Μια προσωπική εμπειρία με την ιδιωτική πλέον αεροπορική εταιρία. Του Θανάση Τσακίρη.
Το cover story του περιοδικού Marketing Week (No. 1298, 12-18/7/2010) είναι αφιερωμένο στην Olympic Air (την Ολυμπιακή της Marfin). Ο τίτλος λέει: «Η Ελλάδα ψηλά» και η λεζάντα σε μια φωτογραφία της πρώτης θέσης αναφέρει ότι «Το ταξίδι με την Olympic Air αποτελεί μοναδική εμπειρία ακόμα και για τους πλέον απαιτητικούς επιβάτες».
Εκεί ψηλά στον αέρα, λοιπόν, έζησα μια ανεπανάληπτη(;) εμπειρία με το καναδικής κατασκευής «θεόστενο» αεροσκάφος της Olympic Air που αποκαλείται Bombardier και που αποτελεί «την τελευταία λέξη της αεροπορικής τεχνολογίας στην κατηγορία των ελικοφόρων». Ξεκίνησα την Πέμπτη, 29 Ιουλίου 2010, για τα Χανιά. Η πτήση των 9 παρά 10΄ το πρωί απογειώθηκε από το El.Venizelos με προορισμό την πατρίδα του Ελ.Βενιζέλου, με λίγα μόνο λεπτά καθυστέρηση. Μια και δεν είχα κοιμηθεί αρκετά την περασμένη νύχτα λόγω Κινηματογραφικής Λέσχης Ηλιούπολης (www.klh.gr) πήρα ένα 15λεπτο υπνάκο. Ξύπνησα όταν η αεροσυνοδός με ρώτησε αν θέλω καφέ. Είπα «ναι» και μου έδωσε ένα χλιαρό καφέ και ένα κουτάκι με τέσσερα μπισκότα. Κοίταξα δεξιά μου στο παράθυρο κι εκεί που έπρεπε πια να βλέπουμε μόνο το γαλανό χρώμα του απέραντου Αιγαίου είδα ένα μακρό νησί και απέναντι στεριά και σπίτια. «Μάλλον Ύδρα και Πελοπόννησος» σκέφτηκα, περιμένοντας να φανεί η Δοκός και οι Σπέτσες με το σκεπτικό ότι λόγω air traffic θα ακολουθούσε άλλη τροχιά το αεροπλάνο. Οι Σπέτσες, όμως, δεν βρίσκονταν στο χάρτη αυτό. Ξάφνου ακούστηκε η φωνή του καπετάνιου: «Οι ενδείξεις στα όργανά μας λένε ότι έχουμε τεχνικό πρόβλημα και θα επιστρέψουμε στην Αθήνα». Ευτυχώς, με την πολύτιμη βοήθεια συνεπιβατών-μελών ενός θιάσου κωμικού ρεπερτορίου, που χειρίστηκε το θέμα με καλές ατάκες για «τις ενδείξεις στα όργανά μας», κρατήθηκε η ψυχραιμία των επιβατών. Για μια στιγμή μονάχα, όταν το αεροσκάφος ταρακουνήθηκε λόγω κενών αέρος και «μούγκριζε», έπεσε θλίψη καθώς πέρναγε μπροστά από τα μάτια η εικόνα των «δίδυμων πύργων» και της αεροσυνοδού που έδειχνε τις οδηγίες διάσωσης. Η σκέψη στράφηκε σε αγαπημένα πρόσωπα, που μπορεί να μη μας ξανάβλεπαν. Γρήγορα, όμως, η σκέψη ξανάρθε στα συγκαλά της. Το πεντάλεπτο ή δεκάλεπτο της επιστροφής, που φάνηκε αιώνας, τέλειωσε και προσγειωθήκαμε στα Σπάτα. Μετά από δυο ώρες μπήκαμε σε άλλο Bombardier φτάσαμε στον προορισμό μας, έστω και αν για άλλο ένα τέταρτο της ώρας κόβαμε βόλτες μεταξύ Ρεθύμνου και Χανίων.
Ένα χρόνο πριν, όταν ακόμα η Ολυμπιακή ήταν εταιρία του Ελληνικού Δημοσίου και ανήκε στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (τη θυμάστε αυτή τη φράση;), ταξίδευα για ένα επιστημονικό συνέδριο στη Μυτιλήνη. Η τότε διοίκηση της εταιρίας και η κυβέρνηση είχαν αφήσει την επιχείρηση σε κατάσταση αργού θανάτου, ώστε να ιδιωτικοποιηθεί χωρίς πολλά-πολλά κι έτσι βιώσαμε άλλη μια «ανεπανάληπτη εμπειρία» συγχωνεύσεων πτήσεων και καθυστερήσεων. Τότε «έφταιγε» το προσωπικό της επιχείρησης και όλοι έπεσαν επάνω στους υπαλλήλους της απαιτώντας την κεφαλή τους επί πίνακι. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι το αεροσκάφος με το οποίο θα ταξιδεύαμε τελικά έπρεπε να περάσει από «τεχνικό έλεγχο». Κατά τους επικριτές τους, οι τεχνικοί της Ο.Α. έφταιγαν που ήταν… ευθυνόφοβοι. Τελικά, φύγαμε με τρεις ώρες καθυστέρηση αλλά έχοντας περάσει θετικά τον τεχνικό έλεγχο. Τώρα, γιατί οι επικριτές σιώπησαν; Γιατί δεν μίλησε κανείς για έλλειψη τεχνικού ελέγχου; Τώρα δεν αναβλήθηκαν «εμπορικά ραντεβού»; Τώρα δεν έφταιγε η εταιρία αλλά η «μοίρα»;
Περίεργα που τα φέρνει η ζωή, ε; Δημόσια Ολυμπιακή σήμαινε ασφάλεια πτήσης. Ιδιωτική Ολυμπιακή σημαίνει ταχύτητα εξυπηρέτησης αλλά και ανασφάλεια για όλους, προσωπικό και πελάτες. Κι όλα αυτά, με πολύ τσουχτερό εισιτήριο.
Βέβαια, τέλος καλό όλα καλά. Αλλά με τι τίμημα!
