του Ειδικού Ανταποκριτή
Η ιταλική Κεντροαριστερά, σημαντικότερη δύναμη της οποίας είναι το Δημοκρατικό Κόμμα, πανηγυρίζει ότι κέρδισε στις κάλπες των δημοτικών εκλογών. Η Δεξιά δεν πανηγυρίζει, αν και συνολικά διατηρεί σημαντικά ποσοστά – όμως με μεγάλες αλλαγές των συσχετισμών στο εσωτερικό της (δυναμώνουν εις βάρος της Φόρτσα Ιτάλια και ιδίως της Λέγκα οι ακροδεξιοί «Αδελφοί», το μοναδικό κόμμα που αντιπολιτεύεται τη συγκυβέρνηση Ντράγκι*). Και δεν πανηγυρίζει επειδή, με την εξαίρεση της Καλαβρίας, έχασε στις μεγάλες πόλεις. Τέλος, οι 5 Αστέρες καταποντίστηκαν. Αυτό είναι το γενικό συμπέρασμα που αναπαράγεται από τα ιταλικά και διεθνή ΜΜΕ, το οποίο –αν περιοριστεί κανείς στους πίνακες των αποτελεσμάτων– φαίνεται να στέκει. Όμως οι πάντες αφαιρούν μια «λεπτομέρεια»: ότι πάνω από το 45% των Ιταλών δεν ψήφισε. Η αποχή που εκτινάχθηκε, μαζί με τα λευκά και άκυρα, σημαίνει ότι ένας στους δύο Ιταλούς δεν πήγε στις κάλπες. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπου κέρδισε το Δημοκρατικό Κόμμα, πήρε λιγότερες ψήφους κι από τις δημοτικές εκλογές του 2016…
Γιατί οι μισοί Ιταλοί δεν ασκούν το «δημοκρατικό τους δικαίωμα»; Διότι αισθάνονται –με το δίκιο τους– ότι η ψήφος τους δεν μετράει, κι ότι όλα αποφασίζονται αλλού. Ακόμη και το υπουργικό συμβούλιο, διακοσμητικό είναι… Η αίσθηση ότι όλα είναι προαποφασισμένα έφτασε στο αποκορύφωμά της στο Μιλάνο. Εκεί οι poteri forti, οι ισχυροί της Ιταλίας, είχαν ήδη τον άνθρωπό τους: τον μάνατζερ Τζουζέπε Σάλα, που υποστηρίχθηκε και από όλο το «προοδευτικό» στρατόπεδο, περιλαμβανομένης της Ιταλικής Αριστεράς. Η ακροκεντροδεξιά, έχοντας λάβει το μήνυμα, ουσιαστικά δεν κατέβασε υποψήφιο που θα μπορούσε να δυσκολέψει τον Σάλα: ένας κάποιος Λούκα Μπερνάρντο αφέθηκε να πατώσει, χωρίς καν στοιχειώδη χρηματοδότηση. Έτσι ο «κεντροαριστερός» Σάλα εκλέχθηκε από τον Α΄ γύρο με 58%. Οι «ομοϊδεάτες» του στη Ρώμη, το Τορίνο κ.α. θα πρέπει να αναμένουν τον Β΄ γύρο – ελπίζοντας σε στήριξη από τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», που όμως η μία βάζει βέτο στην άλλη.
Η συγκυβέρνηση κοστίζει, οι ελίτ ετοιμάζουν νέες «διεξόδους»
Κάπως έτσι συστημικά ΜΜΕ και αναλυτές πανηγυρίζουν ότι ηττήθηκε ο λαϊκισμός, «δεξιός» και «αριστερός». Δεν έχουν άδικο, αν μιλάμε για τα οργανωμένα κόμματα όπως οι 5 Αστέρες και η Λέγκα. Οι πρώτοι γλυκάθηκαν τόσο από τις καρέκλες που αποδείχθηκαν ικανοί για όλα προκειμένου να τις κρατήσουν – τις κράτησαν (κυρίως διότι το σύστημα έχει ανάγκη τη συμμετοχή του ακόμα δημοφιλούς Κόντε), αλλά έχασαν τη βάση τους. Όσο για τη Λέγκα, επίσης πληρώνει ακριβά τη νύφη της συγκυβέρνησης, έχοντας υποσκελιστεί πλέον από την ακροδεξιά της Μελόνι, ενώ στο εσωτερικό της κάνει πλέον κουμάντο o Τζιορτζέτι (υπουργός του Ντράγκι) και οι περιφερειάρχες. Δηλαδή κανένας από τους δύο πάλαι ποτέ «λαϊκίστικους» σχηματισμούς δεν ωφελήθηκε από τη συμμετοχή στη συγκυβέρνηση Ντράγκι, αλλά έχουν μπει σε αυτόματο πιλότο…
Διακρίνεται ήδη η προσπάθεια των poteri forti να φτιάξουν ένα ισχυρό Κέντρο, που σταδιακά θα πάψει να έχει ανάγκη τη στήριξη των «λαϊκίστικων» σχηματισμών. Για την ώρα αντιδρά ο Ενρίκο Λέτα (Δημοκρατικό Κόμμα), που χρειάζεται τις ψήφους των Πεντάστερων και προωθεί τη δημιουργία μιας νέας «Ελιάς» ώστε να συσπειρώσει με δικούς του όρους τους πάντες. Αλλά τι ρόλο παίζει ο «σωτήρας» Ντράγκι μέσα σε όλα αυτά; Φιλοδοξεί να αναβαθμιστεί σε μια Ε.Ε. χωρίς τη Μέρκελ. Όμως, όποτε θέτει σοβαρά θέματα (από τη χαλάρωση της τευτονικής οικονομικής πειθαρχίας ως το μεταναστευτικό), η ευρωκρατία του βάζει πάγο.
Από τη σκοπιά των λαϊκών τάξεων, βέβαια, το ζητούμενο είναι διαφορετικό: η μισή Ιταλία δεν βρίσκει πολιτική έκφραση. Αυτή ακριβώς η κατάσταση επιτρέπει στους πάντες να συνεχίζουν τις απίθανες κωλοτούμπες τους και σε έναν μη εκλεγμένο αρχιτραπεζίτη να ποζάρει ως σωτήρας της Ιταλίας… Και αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει, όσο δύσκολο κι αν μοιάζει δεδομένης της αχρηστίας (για να το πούμε ευγενικά) των υπαρχόντων πολιτικών φορέων, που αποδείχθηκαν πολιτικά και ηθικά ολίγιστοι.
* “Όλοι ενωμένοι”, χωρίς εκλογές (φύλλο 532).
