Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη. Η δικομματική κυβέρνηση έριξε μαύρο στη δημόσια εκπαίδευση.
Συνεχίζοντας το θεάρεστο έργο της διάλυσης του κοινωνικού ιστού της χώρας, ανέλαβε να χτυπήσει την καρδιά του έθνους, που είναι η Παιδεία του. Διαφαίνεται πλέον και στον πιο καλόπιστο πολίτη αυτού του τόπου ότι αυτή η κυβέρνηση των ανδρείκελων είναι οι υπάλληλοι-εκτελεστές της διάλυσης μιας χώρας. Βρισκόμαστε πλέον στο σημείο μηδέν και δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αναβολές και παλινδρομήσεις.
Οι εκπαιδευτικοί αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία στις συνελεύσεις τους έναν αγώνα διαρκείας. Ο αγώνας τώρα αρχίζει. Ένας αγώνας πορείας μέσα στην κοινωνία, ενημέρωσής της, αντιμετωπίζοντας τους οδοστρωτήρες της δικομματικής κυβέρνησης, τα ΜΜΕ. Το διακύβευμα δεν είναι συντεχνιακό, αλλά πλέον το αίτημα είναι πολιτικό. Είναι το αίτημα για δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους, για δημοκρατία και ελευθερία, τα οποία είναι εκείνα τα αξιακά και ηθικά στοιχεία που πρέπει να διέπουν τους αγώνες, ενάντια στην ανηθικότητα της αυταρχικότητας.
Μείωσαν τους μισθούς, άλλαξαν το Πειθαρχικό Δίκαιο, εισήγαγαν την τιμωρητική-αξιολόγηση. Ο κλάδος δεν συσπειρώθηκε, δεν αντέδρασε.
Ο κάθε εκπαιδευτικός, όπως και οι περισσότεροι, φαίνονταν υπνωτισμένοι και υπήρχε μια εσωστρεφής καταθλιπτική ατμφόσφαιρα,θεωρώντας ο κάθε ένας ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι εισχωρώντας παράλληλα και το ενοχικό σύνδρομο που τεχνηέντως επέβαλλε η κυβέρνηση.
Η προσβολή, όμως, της αξιοπρέπειάς μας, της ελευθερίας μας, της αισθητικής μας και του πολιτισμού μας, μας γέμισε οργή, μας συσπείρωσε και έδειξε ότι οι παιδαγωγοί και δάσκαλοι των παιδιών ως πνευματικοί φορείς, δεν θα ανεχτούν την αυταρχικότητα, την αντιαισθητική και το ξεπερασμένο, αλλά διαθέτουν όλα εκείνα τα αισθητικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά μιας Ελλάδας άλλης,αξιοπρεπούς, που στενάζει κάτω από το βάρος μιας εξουσιαστικότητας και αυταρχικότητας των ισχυρών δυνάμεων που κυβερνούν. Η ενότητα, η ομοψυχία και η ενεργητική δράση όλων μας θα αποτελέσουν τα συστατικά στοιχεία εκείνα για τον αγώνα που θα κερδηθεί.
Ένα κομμάτι του εκπαιδευτικού κόσμου είναι αποφασισμένο να μπει στον αγώνα. Ένα κρίσιμο μέγεθος, όμως, που θα γείρει την πλάστιγγα αποφασιστικά προς τη νίκη αμφιταλαντεύεται αν θα εισχωρήσει στον απεργιακό αγώνα.
Οι λόγοι της επιφυλακτικότητας είναι οι οικονομικοί και η έλλειψη πίστης και νοήματος ενός αγώνα που πιστεύουν ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Χρειάζεται να γίνει σαφές ότι απεργεί κανείς όταν δεν έχει χρήματα, και όχι όταν έχει. Και ένας αγώνας χάνεται όταν δίνεται, και όχι όταν δεν δίνεται. Αρκετά μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών αντιλαμβάνεται την ευθύνη της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής, καθώς στην ενδεχόμενη ήττα του εκπαιδευτικού κινήματος ανοίγουν οι κερκόπορτες για περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο πραγματικός στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση του σχολείου, σύμφωνα με τις επιταγές του ΟΟΣΑ. Η σημερινή αποψίλωση των σχολείων από εκπαιδευτικό προσωπικό θα συνδεθεί στο μέλλον και με την αξιολόγηση των δομών της εκπαίδευσης και κατά συνέπεια με τη χρηματοδότηση των σχολείων. Με τον ίδιο τρόπο, όπως ακριβώς απαξίωσαν δημόσιες επιχειρήσεις και στη συνέχεια τις εκχώρησαν, αποδομούν με πρωτοφανή αναλγησία τη δημόσια εκπαίδευση.
Τελικά, θα εκχωρήσουν σε ιδιώτες τις σχολικές μονάδες, εφόσον δεν θα μπορούν να σταθούν διαφορετικά, λόγω της χαμηλής στάθμης της παρεχόμενης εκπαίδευσης και κατά συνέπεια της υποχρηματοδότησης. Σκοπός είναι να μείνει στην εκπαίδευση ένας ελάχιστος αριθμός στελεχών, προσωπική εκτίμηση 15-20.000 που θα κινεί τα σχολεία και οι υπόλοιποι θα δουλεύουν ως ωρομίσθιοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Με προμετωπίδα τον αγώνα των εκπαιδευτικών είναι δυνατόν –και αυτό θα κριθεί από τη συμμετοχή στην απεργία– να δημιουργηθεί ένα μεγάλο ρεύμα κοινωνικής ανατροπής της βάρβαρης πολιτικής που εξαθλιώνει τις ζωές όλων και να αποτελέσει το έναυσμα μιας πολιτικής λύσης που θα δώσει διέξοδο στο λαϊκό καημό της ανυπόφορης μνημονιακής εποχής.
Όταν η αδικία καθίσταται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!
* Ο Τριαντάφυλλος Σερμέτης είναι θεολόγος-φιλόλογος, πρόεδρος
της Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας
