Το νόημα θέλει κόπο κι όχι τρόπο για να εφευρεθεί
Όποια απάντηση ή λύση διατυπώνεται σε στομφώδες ύφος καλύτερα να καταγραφεί ως νόθα, ύποπτη και αναποτελεσματική. Δεν είναι απλά ότι μάς τέλειωσαν οι «σωτήρες», είναι και οι κάθε λογής «σωτηρίες» που χρήζουν αναδιαπραγμάτευσης. Αν μάθουμε να συζητάμε χαμηλόφωνα, τότε την «κατάλληλη στιγμή» τα συνθήματά μας θα είναι πιο επικίνδυνα.
Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Όχι τόσο γιατί φταίει για την κατρακύλα αλλά για όσα δεν έπραξε, για όσα ανέχτηκε, για τα «έτοιμα που περίμενε». Παλιότερα υπήρχε ένα ωραίο σύνθημα: «Μην γκρινιάζεις, οργανώσου!». Καμιά σχέση με το παγκαλικό «μαζί τα φάγαμε». Κανένα κράτημα ή συστολή στο «όλοι ίδιοι είναι», αρκεί «εσύ» να είσαι όντως άλλος και όχι να το φαντασιώνεσαι.
Δεν έχει τόση σημασία να προβλεφθούν ακριβώς οι δρόμοι μέσα από τους οποίους θα «ξανασηκώσουμε κεφάλι». Θα αρκούσε καταρχήν να εντοπιστούν οι δοκιμασμένες συνταγές αποτυχίας, μαζί και οι φορείς τους. Και βέβαια να αναγνωριστεί ότι αυτή η ανάταξη είναι το πρόβλημα. Δεν είναι εύκολο να αγωνίζεσαι χωρίς ορατό φως στην άκρη του τούνελ και κανείς δεν εγγυάται ότι όντως υπάρχει άκρη. Τουλάχιστον μάθαμε για τους αντικατοπτρισμούς. Γιατί ο «Τσίπρας» όντως έκανε τεράστια ζημιά αλλά αν το καλοσκεφτούμε αυτό που πρόδωσε ήταν τις αυταπάτες μας.
Μοιάζει δύσκολο να κουνηθεί κάτι, σε ένα χώρο, σε ένα πεδίο, χωρίς κάποιοι άνθρωποι να συμφωνήσουν σοβαρά στα βασικά. Δεν λείπουν οι φαεινές ή οι πράξεις, αλλά γόνιμες ιδέες που όμως θα ορίζουν τη στάση και την κίνηση ενός δυναμικού και μάλιστα σε βάθος χρόνου. Ανάμεσα στο ο «καθένας στην κοσμάρα του» και στο «να ξεσηκωθεί όλος ο κόσμος» υπάρχουν μεταβατικές κι ενδιάμεσες καταστάσεις που μπορούν να δοκιμαστούν.
Όλο και με κάτι ασχολούνται πάρα πολλοί άνθρωποι. Η αντίσταση, ίσως θρυμματισμένη και άρρητη, αλλά δεν καταργείται. Θα ήταν κρίσιμο να αναζητούνταν τι είναι αυτό που θα έδινε στην όποια δραστηριότητα μια ευρύτητα και μια διεισδυτικότητα. Ούτε κλείσιμο σε «μικρόκοσμους» -ακόμα και με επιτυχίες- ούτε φαντασιώσεις για μια «συνολική πολιτική λύση» άνευ οικοδόμησης.
Μόνο καλό θα έκανε αν σταματούσαμε να οριζόμαστε από τις εξελίξεις ως θεατές, σχολιαστές, κριτές. Και να βάζαμε στους εαυτούς μας ένα στοίχημα. Για παράδειγμα «μετά από πέντε μήνες θέλω να έχω πετύχει αυτό». Γιατί τελικά τα γεγονότα ρέουν καταιγιστικά ως τηλεοπτικές στιγμές και μας κλέβουν τον χρόνο. Εκεί όπου ζούμε, σπουδάζουμε, δουλεύουμε σίγουρα μπορούμε να κάνουμε το κατιτίς παραπάνω.
Χρειάζονται κάποιες «συναντήσεις» αλλά σε καινούρια μέρη. Ενάντια στο καθωσπρέπει πολιτικό σύστημα, εκτός ατζέντας και πρωτοκόλλων του πολιτικού συστήματος γενικώς και σίγουρα πιο μπερδεμένες. Ο στόχος «να γίνουμε περισσότεροι» δε λέει και πολλά αν οι πάρα πάρα πολλοί είναι στο περιθώριο. «Πού μπορεί να βάλει κάποιος πλάτη και πώς;», να ένα πρωταρχικό ερώτημα. Έχει περάσει πολύς καιρός που το πολιτικό σύστημα δεν νιώθει απειλή.
Όσο πιο πολύ και κυρίως βαθιά καταγγελθεί και στοχοποιηθεί η αριστερή κυβέρνηση, τόσο πιο πλούσιο, γόνιμο και ριζικό ενδέχεται να είναι το σκίρτημα –μυαλών και πράξεων- που τυχόν θα προκύψει. Κάθε παραχώρηση της σκέψης στο «κι αν έρθει ο Κούλης» ή «τουλάχιστον έχουμε κάποιο χώρο να κάνουμε τα δικά μας» αποτελεί τουλάχιστον τρικλοποδιά. Ας μη μιλήσουμε για τις «κακές παρέες» που συνεχίζονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Δεν αρκούν ούτε οι παλιές εκτιμήσεις, ούτε οι προηγούμενοι στόχοι. Αναζητούνται νέα περιεχόμενα για τους δυνάμει αγώνες. Το περιβάλλον έχει αλλάξει δραματικά. Οι γείτονες δαγκώνουν. Το Κοινοβούλιο είναι αστείο. Το κράτος έχει αλλάξει. Το δημόσιο πεθαίνει. Οι συμμορίες κάνουν πολιτική. Η απόγνωση γεννά βαρβαρότητα. Τσεκούρια και στρατοί βγαίνουν στους δρόμους. Το νόημα θέλει κόπο κι όχι τρόπο για να εφευρεθεί. Ο νέος ριζοσπαστισμός δε θα είναι μια επανάληψη, ψυχή τε και σώματι.
Το προσωπικό κόστος για έναν «κανονικό» άνθρωπο απ’ όλα αυτά που βιώνει είναι πολύ μεγάλο. Χωρίς όμως αυτό να αυξηθεί περαιτέρω, λόγω όμως τώρα της προσφοράς και της συμμετοχής στα κοινά, δύσκολα θα ανοιχτούν κάποιοι δρόμοι. Γιατί μπορεί τελικά η «ανάγκη» γενικώς να μη σε βγάζει στους δρόμους και να συνηθίζουμε «μια χαρά» τη μιζέρια μας. Από την προσαρμογή μέχρι τον νεοραγιαδισμό, δυο μνημόνια δρόμος. Παρόλα αυτά, οι στιγμές όπου ξεπερνάς το άτομό σου και αγωνίζεσαι για μια άξια υπόθεση παραμένουν προσωπικά ακαταμάχητες.
Αηδόνης
