κοινωνία

Χάλασαν την ησυχία των δημοτικών συμβούλων και του δήμαρχου Καβάλας οι εργαζόμενοι και απολυμένοι στη βιοτεχνία Δελφίνι, την προηγούμενη Δευτέρα. Αρκετές δεκάδες από αυτούς, με διστακτικά στην αρχή βήματα, με ένα πανό που έγραφε «Απολυμένοι - Δελφίνι» μπήκαν στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου και με συνθήματα, όπως «στέλνουν το Δελφίνι στη Βουλγαρία 400 άνθρωποι στην ανεργία», απαίτησαν την ουσιαστική στήριξη και παρέμβαση ώστε να αντιμετωπίσουν το φάσμα της ανεργίας που τους πλακώνει.

Στη σκιά του μνημονίου οι διαπραγματεύσεις εργαζομένων εργοδοτών

Του Γιώργου Κατερίνη

Απαντούν οι Στάθης Γκότσης και Δέσποινα Κουτσούμπα, μέλη Δ.Σ. του Ενιαίου Συλλόγου Υπαλλήλων ΥΠΠΟ Στερεάς, Αττικής και Νήσων

Της Έλενας Πατρικίου

Στο τελευταίο φύλλο της φίλης Εποχής, οι δύο φίλες (μεταξύ τους) Ελένη Μπέλα και Μαλαματή Ζαρκάδα συνυπογράφουν ένα κείμενο με τίτλο «Στον ίδιο “δρόμο” και οι φεμινίστριες και το DVD της Τζούλιας;», που φέρεται ως απάντηση και, μάλιστα, ειρωνική στο συντάκτη του Δρόμου ΚΙΜΠΙ και στο χρονογράφημά του «Το ομόλογο της Τζούλιας» (φύλλο της 13ης Μαρτίου).

Την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου παρακολουθούμε τη νεολαία να περνά μπροστά από τους «επισήμους» με στρατιωτική πειθαρχία και (υποτίθεται ότι) αποδίδουν τιμές στους ήρωες που έπεσαν για την πατρίδα. Αυτός είναι και ο ορισμός της παρέλασης. Ο ρόλος των παρελάσεων, τα τελευταία χρόνια, αμφισβητείται έντονα. Το κείμενο αυτό δεν είναι μια κριτική ούτε κάποια ανάλυση. Απλά, θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τη δική μου προσωπική εμπειρία, με αφορμή και τα όσα διαδραματίστηκαν φέτος με τους ΟΫΚάδες.Εγώ και οι συμμαθητές μου, πέρυσι, «αναγκαστήκαμε» να κάνουμε «το σωστό» και συμμετείχαμε στην παρέλαση του δήμου, του σχολείου μας.

Γι’ αυτή τη μισάωρη εκδήλωση είχε προηγηθεί προετοιμασία δύο μηνών, σε ώρες που κλέβαμε από τη γυμναστική, που σημειωτέον η γυμναστική για μένα αλλά και για σχεδόν όλους είναι μια πολύ ευχάριστη διαδικασία.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν να παρουσιάσουμε μια πολύ καλή «διμοιρία» που, μάλιστα, επαινέθηκε. Αν ο σκοπός αυτής της παρέλασης ήταν να τιμηθούν οι πρόγονοι που πολέμησαν για την πατρίδα, ξεχάστε το, δεν έπιασε σε μένα. Άλλο κατάλαβα εγώ: ότι κουράστηκα για να φανεί ότι το σχολείο μου είναι ένα καλό σχολείο με καλούς δασκάλους, να το δει ο δήμαρχος, η Επιθεώρηση Μέσης Εκπαίδευσης και οι άλλοι και να το αξιολογήσουν αντίστοιχα.

Μάλιστα, η κούραση και η ανία, που μου προκαλούσαν οι ασκήσεις που σκοπό είχαν να στρατιωτικοποιηθούμε, με έχουν φορτώσει με αρνητικές αναμνήσεις και μόνο δυσάρεστα θυμάμαι εκείνες τις μέρες. Βέβαια, είχε και την πλάκα του. Έγιναν αρκετά αστεία γεγονότα, αλλά η συνολική εικόνα είναι αρνητική.

Είναι αστείο όταν, από τη μια, γίνεται τόση φασαρία για την κατάργηση των πολεμικών παιχνιδιών και, από την άλλη, να προσπαθούν να περάσουν το μιλιταρισμό και μάλιστα, μέσα από την εκπαίδευση.

Παίζοντας, λοιπόν, αυτό το στρατιωτικό παιχνίδι που, ύπουλα, διοχετεύει μιλιταριστικές απόψεις στο υποσυνείδητο των μαθητών, γινόμαστε στρατιώτες ενός ανύπαρκτου πολέμου, ενώ την ίδια στιγμή μπορεί να αποζητάμε την παγκόσμια ειρήνη.

Έφηβος

https://efhbos.wordpress.com/

Παράλληλα με τις αλλαγές στο σύστημα υγείας και περίθαλψης, το Κογκρέσο των ΗΠΑ συζητά αλλαγές στο σύστημα χρηματοδότησης και υποτροφιών των φοιτητών.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κατηγοριοποιήσεις τους νέους. Εργαζόμενοι, άνεργοι, ενεργοί, αδιάφοροι κ.ο.κ. Μία από τις πιο πολυσυζητημένες κατηγορίες των νέων, όμως, οι φοιτητές, δέχονται τα τελευταία χρόνια μια ποιοτική αλλαγή: «φτωχαίνουν».

Της Μαρίας Παγκράτη

Αφόρητη! Έτσι χαρακτηρίζουν οι κάτοικοι του ιστορικού κέντρου της πόλης της Κέρκυρας τη ζωή τους, εδώ και λίγα χρόνια.

Ρατσιστική επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σημειώθηκε το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης στην περιοχή των Καμινίων του Ηρακλείου Κρήτης.