα θαλασσά
ματάκια σου ν’αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι,
και να σηκώσης χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι
με τα μαλλάκια τα χρυσά;
Τι θέλεις, άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δόσω
για να τα πλέξης ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω
ριχτά στους ώμους σου πλατιά
μαλλάκια που του ψαλλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη,
και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη
και σαν την κλαίουσα την ιτιά;
Σαν τι μπορούσε να σου διώξη τάχα το μαράζι;
Μήπως το κρίνο απ’ τον Ιράν που του ματιού σου μοιάζει;
Μην ο καρπός απ’ το δεντρί
που μεσ’ στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,
κ’εν άλογο χρόνια εκατό κι αν πηλαλάει, δε σώνει
μεσ’ απ’ τον ίσκιο του να βγη;
Μη το πουλί που κελαϊδάει στο δάσος νύχτα μέρα
και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;
Τι θες κι απ’ όλα τ’αγαθά
τούτα; Πες! Τ’ άνθος, τον καρπό; θες το πουλί;
– Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:
Βόλια, μπαρούτη θέλω, να!
Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς
