Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Είναι μια σχετικά νέα ράτσα, μια φυλή που θα μπορούσαμε να πούμε πως μορφοποιήθηκε, συγκροτήθηκε και πλήθυνε, την εποχή της κρίσης, αν και είχαν εμφανιστεί σποραδικά παρόμοια όντα και σε προηγούμενες εποχές.
Όταν τους βλέπω και κυρίως όταν τους ακούω, ένας κόμπος μου σφίγγει το λαιμό κι αν και μη πιστός, ευχαριστώ τον Παντοδύναμο που φρόντισε να μην ανήκω σ’ αυτή τη φυλή.
Μορφολογικά οι «οδυρόμενοι σαμουράι» μοιάζουν με το ανθρώπινο είδος, φαίνονται, να πούμε, σαν κανονικοί άνθρωποι και μάλιστα απ’ αυτούς ανήκουν σ’ αυτή τη κατηγορία που ονομάζουμε λεβέντης, μαχητής, πολεμιστής και άλλα συνώνυμα του «σταυροφόρου», του ενταγμένου.
Τούτη η φυλή της κρίσης έχει και το έμβλημα της.
Είναι ο… επιχείλιος έρπης.
Οι βασικές διαφορές με το ανθρώπινο είδος, που εγώ τουλάχιστον κατάφερα να βρω σε τούτη τη ράτσα, εντοπίζονται στις παρακάτω περιοχές του κοινού ανθρωπίνου σώματος:
Στη περιοχή του στομάχου, που πάντα είναι σφιγμένος.
Στη διαδικασία του ύπνου, ο οποίος ποτέ δεν τους «πιάνει».
Στις συναισθηματικές αντιδράσεις που πάντα τους οδηγούν να πονούν όσους εξαθλιώνουν.
Σε μια «ψυχή», η οποία πάντα πονά.
Και τέλος, στον κρόταφό τους, ο οποίος πάντα έχει κολλημένο πάνω του ένα πιστόλι, συνήθως μη εκπυρσοκροτούμενο.
Θα συμπλήρωνα, επίσης, πως τούτη η φυλή διαθέτει ελάχιστη μνήμη και μια καταπληκτική δυνατότητα προσαρμοστικότητας.
Θα μου επιτρέψετε να δώσω κάποια παραδείγματα εμπειρικής παρατήρησης και τεκμηρίωσης των όσων ισχυρίζομαι.
Έρχεται, ας πούμε, από τους απάνθρωπους εταίρους μας η απαίτηση να μειωθούν για χιλιοστή φορά οι συντάξεις, να αυξηθούν οι φόροι των «από κάτω» και να μειωθούν οι φόροι των «από πάνω».
Απαράδεκτο αναφωνεί η φυλή.
Παλεύει ηρωικά η φυλή να το αποτρέψει, δίνει μάχες και συνεντεύξεις, παίρνει μέτρα και τηλέφωνα και, τελικά, για χάρη της πατρίδας και του ρεαλισμού, καταφέρνει να κάνει «δική της τη συμφωνία» και να κατατροπώσει τον αντίπαλο.
Μαζεύεται, λοιπόν, τούτη η ράτσα και ο φύλαρχος αποφασίζει πως η συμφωνία δεν είναι ούτε αντιλαϊκή, ούτε αντιαναπτυξιακή, ούτε εξαθλιώνει την κοινωνία.
Ανακοινώνεται πως είναι «διαχειρίσιμη» και τότε αρχίζει το δράμα των «οδυρόμενων».
– Δε συμφωνώ με τούτα τα μέτρα, αλλά θα τα ψηφίσω, λέει ο λεβέντης και μου σπαράζει τη ψυχή και λέω «χαλάλι κι όλη η σύνταξη».
– Σφίγγεται το στομάχι μου. Δε μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ, εξομολογείται ένας άλλος μαχητής της φυλής, όμως θα τα ψηφίσω τα μέτρα για να βγούμε στο ξέφωτο, δηλώνει ο διασώστης του έθνους.
– Σφίγγεται το στομάχι μου, μαυρίζει η ψυχή μου, εξομολογείται το παλληκάρι δημόσια στην τηλεόραση και σπεύδει να μας πληροφορήσει: Θα τα ψηφίσω παιδιά τα μέτρα, είναι για το εθνικό καλό.
Εγώ δε θα ρίξω την πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση. Δε θα παίξω το παιχνίδι του Κούλη…
Ούτε στο πιο μισητό εχθρό μου, τέτοιο μαρτύριο, τέτοια υπαρξιακά διλλήματα, τόση ψυχολογική πίεση, σε αριστερούς λαϊκούς αγωνιστές.
Σε πρώτη φορά αριστερούς, βέβαια!
Ένας μεγάλος κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό μου, όταν τους ακούω και καταλαβαίνω πόσο λυτρωτικό ήταν για τους πραγματικούς σαμουράι το χαρακίρι.
Και τι να πω για τα λιμάνια που με πόνο ψυχής και σφιξίματα στο στομάχι αναγκάστηκαν να ξεπουλήσουν, τα αεροδρόμια, τις παραλίες, τα…, τα…, τα…
Να υπογράφεις μνημόνια που δεν είναι δικά σου, να ψηφίζεις νόμους που θα ακυρώσεις, να κάνεις τεμενάδες στη Fraport και στη Cosco και να παλεύεις για το σοσιαλισμό σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Ένα δράμα…
Το δράμα ενός λαού.
Κι ο Κουρουπλής να σε απειλεί: «Είμαστε όλοι ομάδα αυτοκτονίας και θα πάμε έως το 2019».
Κάτι πρέπει να κάνουμε.
Εμείς, η άλλη φυλή.
Αυτή που δεν της επιτρέπουν να ονειρευτεί, να δουλέψει, να ελπίζει, που πολεμά να μικρύνει το μήνα και να ξεχειλώσει το μηνιάτικο.
Κάτι πρέπει να κάνουμε.
Όχι στο Facebook.
Στους δρόμους.
Γιατί τούτοι, είναι άτιμη φάρα…
