Για αυθημερόν μετακίνηση τα εισιτήρια ήταν πανάκριβα, κι έτσι δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω στο Λίβερπουλ, να ξεχυθώ κι εγώ στους δρόμους μαζί με τις χιλιάδες οικογένειες ανθρακωρύχων των οποίων τις ζωές αυτή η ψυχανώμαλη, κυριολεκτικά, έλιωσε μετά τις αιματηρές ταραχές του Τόξτεθ, το 1981. Του Μάκη Μαλαφέκα
Ακόμη πιο ακριβά ήταν για το Μπέλφαστ (για Μπουένος Άιρες και Γιοχάνεσμπουργκ δεν το συζητάω) ενώ για το Λονδίνο, που θεωρητικά γινόταν, είπα να μην πάρω τραίνο γιατί μετά την ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων ένα στα τρία εκτροχιάζεται. Έτσι έκατσα σπίτι και άκουσα μουσική. Κι όπως η αιρετική Μασσαλιώτιδα του Άλμπερτ Άιλερ είναι το καταλληλότερο άκουσμα για μια Ημέρα της Βαστίλης, έτσι και για την περίσταση του θανάτου τής Σιδηράς Κάργιας στράφηκα προς ένα και μόνο τραγούδι ανάμεσα στα δεκάδες που έχουν γραφτεί προς τιμήν της: το Margaret on the Guillotine (Η Μάργκαρετ στη λαιμητόμο), του μεγάλου Άγγλου τραγουδιστή και στιχουργού Μόρισεϊ (The Smiths), που πρέπει να άκουσα περί τις είκοσι φορές.
Δεν θα αναπτύξω το γιατί αυτή η φιλελεύθερη φίλη του Πινοσέτ και του Απαρτχάιντ έκανε κακό σε πάρα πολλούς ανθρώπους, ούτε γιατί οι κοινωνικο-οικονομικές πολιτικές που εφάρμοσε στιγματίζοντας τους φτωχούς και συντρίβοντας τους αδύναμους βρίσκουν την αυτονόητη ιδεολογική τους προέκταση στον σημερινό όλεθρο που γνωρίζει ο ευρωπαϊκός Νότος – έχουν εξάλλου ήδη γραφτεί τόσα πολλά στο παρελθόν, και θα γραφτούν σίγουρα και στο μέλλον. Μόνο θα παραθέσω λίγους στίχους από αυτό το τραγούδι του 1988, όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ διένυε την τρίτη και τελευταία της πρωθυπουργική θητεία:
Επειδή άνθρωποι σαν κι εσένα,
με κάνουν να αισθάνομαι τόσο γέρος…
Η Μάργκαρετ στην λαιμητόμο!
Κάντε το όνειρο αληθινό,
Κάντε το αληθινό…
