Ισχυρές οι αντιστάσεις των λαϊκών δυνάμεων
Το λατινοαμερικάνικο καλοκαίρι ήταν ψυχρό. Σε μια σειρά χώρες αυτής της γειτονιάς του κόσμου, που βρισκόταν για πολλά χρόνια στην πρωτοπορία του διεθνούς κινήματος και αποτελούσε καρφί στο μάτι των αντιδραστικών όπου γης, εντείνονται οι πολύμορφες επιθέσεις των φιλοδυτικών ολιγαρχιών. Στη Βολιβία «συνεταιριστές» απάγουν, βασανίζουν και δολοφονούν έναν υπουργό της κυβέρνησης Μοράλες. Στη Βραζιλία η Γερουσία (επιτομή της διεφθαρμένης πολιτικής τάξης) αποφασίζει την οριστική καθαίρεση της προέδρου Ντίλμα Ρούσεφ και βάζει στη θέση της τον αποστάτη αντιπρόεδρο Μισέου Τεμέρ, ολοκληρώνοντας ένα καραμπινάτο θεσμικό πραξικόπημα. Την ίδια στιγμή οι λαϊκές αντιστάσεις παραμένουν ισχυρές, καθιστώντας αβέβαιη μια οριστική συντηρητική παλινόρθωση. Πέρα από αυτές, είναι και το γεγονός της επίσημης καταδίκης της καθαίρεσης της Ρούσεφ από τις κυβερνήσεις του Εκουαδόρ, της Βενεζουέλας και της Βολιβίας, και οι «αμοιβαίες» ανακλήσεις των πρεσβευτών, που φανερώνει την οξύτητα της σύγκρουσης και την αποφασιστικότητα και των δύο στρατοπέδων να την πάνε μέχρι τέλους.
Στο σημερινό φύλλο δημοσιεύουμε τρία κείμενα από ανθρώπους που παλεύουν στην πρώτη γραμμή. Το πρώτο, για τη Βραζιλία, δείχνει την υποκρισία των κατηγόρων της Ρούσεφ και τους πραγματικούς σκοπούς της καθαίρεσής της. Αυτό που διακυβεύεται, εξάλλου, δεν είναι μόνο οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις σε αυτή τη σημαντική χώρα, αλλά η φορά των πραγμάτων σε ολόκληρη την υποήπειρο. Μια Βραζιλία-προμαχώνας της δεξιάς παλινόρθωσης (αν καταφέρει να σταθεροποιηθεί ο Τεμέρ, πράγμα αμφίβολο) θα ασκήσει μεγάλη πίεση σε όσες κυβερνήσεις δεν συμβιβάζονται με την ιδέα της επιστροφής της Λατινικής Αμερικής στον… 20ό αιώνα, και θα παίξει πολύ διαφορετικό ρόλο στη διεθνή σκακιέρα ως περιφερειακή μικροϊμπεριαλιστική δύναμη.
Το δεύτερο είναι μια συνέντευξη που πήρε ο Δρόμος από τον διάσημο Βραζιλιάνο σκιτσογράφο Carlos Latuff. Η συνέντευξη πάρθηκε με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες και σχολιάζει την πολιτική κατάσταση στην Βραζιλία αλλά και πως υποδέχτηκε η κοινωνία την αθλητική διοργάνωση.
Το τρίτο κείμενο, για τη Βολιβία, αποκαλύπτει τα ψεύδη (που αναπαράχθηκαν και στην Ελλάδα) ότι οι δολοφόνοι του υπουργού ήταν «απεργοί εργάτες ορυχείων», και αποκαλύπτει τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς ενέργειας.
Τα λάθη των λαϊκών κυβερνήσεων, όπως και η κούραση του λαϊκού παράγοντα από τις πολύχρονες μάχες, βαραίνουν βέβαια σ’ αυτές τις εξελίξεις. Στην περίπτωση της Βραζιλίας, εξάλλου, ήταν τα κοινωνικά κινήματα που πρώτα άσκησαν σφοδρή κριτική στη Ρούσεφ για τη νεοφιλελεύθερη στροφή της (καθώς και για τη μοιραία, όπως αποδείχτηκε, επιλογή του Τεμέρ ως αντιπροέδρου της…), η οποία άνοιξε το δρόμο για το θεσμικό πραξικόπημα που κατέληξε στην έκνομη καθαίρεσή της. Και φυσικά είναι σήμερα τα ίδια κοινωνικά κινήματα που υπερασπίζονται, όχι την πολιτική της Ρούσεφ, αλλά αυτή καθαυτή τη δημοκρατία, μαζί με μια λαϊκή πλειοψηφία που κάνει αισθητή την παρουσία της. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες στις κερκίδες κυριαρχούσε το σύνθημα «Κάτω ο Τεμέρ», ενώ προχθές σε πολλές βραζιλιάνικες πόλεις η αστυνομία χρησιμοποίησε ακόμη και πλαστικές σφαίρες για να διαλύσει (δίχως να τα καταφέρει) τις λαϊκές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Απομένει λοιπόν να αποδειχθεί αν η αντιδραστική επέλαση σε όλη την υποήπειρο είναι μια εξέλιξη αναστρέψιμη, δεδομένης και της εντυπωσιακά γοργής φθοράς των «ηγετών» της από την Αργεντινή ως τη Βραζιλία.
