Tου Μιχάλη Σιάχου. Στη Μυτιλήνη, τον Φεβρουάριο του 2010, ο εκδότης τής -σημειωτέον κερδοφόρας- καθημερινής εφημερίδας Αιολικά Νέα, κ. Κονδυλούδης, κάνει lock out, πετώντας στο δρόμο χωρίς αποζημίωση και αδιαφορώντας επιδεικτικά για την εργατική νομοθεσία, 21 εργαζόμενους, οι οποίοι ακόμα βρίσκονται σε ομηρία, αφού ούτε επίδομα ανεργίας δεν μπορούν να πάρουν.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, με κάθε ευκαιρία εξαπολύει και τρομοκρατικές μηνύσεις εναντίον τους και εναντίον του Σωματείου Εργαζομένων στα ΜΜΕ Λέσβου (ΣΕΜΜΕΛ). Πρόσφατα εκδικάστηκε στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Μυτιλήνης η μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση που είχε καταθέσει ο κ. Κονδυλούδης εναντίον μελών της διοίκησης του σωματείου και (πρώην) υπαλλήλων του, επειδή… τόλμησαν να βγάλουν ανακοίνωση εναντίον του.
Ώς εδώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλα τα παραπάνω, στο πλαίσιο, φυσικά, που διαμορφώνει η κατοχική κυβέρνηση, είναι αναμενόμενα. Η προσέγγιση, όμως, αλλάζει άρδην όταν ακούς τον εισαγγελέα (μετά από μια διήμερη, παρακαλώ, ακροαματική διαδικασία και από μια δική του αγόρευση που θα ζήλευαν ακόμα και οι επικεφαλής της τρόικας) να ζητά την «παραδειγματική τιμωρία» των εργαζομένων που διεκδίκησαν το αυτονόητο, να ζητά την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού. Και το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο σοβαρό, όταν ο ίδιος εισαγγελέας ασκεί έφεση στην αθωωτική απόφαση της έδρας.
Αν το παραπάνω γεγονός προστεθεί στην πρωτοφανή απόφαση για τους «Πυρήνες της Φωτιάς», στις εισαγγελικές διώξεις εναντίον των ταξιτζήδων, στην εισαγγελική εντολή για εκκένωση της Πλατείας Συντάγματος και σε μια σειρά ακόμα αντίστοιχες δικαστικές παρεμβάσεις, συμπληρώνεται ένα εφιαλτικό παζλ ευθείας ποινικοποίησης των αγώνων, των κινητοποιήσεων, του συνδικαλισμού και, εν τέλει, της ίδιας της ζωής.
Αποκαλύπτεται μια μεθοδευμένη και καλά ενορχηστρωμένη θωράκιση του συστήματος, σε όλα τα επίπεδα. Αποκαλύπτεται ένα ασφυκτικό πλέγμα καταστολής και δικαιοσύνης που υπηρετεί το δίκιο και το δίκαιο της κυβέρνησης και του κράτους. Αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η κοφτερή ματιά της «τυφλής» Δικαιοσύνης, που έρχεται να «συνετίσει» και να «παραδειγματίσει» μια κοινωνία, της οποίας οι αντοχές έχουν προ πολλού εξαντληθεί.
Το νομικό οπλοστάσιο διαμορφώνεται, οι ταγοί του κράτους (της κυβέρνησης, σωστότερα) ξεδιπλώνουν τις αρετές τους και το ιδιώνυμο προβάλλει σιγά-σιγά απ’ τη χαραμάδα του παρελθόντος, στο οποίο καθημερινά μας σπρώχνουν.
Όσο μεθοδικά, όμως, κι αν προωθούν το φόβο και την καταστολή, η διάρρηξη μιας… χαραμάδας πολλές φορές -όπως διδάσκει και η ιστορία- μπορεί να γίνει πολύ βίαιη και ανεξέλεγκτη και αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος τους.
Ώς εδώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλα τα παραπάνω, στο πλαίσιο, φυσικά, που διαμορφώνει η κατοχική κυβέρνηση, είναι αναμενόμενα. Η προσέγγιση, όμως, αλλάζει άρδην όταν ακούς τον εισαγγελέα (μετά από μια διήμερη, παρακαλώ, ακροαματική διαδικασία και από μια δική του αγόρευση που θα ζήλευαν ακόμα και οι επικεφαλής της τρόικας) να ζητά την «παραδειγματική τιμωρία» των εργαζομένων που διεκδίκησαν το αυτονόητο, να ζητά την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού. Και το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο σοβαρό, όταν ο ίδιος εισαγγελέας ασκεί έφεση στην αθωωτική απόφαση της έδρας.
Αν το παραπάνω γεγονός προστεθεί στην πρωτοφανή απόφαση για τους «Πυρήνες της Φωτιάς», στις εισαγγελικές διώξεις εναντίον των ταξιτζήδων, στην εισαγγελική εντολή για εκκένωση της Πλατείας Συντάγματος και σε μια σειρά ακόμα αντίστοιχες δικαστικές παρεμβάσεις, συμπληρώνεται ένα εφιαλτικό παζλ ευθείας ποινικοποίησης των αγώνων, των κινητοποιήσεων, του συνδικαλισμού και, εν τέλει, της ίδιας της ζωής.
Αποκαλύπτεται μια μεθοδευμένη και καλά ενορχηστρωμένη θωράκιση του συστήματος, σε όλα τα επίπεδα. Αποκαλύπτεται ένα ασφυκτικό πλέγμα καταστολής και δικαιοσύνης που υπηρετεί το δίκιο και το δίκαιο της κυβέρνησης και του κράτους. Αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η κοφτερή ματιά της «τυφλής» Δικαιοσύνης, που έρχεται να «συνετίσει» και να «παραδειγματίσει» μια κοινωνία, της οποίας οι αντοχές έχουν προ πολλού εξαντληθεί.
Το νομικό οπλοστάσιο διαμορφώνεται, οι ταγοί του κράτους (της κυβέρνησης, σωστότερα) ξεδιπλώνουν τις αρετές τους και το ιδιώνυμο προβάλλει σιγά-σιγά απ’ τη χαραμάδα του παρελθόντος, στο οποίο καθημερινά μας σπρώχνουν.
Όσο μεθοδικά, όμως, κι αν προωθούν το φόβο και την καταστολή, η διάρρηξη μιας… χαραμάδας πολλές φορές -όπως διδάσκει και η ιστορία- μπορεί να γίνει πολύ βίαιη και ανεξέλεγκτη και αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος τους.
Σχόλια
