Το «τρίγωνο της αμαρτίας» -μεγαλοεπιχειρηματίες και τράπεζες, ΜΜΕ, πολιτικός κόσμος του πάλαι ποτέ δικομματισμού- είχε την τιμητική του προχθές στην ακρόαση του επικεφαλής της Αρχής για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. Για την ακρίβεια, την τιμητική της είχε μόνο η πρώτη γωνία του τριγώνου και συγκεκριμένα οι μεγαλοεπιχειρηματίες που είχαν οι ίδιοι ιδρύσει ή «συνεργάστηκαν» με τράπεζες τις οποίες κατέκλεψαν: την Proton του Λαυρεντιάδη, την FFB του Ρέστη, την Τράπεζα Χαλκίδας, την Πελοποννήσου και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που διοικούσε ο Φιλιππίδης και τροφοδότησε τον Κοντομηνά και λοιπούς.
Τα όσα κατέθεσε ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Π. Νικολούδης, έχουν ορισμένες ιδιαίτερες, ενδιαφέρουσες πτυχές που δεν πρέπει να «χάνονται» σε μια γενικόλογη σκανδαλολογία.
Πρώτον, ο πρόεδρος της Αρχής αναφέρθηκε σε σχεδιασμό (λαμογιάς) που ξεκίνησε το 2007 και κορυφώθηκε το 2009. Η εκτίμηση αυτή που επιβεβαιώνεται και από άλλα σκάνδαλα της περιόδου (Βατοπέδι κ.λπ.), δείχνει πως την περίοδο ακριβώς που έχει παρέλθει η περίοδος Σημίτη, του «αρχιερέα της διαπλοκής», την περίοδο που η νέα κυβέρνηση έχει ανέλθει με τα αλήστου μνήμης «σεμνά και ταπεινά» και με υποσχέσεις περί πάταξης της διαπλοκής, είναι τότε που εφορμά ακόμη πιο ορμητικά η διαπλοκή και γιγαντώνεται ακόμη περισσότερο η ρεμούλα. Είναι δύσκολο να παραβλέψει κανείς τις προφανείς ομοιότητες στη μορφή με το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου και την εκλογική εξαπάτηση για ανακούφιση, ύστερα από χρόνια νεοφιλελεύθερων πολιτικών, εξαπάτηση με την οποία κέρδισε τις εκλογές του 2009, ενώ προετοιμαζόταν η πιο μεγάλη αφαίμαξη του λαού στη μεταπολεμική ιστορία.
Δεύτερον, προκύπτει από τα παραπάνω, αν και δεν «αποδεικνύεται» με τυπικούς όρους του τύπου «όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα» (που θα έλεγε και ο Σημίτης) ούτε βέβαια το υποστήριξε ο Νικολούδης, ότι η τρίτη γωνία του αμαρτωλού τριγώνου, ο πολιτικός κόσμος, δεν εμπλέκεται μόνο ατομικά. Το νέο φούντωμα της διαπλοκής και της ρεμούλας, μετά τον Σημίτη προϋπέθετε όλη αυτή τη ρητορική των πολιτικών και μιντιακή συναίνεση «ενάντια στη διαφθορά» ως συνειδητή, σκόπιμη εξαπάτηση γι’ αυτό το νέο φούντωμα διαπλοκής.
Τρίτον, ο Νικολούδης επισημαίνει ότι σε άλλα κράτη «συνήθως, προηγείται η οικονομική ελίτ και ακολουθεί η πολιτική και τα ΜΜΕ», ενώ εδώ «η οικονομική ελίτ και τα ΜΜΕ προηγούνται της πολιτικής» και τα πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής σκηνής έχουν μειωμένο ρόλο. Παραβλέπουμε τη, μάλλον, βιαστική «αθώωση» του πολιτικού κόσμου της διαπλοκής και μένουμε στο στοιχείο για τα ΜΜΕ. Ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου επιβεβαιώνει αυτό που φωνάζει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ: τον ειδικό ρόλο των μιντιακών συγκροτημάτων στην Ελλάδα ως βασικού πυλώνα στο αμαρτωλό τρίγωνο της διαπλοκής, στοιχείο που, βέβαια, απουσιάζει παντελώς όχι μόνο από τον πολιτικό λόγο των. ΜΜΕ αλλά και των πολιτικών «διωκτών» της διαπλοκής, από τον πολιτικό λόγο του μνημονιακού μπλοκ.
Έχουν σωρευτεί τόσα πολλά στοιχεία για τη διαπλοκή του πολιτικού συστήματος, της ιδιαίτερης φύσης μεγάλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στη χώρα και των κυρίαρχων ΜΜΕ, ώστε είναι αναγκαίο να τεθεί με πιο επιθετικούς όρους το «διαπλεκόμενο» ζήτημα: Δημοκρατία-πολιτικό σύστημα-Μέσα Ενημέρωσης και ενημέρωση του λαού-κάθαρση και τιμωρία των υπευθύνων-παραγωγική ανασυγκρότηση με νέους κανόνες.
