Κάποτε στη σχολή δημοσιογραφίας βρέθηκες απέναντί μας και μας είπες αν χρειαστούμε ποτέ κάτι να σε πάρουμε τηλέφωνο.
Παραδέχτηκες πως το βαρύ σου πρόγραμμα και το στενό περιθώριο της σχολής δεν σου επέτρεπε να μας μεταφέρεις ουσιαστική γνώση ή έστω ένα κομμάτι της εμπειρίας σου. Ήταν όντως πιο έντιμη στάση σε σχέση με άλλους τηλεαστέρες που παρέλασαν από εκεί νομίζοντας πως μας μάθαιναν δημοσιογραφία μόνο με το να στέκονται μπροστά μας.
Πέρασαν 20 χρόνια από τότε. Εγώ τολμάω πια να δηλώνω επαγγελματίας δημοσιογράφος. Εσύ αναλάμβανες όλο και μεγαλύτερο ρόλο στο σύστημα των ΜΜΕ και φαντάζομαι πως το πρόγραμμά σου θα γίνεται όλο και πιο βαρύ. Συναντηθήκαμε για κάποια φεγγάρια και «Στο Κόκκινο» και προσπάθησα να αναθεωρήσω την εικόνα που μου δημιουργούσες από το τηλεπαράθυρο του Μega. Σκέφτηκα πως αν «το Μέσο είναι το μήνυμα», τότε μπορεί και συ και γω να είμαστε φορείς του ίδιου μηνύματος. Και από τότε, όμως, πέρασαν αρκετά χρόνια.
Έχω πειστεί πια πως «το Μέσο» (κάθε Μέσο) θα κάνει πάντα τη δουλειά του. Αλλά το «μήνυμα» πάντα θα περνάει και από τους ανθρώπους που το υπηρετούν, θα παίρνει το χρώμα της φωνής τους και θα ντύνεται με τη σκέψη, τις γνώσεις και τον χτύπο της καρδιάς τους.
Σήμερα τα έφερε η ζωή να βγάζουμε πάλι το ψωμί μας από το ίδιο Μέσο, από διαφορετικά πόστα (ευτυχώς). Από εκεί σε άκουσα να λες πως «όποιος παίζει τον ύμνο του ΕΑΜ λαχταράει τον εμφύλιο και κάτι τέτοιο είναι νοσηρό». Απόρησα γιατί ξέρω πως ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα την ιστορία. Ξέρεις αν το ΕΑΜ ήταν «νοσηρό» ή αν ήταν η πιο ελπιδοφόρα στιγμή του λαού μας στον 20ο αιώνα. Και ξέρεις καλύτερα από μένα αν ήταν το ΕΑΜ που οδήγησε στον εμφύλιο…
Δε μας τα έκανες τελικά εκείνα τα μαθήματα και μάλλον ευτυχώς, γιατί φαντάζομαι θα μας είχες διδάξει πώς να αλλάζουμε και ‘μεις ανάλογα με το Μέσο.
Εγώ, για όσο με παίρνει θα προσπαθώ να βάζω τους χτύπους της δικής μου καρδιάς πάνω στα θέματα. Αν χρειαστείς ποτέ κάτι, πάρε με τηλέφωνο…
Μάριος Διονέλλης
