Οι θεαματικές πρωτοβουλίες που παίρνει σχεδόν καθημερινά ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν (από την προσπάθεια να τεθεί επικεφαλής ενός… πανευρωπαϊκού μετώπου κατά του «εθνολαϊκισμού» ως την αναγνώριση των εγκλημάτων πολέμου της Γαλλίας στη διάρκεια της Αλγερίνικης Επανάστασης) δεν φαίνεται να τον βοηθούν πολύ. Δεν τον σώζει ούτε και η διαρκής στήριξη από τα πιο δυναμικά συστημικά κέντρα, ούτε και η συνένοχη «υπευθυνότητα» των περισσότερων πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγεσιών που υποτίθενται ότι διαφωνούν με την πολιτική του. Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν τη διαρκή πτώση της δημοτικότητάς του: σήμερα πια μόλις το 26% των Γάλλων τον θεωρεί «καλό πρόεδρο», έναντι του γενναιόδωρου 66% αμέσως μετά την εκλογή του – όταν ακόμη η γαλλική κοινωνία του έδινε μια ευκαιρία.
Ακόμη χειρότερα, συνεχή καθοδική πορεία καταγράφει, ενόψει των ευρωεκλογών, και το κόμμα που ίδρυσε ο Μακρόν: το LaREM φαίνεται να αποσπά μόλις το 21,5% όσων σκοπεύουν να ρίξουν έγκυρη ψήφο, δηλαδή σχεδόν όσο και το κόμμα της Μαρίν Λεπέν (21%). Τα υπόλοιπα κόμματα δεν τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα: η παραδοσιακή Κεντροδεξιά περιορίζεται στο 14%, η Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν στο 12,5% (πάντως αρκετά καλύτερα από το εξευτελιστικό… 1,5% του Γαλλικού Κ.Κ.), και το πάλαι ποτέ πανίσχυρο Σοσιαλιστικό Κόμμα στο 4,5% – κάτω κι από το 5% των Οικολόγων. Ακόμη βέβαια η εκλογική αναμέτρηση είναι μακριά. Είναι όμως εμφανής η δυσφορία των πολιτών μετά από αλλεπάλληλες μακρονικές «μεταρρυθμίσεις», αλλά και από την αδυναμία των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων να πείσουν και να κινητοποιήσουν.
Σ’ αυτό ακριβώς βασίζεται και το χρυσό παιδί των Ρότσιλντ, ελπίζοντας ότι η αδυναμία των αντιπάλων του θα του επιτρέψει να επιβιώσει της αστάθειας και της δυσαρέσκειας. Ταυτόχρονα, υποχρεώνεται να εγκαταλείψει το ελιτίστικο στιλ του και να απευθυνθεί στην «πλέμπα» που τόσο περιφρονεί ώστε να αποσπάσει ψήγματα ανοχής. Έτσι τώρα κήρυξε έναν ακόμη πόλεμο – αυτή τη φορά εναντίον της φτώχειας και της ανεργίας, ξεχνώντας τις παλιότερες αλαζονικές τοποθετήσεις του, ότι όποιος θέλει βρίσκει δουλειά κ.ο.κ. «Ξεκινώ τη μάχη για να αποφασίσουμε δυναμικά ότι δεν θα ξεχάσουμε κανέναν. Όταν είσαι φτωχός, δεν είναι επειδή το έχεις επιλέξει», δήλωσε προχθές. Μόνο κόκκινη σημαία δεν ανέμισε ακόμη! Ανάγκα και πρόεδροι πείθονται να γίνουν… λαϊκιστές.
