Γράφτηκαν και λέχτηκαν διάφορα για τη συμπλήρωση τριών χρόνων από το δημοψήφισμα του 2015, και ορισμένοι θέλησαν να λεπτολογήσουν και να επαναλάβουν γνωστές καταγγελίες και αναθέματα για ό,τι έκανε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η εν λόγω «συζήτηση» δεν έχει κάτι ουσιαστικό να δώσει αν συνεχίζει να γίνεται σε ένα κλίμα που αφορά έναν προηγούμενο κύκλο – αυτό του σοκ, του αισθήματος προδοσίας, του τραύματος γενικά. Είναι χρήσιμη η ιστορία γιατί είναι ένας καλός οδηγός, όταν πράγματι βγαίνουν συμπεράσματα κι αποστάγματα.
Όμως πια έχουμε περάσει σε έναν νέο πολιτικό κύκλο, όπου το πένθος για την αναποτελεσματικότητα και την αφλογιστία του αντιμνημονιακού κινήματος και τον τρόπο που εκμεταλλεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ την αυταπάτη και την ελπίδα του κόσμου, το διαδέχεται ένας νέος κύκλος – ο οποίος θέτει επί τάπητος και νέα πεδία που χρωματίζουν έντονα τις εξελίξεις: τα εθνικά και γεωπολιτικά ζητήματα. Πάνω στο κλείσιμο του προηγούμενου κύκλου –έστω έτσι όπως αυτό γίνεται, χωρίς προφανή συμπεράσματα– εμφανίζεται μια νέα διαθεσιμότητα και κινητικότητα. Το ενδιαφέρον και η ανησυχία περιστρέφονται γύρω από άξονες που δεν ήταν ορατοί το 2010 ή το 2015. Δεν έχουμε μόνο το μέτωπο με την ευρωκρατία, αλλά και μερικά ακόμα, που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε: ελληνοτουρκικά και βαλκανικά.
Είναι λοιπόν αρκετά ανεπαρκής έως μίζερη η κλάψα και το πένθος για το κακό που μας βρήκε με τα μνημόνια και την «προδοσία» του Τσίπρα. Οι όροι μιας ρήξης με την ευρωκρατία το 2015 ήσαν εξαιρετικά αδύναμοι, ο λαός ουσιαστικά απροετοίμαστος και το λαϊκό κίνημα ανέθεσε τις ελπίδες του. Η συνέχεια κάπως φυσιολογική, αφού οι αφέντες της Ευρώπης ακολούθησαν μια τιμωρητική και ταπεινωτική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα βρίσκοντας πρόθυμους και φοβισμένους πολιτικούς.
Τώρα όμως τελούμε σε ένα νέο κύκλο. Δεν μπορεί κάποιος εύκολα να ξανακοροϊδέψει με τα ίδια συνθήματα και παραμύθια. Κυρίως όμως, στο νέο κύκλο τον οποίο φέρνουν τα γεωπολιτικά και εθνικά κύματα θα υπάρξουν σημαντικές αλλαγές και πολιτικά γεγονότα μεγάλης έκτασης, που θα θέσουν σε δοκιμασία πολιτικό σύστημα, λαό, χώρα και κοινωνία. Όλοι θα αναγκαστούν να πάρουν θέση απέναντι σε απειλές και ρευστοποιήσεις, γκριζαρίσματα περιοχών και διάλυση κρατικού και δημόσιου χώρου, γκετοποιήσεις και διαμελισμούς περιοχών. Ο κόσμος το διαισθάνεται και ψάχνεται ξανά να προσανατολιστεί. Ο εγχώριος αλλά και διεθνής πολιτικός κόσμος νοιώθουν αυτήν την αποξένωση του λαϊκού στοιχείου από τις «αφηγήσεις» τους. Ο «εχθρός λαός» του χτες έχει μετατραπεί σήμερα στον μπαμπούλα του «εθνολαϊκισμού», που αναγορεύεται σε πρώτιστο κίνδυνο.
Μπήκαμε σε νέο κύκλο, ακόμα κι αν ο προηγούμενος δεν έχει κλείσει οριστικά. Νέα εποχή, νέα καθήκοντα έλεγαν κάποτε. Ας αφήσουμε τον Τσίπρα πότε να κλαίγεται στους ευρωκράτες ότι αναγνωρίζει το λάθος του (mea culpa) για το δημοψήφισμα του 2015 και πότε στη Βουλή να δηλώνει περήφανος για το «Όχι» που εκ των προτέρων τα υψηλά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ (ο βαθύς ΣΥΝ) ήξεραν πως θα γίνει «Ναι» σε συνεννόηση με τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο. Πρόκειται πλέον για παλιά ιστορία. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα, και έχει άλλες και νέες απαιτήσεις…
