Μια ακόμη αναφορά στην «Ταξιδιάρα ψυχή».
Πάνε σχεδόν 30 χρόνια από τότε που ο Γιάννης Αγγελάκας ξεκίνησε το μουσικό του «ταξίδι» με τις «Τρύπες» και συνεχίζει ακάθεκτος με νέους συνεργάτες και εμπνεύσεις. Το ντοκιμαντέρ Ταξιδιάρα ψυχή σε σκηνοθεσία Αγγελικής Αριστομενοπούλου, που συνεχίζει να προβάλλεται για τρίτη βδομάδα στον κινηματογράφο Μicrocosmos, μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε στιγμές απ’ αυτό το ταξίδι αλλά κι απ’ την ίδια την καθημερινότητά του Γ. Αγγελάκα.
Ο ίδιος εξιστορεί, μπροστά στο φακό, πώς ξεκίνησε ως αυτοδίδακτος μουσικός να συνθέτει μουσική και στίχους και πώς η δημιουργία του συγκροτήματος ήταν γι’ αυτόν και τα υπόλοιπα μέλη ένας τρόπος να κρατήσουν αλώβητο το εφηβικό τους όνειρο μέσα στο κακοστημένο παιχνίδι της κοινωνίας.
Μέσα στη δεκαετία του ‘80 με πανκ και εναλλακτικού ροκ επιρροές οι «Τρύπες» με το κομμάτι Ταξιδιάρα ψυχή καταφέρνουν να κερδίσουν το θαυμασμό ενός μεγάλου ποσοστού των φαν της ροκ μουσικής. Το ταξίδι συνεχίζει για χρόνια, όμως οι προορισμοί πάντα αλλάζουν και έτσι ο Γ.Αγγελάκας αναφέρεται και στις νέες συνεργασίες του. Δύο γνωριμίες-σταθμοί στην εξέλιξη της πορείας του που, όπως λέει, τον βοήθησαν να προχωρήσει παραπέρα και να ανακαλύψει νέους κόσμους είναι αυτές με το Ντίνο Σαδίκη και το Νίκο Βελιώτη. Μιλάει για τους «Επισκέπτες» και τη στροφή προς τα μουσικά ακούσματα της παιδικής του ηλικίας όπως το ρεμπέτικο, τις κρητικές μελωδίες και τα ηπειρώτικα.
Η κάμερα τον ακολουθεί και στα «επίγεια» ταξίδια του, στα γλέντια και τις περιπλανήσεις του σε μέρη που «κακώς εγκαταλείψαμε» όπως η αγαπημένη του Κρήτη.
Ο Γ. Αγγελάκας είναι ένας καλλιτέχνης που ποτέ δε μάσησε τα λόγια του και δεν δίστασε να εκφράσει και να υπερασπίσει την πολιτική του θέση. Δηλώνει πως θεωρεί το Δεκέμβρη του 2008 ως την πιο ουσιαστική στιγμή της ελληνικής ιστορίας μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου ενώ σε συναυλία του είχε κι ο ίδιος παροτρύνει την επίμονη παρουσία στους δρόμους «μπας και καταφέρουμε να γίνουμε χώρα» όπως λέει. Κάποιοι θέλουν να μας στοιβάξουν στην Αθήνα για να μας ελέγχουν και να μας καταστήσουν παθητικούς τηλεθεατές, άβουλα όντα, ενώ αυτός που βγαίνει να διαδηλώσει περνάει αυτόματα στην κατηγορία «τρομοκράτης» αυτοί οι «κάποιοι» για τον Γ. Αγγελάκα έχουν όνομα.
Σίγουρο είναι ότι το ταξίδι αυτό δεν έχει τελειώσει γι’ αυτόν, γιατί είναι απ’ τους ανθρώπους που «κάτι ακόμα έχουν να μας πουν» κι αν πολλές φορές τα ψυχικά και σωματικά αποθέματά του τον κάνουν να θέλει να το τελειώσει, μια νέα συναυλία του δίνει εφόδια να το συνεχίσει, κι όπου βγάλει…
Ίσως να μη χορταίνουμε 90 λεπτά Αγγελάκα, αλλά είναι αρκετά για να δούμε πόσο αυθεντικός είναι, να πάρουμε το μήνυμα που μας στέλνει και να το κάνουμε μότο στη ζωή μας αυτές τις δύσκολες μέρες «μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις πως μου ‘χεις πάρει κιόλας την ψυχή κι όταν ακόμα θα νομίζεις πως μια για πάντα έχω χαθεί…εγώ θα φλέγομαι, θ’ ανθίζω, θα γιορτάζω, θ’ ανατέλλω…».
