Το επεισόδιο ανάμεσα στον κ. Μητσοτάκη και την Ολλανδή δημοσιογράφο Ίνγκεμπορ Μπέγκελ στο Μαξίμου πήρε μεγάλη έκταση. Αλλά αυτό που αποκρύβεται επιμελώς είναι η πραγματική θέση των δύο πρωταγωνιστών.
Ας προσπεράσουμε τα εύκολα: Ο Μητσοτάκης εκνευρίστηκε και απάντησε επιθετικά στην Ολλανδή δημοσιογράφο. Η Ολλανδή δημοσιογράφος επικαλείται ότι έκανε τη δουλειά της, να θέσει με ευθύ τρόπο τις ερωτήσεις της και να καταγγείλει ένα πραγματικό γεγονός: τις επαναπροωθήσεις μεταναστών από πλευράς Ελλάδας και τη βάρβαρη μεταχείριση των προσφύγων. [Σε άλλες δηλώσεις της θα καταγγείλει και την Ε.Ε., που αφήνει την Ελλάδα μόνη της να κάνει τη βρώμικη δουλειά]. Αμέσως οι ελληνικές αριστερές πτέρυγες της παγκοσμιοποίησης την υπερασπίστηκαν και έκαναν σάκο του μποξ τον Μητσοτάκη, που με τις λίστες Πέτσα έχει επιβάλει μια ιδιόμορφη συμπεριφορά στα ελληνικά ΜΜΕ. Κυβερνητικοί και συστημικοί κύκλοι, από την άλλη, κατήγγειλαν την Ολλανδή δημοσιογράφο για τη στάση της, υποστηρίζοντας ότι δεν σεβάστηκε τον χώρο που βρισκόταν, ούτε ποιον είχε απέναντί της(!). Μεγάλη σκόνη σηκώθηκε…
Το θέμα είναι σοβαρό, και υπάρχουν πλευρές που πρέπει να φωτιστούν καλύτερα
Ένα κύκλωμα διακίνησης μεταναστών φορτώνει 400 ανθρώπους σε ένα σαπιοκάραβο στις τουρκικές ακτές, και το αμολάει στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Οι τουρκικές αρχές δεν το αντιλαμβάνονται (ολόκληρο καράβι με 400 ψυχές!), ενώ σε άλλες περιπτώσεις διεκδικούν την αποκλειστικότητα της διάσωσης (αμφισβητώντας τα ελληνικά χωρικά ύδατα). Η ελληνική πλευρά καλεί τις τουρκικές αρχές να πάρουν πίσω το πλοίο και, αφού την «γράφουν» κανονικά, περισυλλέγει το πλοίο, που ελλιμενίζεται στην Κω. Οι 400 μετανάστες εγκαθίστανται στο νησί για απροσδιόριστο χρόνο. Ο αρμόδιος υπουργός μιλά για «πολύ πετυχημένη διάσωση»…
Ο κ. Μητσοτάκης, που τόσο ταράχτηκε με την Ολλανδή δημοσιογράφο, λίγες μόλις μέρες πριν είχε δηλώσει ότι με κάποιο λογικό αντίτιμο(!) η εγκατάσταση μεταναστών στην Ελλάδα θα μπορούσε να είναι λύση πολλαπλών προβλημάτων. Με τον τρόπο του, ο πρωθυπουργός είναι ανοικτός στους γενικότερους σχεδιασμούς Ε.Ε. και ΝΑΤΟ για μόνιμη εγκατάσταση μεταναστών στην Ελλάδα και για τη λειτουργία της χώρας ως φράκτη της Ευρώπης. Του αρκεί: α) να υπάρχει ένα σημαντικό «ενοίκιο», και β) να μην φθάσει απότομα μια «περίσσεια» και δημιουργηθεί μεγάλο πρόβλημα. Εδώ φυσικά υπεισέρχεται η σχέση Ευρώπης-Τουρκίας, όπως και η σχέση Ελλάδας-Τουρκίας. Τα περσινά γεγονότα στα σύνορα του Έβρου, όπως και όλα τα οργανωμένα λασκαρίσματα που κατά καιρούς πραγματοποιεί ο Ερντογάν, δεν αφήνουν περιθώρια για αβρότητες και καλή συνεννόηση.
Αλήθεια, πού ζει η Ολλανδή δημοσιογράφος; (ρητορική ερώτηση). Δεν έχει δει τα τείχη στις ακτές και τον στρατό της Ισπανίας να απωθεί μετανάστες οι οποίοι περνούν στους «θύλακες» που η χώρα αυτή διατηρεί στη Βόρεια Αφρική; Δεν έχει δει τη Βουλγαρία να συγκεντρώνει στρατό στα σύνορα με Τουρκία για να αντιμετωπίσει τα κύματα προσφύγων; Δεν βλέπει τι γίνεται στα σύνορα Πολωνίας και Λευκορωσίας; Τα γνωρίζει όλα, και μάλιστα καλά (βλ. προχθεσινή συνέντευξή της στο Κοσμοδρόμιο). Η άποψή της δεν είναι τόσο ριζοσπαστική: κινείται στην τροχιά της ελεύθερης πρόσβασης των προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη. Αυτή είναι η γενική άποψη όλων των οπαδών της παγκοσμιοποίησης, με διαφοροποιήσεις όσον αφορά καταμερισμούς και ρόλους. Με ρέγουλα και καλή επιλογή (Γερμανία), με χώρους «παρκαρίσματος» και επιλογής (δηλαδή χώρες ολόκληρες ως hotspots και φράκτες, ελεγχόμενες από διεθνικούς φορείς), ειδικές σχέσεις με την Τουρκία, ειδικός ρόλος για τα Βαλκάνια κ.ο.κ. Ο Πάπας να ευλογεί, οι ΜΚΟ να αλωνίζουν, και διάφοροι «φορείς» να διαδίδουν ως πρότυπο την πολυπολιτισμικότητα και την επίλυση του δημογραφικού δια της φορσέ μετανάστευσης.
Ποια μπορεί να είναι μια άλλη άποψη;
Υπάρχει η άποψη «σύνορα ανοιχτά», «όλοι μαζί χωράμε» κ.λπ. Χωρίς να εξετάζουμε, σχεδόν ποτέ, τι σημαίνει κάτι τέτοιο για όλους τους φτωχούς και εργαζόμενους της Ευρώπης, χωρίς να ξεχωρίζουμε τις χώρες με βάση τα προβλήματά τους (εθνικά, οικονομικά, γεωπολιτικά κ.λπ.), σίγουρα θα καταλήξουμε σε θέσεις τάχα «ανθρωπιστικές» – και συμβατές με την παγκοσμιοποίηση, την οποία διευθύνουν ισχυρά οικονομικά και πολιτικά κέντρα.
Πρώτα απ’ όλα, όμως, πρέπει να μιλήσουμε για τις αιτίες που δημιουργούν τα προσφυγικά και μεταναστευτικά κύματα: πόλεμοι με συμμετοχή ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών, καταστροφή χωρών, καμιά μέριμνα για ειρήνευση και ανόρθωση των οικονομιών των ανατιναγμένων χωρών με διεθνή βοήθεια. Λέμε ότι χρειάζονται παρεμβάσεις και πολιτικές για να εξαλειφθούν οι αιτίες. Αυτό θεωρείται ουτοπικό; Γιατί, και από ποιους;
Δεύτερον: υπάρχουν χώρες μικρές, εδαφικά και πληθυσμιακά, που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος μερικών εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών ή προσφύγων. Δεν πρέπει και δεν μπορούν να στοιβαχθούν οι μετανάστες και πρόσφυγες σε 3-4 χώρες.
Τρίτον, μια χώρα όπως η Ελλάδα, με μείον 25% του ΑΕΠ από τα μνημόνια, μεγάλη φτωχοποίηση, ανοικτές απειλές για την εδαφική ακεραιότητά της κ.λπ., δεν μπορεί να αντέξει (ιδίως σε νησιά Αιγαίου, Θράκη, αλλά και στην ενδοχώρα) παραπάνω μετανάστες και πρόσφυγες από αυτούς που ήδη βρίσκονται εδώ – και είναι πάρα πολλοί. Κάποιοι μιλούν για λελογισμένη και μελετημένη εγκατάσταση (Μητσοτάκης), κάποιοι άλλοι για ελευθερία εισόδου και εγκατάστασης (Ολλανδή δημοσιογράφος, ΜΚΟ κ.ά.). Αμφότεροι δεν λαμβάνουν υπόψη το τι βάρος σηκώνει ήδη ο ελληνικός λαός, και το τι σημαίνει μια αναγκαστική συνύπαρξη ενός σχετικά μικρού (και διαρκώς μειούμενου και φτωχοποιούμενου) πληθυσμού με μεγάλα, ασύμμετρα κύματα μεταναστών που δεν είναι εύκολα αφομοιώσιμα. Αμφότεροι δείχνουν τεράστια αδιαφορία για τα προβλήματα των πλέον φτωχών ελλήνων πολιτών, υποστηρίζουν μια σκοπούμενη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και φορτώνουν τη χώρα με προβλήματα που θα έπρεπε να αποφευχθούν. Ο καταμερισμός που έχουν αποφασίσει οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης για την Ελλάδα δεν μπορεί να περάσει χωρίς αντιδράσεις!
Δεν διανοούνται μια διαφορετική Ελλάδα
Ελλάδα ως ελεύθερος προθάλαμος εισδοχής των μεταναστών στην Ευρώπη (ριζοσπαστική άποψη οπαδών παγκοσμιοποίησης). Ελλάδα ως κόμβος εισόδου, εγκατάστασης μεταναστών και μετέπειτα επιλογής μέρους τους για τις ανάγκες των ισχυρών της Ευρώπης, με κάποιο «ενοίκιο» (άποψη ελληνικών ελίτ και κυβερνήσεων κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς). Κανείς τους δεν διανοείται μια Ελλάδα ως κυρίαρχη χώρα, ή ως χώρα που αγωνίζεται για ανάκτηση βαθμών κυριαρχίας!
Μια τέτοια Ελλάδα θα όφειλε να διασφαλιστεί απέναντι σε όλες τις εργαλειοποιήσεις του μεταναστευτικού-προσφυγικού, να αρνηθεί να μετατραπεί σε απέραντο hotspot, να αποκλείσει την εγκατάσταση προσφύγων και μεταναστών στις παραμεθόριες περιοχές και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Θα όφειλε να δώσει άμεσα στους μετανάστες και πρόσφυγες που εγκλωβίζονται εδώ ταξιδιωτικά έγγραφα για να πάνε όπου θέλουν. Θα όφειλε να διαφυλάξει τα σύνορά της με σοβαρό τρόπο, αποτρέποντας όλους τους διακινητές-δουλεμπόρους αλλά και τα κόλπα της Τουρκίας. Θα όφειλε να θέτει βέτο σε όλα τα όργανα της Ε.Ε. όσο δεν εισακούονται οι προτάσεις της. Θα όφειλε, τέλος, να πιέζει για να δημιουργηθούν συνθήκες ώστε να παραμείνουν οι άνθρωποι αυτοί στον τόπο τους. Κι αν αυτό δεν είναι εφικτό, να υπάρχει μια αναλογική απορρόφηση, κυρίως από τις μεγάλες και ευημερούσες χώρες. Όχι να θεωρούνται Ελλάδα, ίσως και Βαλκάνια, αποθήκες ψυχών και θυμάτων όλων των βρωμοδουλειών των ισχυρών!
Όποιος δεν βλέπει αυτήν την πραγματικότητα, στρώνει τον δρόμο στον ρατσισμό, την ακροδεξιά, τον κοινωνικό αυτοματισμό. Επιπλέον, επιδρά στην παραπέρα σαλαμοποίηση μιας χώρας που χάνει την κυριότητα του εαυτού της σε όλα τα επίπεδα. Ο διεθνισμός και η αλληλεγγύη, η ανοιχτόχερη βοήθεια προς όλους τους κατατρεγμένους, δεν μπορούν να προωθηθούν με έλλειψη συναίσθησης των δυνατοτήτων που έχουμε, των προβλημάτων και επιβουλών που αντιμετωπίζουμε. Τα περί «ανθρωπισμού» των παγκοσμιοποιητών ηχούν παράφωνα, εντελώς ψεύτικα. Όπως ο άλλωστε κι ο τσακωμός στο Μαξίμου…
