Όχι επειδή τοποθέτησες όσους τοποθέτησες – αυτό σε κάνει απλώς έναν μέσο Έλληνα πολιτικό, έναν ηθικά ξοφλημένο μικροαστό (αλλά τέτοιοι υπάρχουν με τη σέσουλα στους κομματικούς στρατούς, αυτό είναι το υλικό τους)· όχι επειδή σε καλύπτουν τα εντεταλμένα δημοσιογραφικά φουστάνια πίσω απ’ τα οποία σπεύδεις να κρύψεις τα χάλια σου λεονταρίζοντας κι από πάνω – τα ίδια μέσα που επί χρόνια κωλύονταν να δημοσιεύουν αναλύσεις ενός Κουβελάκη ή ενός Βένιου· όχι επειδή η νευρόσπαστα επιθετική «απάντησή» σου ανέδειξε με τον πιο έκδηλο τρόπο την ενοχική τρικυμία που σε κατάπιε (εδώ θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τόσο την αδρεναλίνη σου όσο και την απόλυτη έλλειψη πολιτικού ενστίκτου των πρώτων δημοσιευτών: Χάρη σ’ αυτήν μάθαμε τι εννοούν και σε τι προσβλέπουν μάλλον και οι ίδιοι όταν αναφέρονται στους αγώνες των πολιτικών τους προγόνων)·
μα ούτε καν επειδή είσαι «ράπερ» – αυτό σε καθιστά πολιτισμικό απόβλητο, περισσότερο λυπηρό παρά αξιοκαταφρόνητο.
Το βασικό θέμα, το αληθινό δράμα, το σημείο όπου παύει να στέκει οποιοδήποτε ελαφρυντικό, είναι η τραγική στιγμή όπου, αναφερόμενος στον προπαππού σου, τον δικαστή του ΕΑΜ «που είχες την τύχη τον γνωρίσεις», τον λες προπάππο. «Για τον προπάππο μου…». Λες, δηλαδή, μια λέξη συνάμα μαγική κι αθώα, παλιά, παπαδιαμαντική, δυνατή σαν ξόρκι. Τον λες έτσι όπως ίσως και ο ίδιος να έλεγε τον προπαππού του. Τον επικαλείσαι. Και τη στιγμή που το κάνεις αυτό, την τραγική εκείνη στιγμή, άθλιε γραμματέα, είσαι ένοχος για τα πάντα, τελεσίδικα. Εκείνη τη στιγμή ανοίγεις τον τάφο αυτού του ανθρώπου και τον σκυλεύεις, τον κατουράς, κι αυτόν και τους αγώνες του, και την ντοπιολαλιά του, πριν τον ξαναθάψεις ήσυχος ήσυχος, ξεθυμασμένος πια, καταλαγιασμένος, κι επιστρέψεις στο μαύρο μετερίζι σου, γεμάτο λέξεις σύγχρονες, θεσμοί, μεταρρυθμίσεις, αξιολόγηση και τέτοια.
Μάκης Μαλαφέκας
