Του Θόδωρου Τσελεπή
Με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος και μου λέει: «Γράψε ένα κείμενο για τον Δρόμο. Χριστούγεννα έχουμε, ξέρεις εσύ, κάτι ανάλογο. Για τις μέρες που ζούμε, τις πολιτικές εξελίξεις, την Αριστερά. 500 λέξεις». Κι από τη Δευτέρα το απόγευμα φτιάχνω λέξεις στο μυαλό μου, ετοιμάζω προτάσεις, σχεδιάζω παραγράφους. Όμως δεν μου βγαίνει. Ομολογώ πως το μετάνιωσα. Τι να γράψω; Τι είναι αυτό που δεν έχει ειπωθεί; Για την κατάσταση που ζούμε, τη συμμορία που μας κυβερνά; Να επαναλάβω πάλι τα ίδια; Για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει δικαιοσύνη, θα πολεμήσει την καταστροφή και δεν θα είναι κι αυτός «μια από τα ίδια»; Ή να γράψω για τον φόβο που προκαλούν στους αριστερούς τα ανοίγματα των πρόσφατα ανανηψάντων βουλευτών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ;
Μπλόκαρα. Δεν βρίσκω κάτι νέο που να μην έχει ειπωθεί. Να μην έχει σχολιαστεί, να μην έχει γραφτεί. Είμαι και σε φάση απαισιοδοξίας τον τελευταίο καιρό και φοβάμαι πως θα βγει πολύ μαύρο το κείμενο. Μια βόλτα στη θάλασσα θα μου δώσει απαντήσεις. Από τότε που το διάβασα σε κάποιο βιβλίο πως η θάλασσα είναι ο καλύτερος συμβουλάτορας, αυτό κάνω. Περπατάω στο Θερμαϊκό και την ακούω. Μου δίνει πάντα τις απαντήσεις που θέλω. Τη ρωτάω κι εκείνη με τον παφλασμό της, μου απαντά. Το ερμηνεύω όπως θέλω και φεύγω ευχαριστημένος και σοφότερος. Μα αυτή τη φορά δεν έπιασε.
Η ώρα περνούσε κι εγώ το απόγευμα έπρεπε να κάνω τον Άι Βασίλη σε μια εκδήλωση. Η αδερφή μου, μου νοίκιασε στολή και μου ζήτησε για μια ώρα να γίνω ο Άι Βασίλης που θα μοιράσει δώρα στα παιδιά, που στηρίζουν ως συμβουλευτικός σταθμός. Παιδιά που τα περισσότερα έχουν χάσει κάποιο γονιό τους. Η εκδήλωση είχε επιτυχία. Είχε γλυκά, είχε θέατρο, είχε δώρα, είχε ευχές, είχε ζωγραφιές, είχε χαμόγελα. Και είχε και το «δέντρο των ευχών». Μικροί και μεγάλοι έγραφαν σε καρδούλες από χαρτόνι την ευχή τους και την κρεμούσαν στο δεντράκι. Έγραψα κι εγώ την ευχή μου: «Το 2015 να έχει μόνο λιακάδες». Έριξα και μια κλεφτή ματιά στις άλλες καρτούλες. Και τότε συνέβη. Μια καρδιά από χαρτόνι σαν τις υπόλοιπες, γραμμένη από κάποιο παιδί. Η γραφή ήταν τέτοια που δεν μπορεί να ήταν πάνω από εφτά οχτώ χρονών: «Το 2015 θέλω τη μητέρα μου που έχει πεθάνει». Απάντα λοιπόν Άι Βασίλη. Το παιδί κάτι σου ζήτησε για το 2015…
Έφυγα από τη γιορτή και σκεφτόμουν μόνο την ευχή του μικρού. Κάτι χάνω γαμώτο. Κάτι μου έχει ξεφύγει. Τελευταία γκρινιάζω χωρίς λόγο. Νευριάζω εύκολα, απογοητεύομαι, μιζεριάζω. Για τη δουλειά που δεν έχω, για τα λεφτά που μου λείπουν, για τη ζωή μου που δεν μου αρέσει. «Για τη ζωή μου που δεν μου αρέσει;»
Πόσο ανόητος είμαι. Έχω ζωή κι όμως δεν μου φτάνει. Και περιμένω το θαύμα. Αυτό που θ’ αλλάξει τη ζωή μου και τη ζωή όλων μας σε τούτη τη χώρα. Και στο ενδιάμεσο ξέχασα να ζω. Ο Κινέζος αν θέλει να σε καταραστεί σου λέει «να ζήσεις σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή». Σε τέτοια εποχή ζούμε. Και θα την απολαύσουμε όσο ζούμε. Κι ας αποτύχουμε κι ας προδοθούμε κι ας μετανιώσουμε. Μα θα την ζήσουμε δίχως γκρίνια, μόνο με ελπίδα. Γιατί δεν γίναμε αριστεροί για τους «τίτλους». Αλλά για το «παιχνίδι». Κι αν δεν πάνε όλα καλά το 2015, το 2016 είναι κοντά.
Καλές μας γιορτές!
