Προκλητικές προτάσεις του Ραχόι για ΝΑΤΟϊκή επέμβαση στη Βενεζουέλα!
Το 1982 η Μάργκαρετ Θάτσερ έστειλε το βρετανικό στόλο στην άλλη άκρη της υδρογείου για να ανακαταλάβει τα νησιά Μαλβίνες, που εύλογα ανήκαν (αρκεί να δει κανείς το χάρτη και να διαβάσει λίγο ιστορία…) στην Αργεντινή. Σχεδόν 35 χρόνια αργότερα ο Μαριάνο Ραχόι, «υπηρεσιακός» πρωθυπουργός της Ισπανίας και επικεφαλής –άγνωστο για πόσο ακόμη– του δεξιού Λαϊκού Κόμματος, φαίνεται έτοιμος να στείλει την… Ισπανική Αρμάδα για να «απελευθερώσει» τη Βενεζουέλα από τον πρόεδρο Μαδούρο! Έτσι, κι ενώ παραπαίει ενόψει των βουλευτικών εκλογών της επόμενης Κυριακής στο ισπανικό κράτος, ο Ραχόι συγκάλεσε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας του Βασιλείου της Ισπανίας (εντυπωσιακός τίτλος…) για να προτείνει ούτε λίγο-ούτε πολύ μια στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Βενεζουέλα ώστε «να αντιμετωπιστεί η καταπίεση που ταλανίζει το λαό της»!
Εκμετάλλευση μιας υπαρκτής κρίσης
Η Βενεζουέλα πράγματι αντιμετωπίζει σήμερα τη σημαντικότερη πολιτική και οικονομική κρίση από τα τέλη του περασμένου αιώνα, όταν ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα ανέδειξε τον Τσάβες στην εξουσία, εγκαινιάζοντας μια περίοδο μεγάλων αλλαγών σε όλη τη Λατινική Αμερική. Οι αιτίες της κρίσης είναι πολλές, με βασικότερες την πτώση των τιμών του πετρελαίου και τη διαρκή προσπάθεια των ΗΠΑ και γενικότερα της Δύσης να απαλλαγούν από την πολύπλευρα ενοχλητική Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας – και να τη μετατρέψουν σε αυτό που ήταν πάντα: μια πειθήνια μισοαποικία, με τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία σε πλήρη εξαθλίωση.
Έχουμε αναφερθεί και παλιότερα στις σαφείς ευθύνες της μπολιβαριανής κυβέρνησης. Ευθύνες που, εξάλλου, υπογραμμίζονται από τα ίδια τα μέλη και τους υποστηρικτές του κυβερνώντος Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Βενεζουέλας (PSUV), που κατακρίνουν τόσο τη «μονοκαλλιέργεια» των εξαγωγών πετρελαίου όσο και τη διστακτικότητα της κυβέρνησης να ριζοσπαστικοποιήσει την πολιτική της (βλ. και φύλλο 314). Αλλά αυτές οι ευθύνες δεν μπορούν να σκιάζουν την απροκάλυπτη, προκλητική δυτική επέμβαση, που τους τελευταίους μήνες εντείνεται πατώντας πάνω στα υπαρκτά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα τα οποία προκάλεσε η κρίση και οι «εύκολες» επιλογές μιας προηγούμενης περιόδου.
Εναπόκειται στο λαό της Βενεζουέλας να αποφασίσει το δρόμο που θα ακολουθήσει. Ευθύνη των φίλων του βενεζουελάνικου λαού, από την άλλη, είναι να κάνουν ό,τι μπορούν ώστε αυτός να αφεθεί ελεύθερος να κάνει τις δικές του, αβίαστες επιλογές. Διαφορετικά ίσως η χώρα αυτή βιώσει μια γενικευμένη και αιματηρή σύρραξη. Διότι τα εκατομμύρια ανθρώπων που αποτελούν το «σκληρό πυρήνα» του μπολιβαριανού κινήματος δεν πρόκειται να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια και να παρακολουθούν την επιστροφή της Βενεζουέλας σε ένα σκοτεινό παρελθόν περασμένων αιώνων…
Μαδρίτη, η πιο πιστή υπηρέτρια της Ουάσιγκτον
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ισπανία πρωτοστατεί, μαζί με τις ΗΠΑ, στις προσπάθειες καθυπόταξης της πρώην αποικίας της. Το 2002, όταν εκδηλώθηκε το πρώτο (και τελικά αποτυχημένο) πραξικόπημα εναντίον του Τσάβες, ο τότε Ισπανός πρέσβης στο Καράκας, ο Μανουέλ Βιτούρο ντε λα Τόρε, έσπευσε να επισκεφθεί στο προεδρικό μέγαρο τον πραξικοπηματία Καρμόνα και να τον συγχαρεί – λίγες μόλις ώρες αφότου ο Καρμόνα είχε διαλύσει τη βουλή! Ο δεύτερος υψηλός επισκέπτης του Καρμόνα ήταν, βέβαια, ο πρέσβης των ΗΠΑ Τσαρλς Σαπίρο… Παλιές ιστορίες, θα πει κανείς, αφού μάλιστα η φιλοδυτική χούντα του Καρμόνα κατέρρευσε μέσα σε δύο μέρες και ο λαός επανέφερε θριαμβευτικά τον Τσάβες στην εξουσία.
Σήμερα η κατάσταση είναι όντως διαφορετική, και η επέμβαση της Δύσης έχει… αναβαθμισμένες φιλοδοξίες. Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί η θρασύτατη πρόταση του Ραχόι για ΝΑΤΟϊκή επέμβαση; Και πώς να ερμηνευθεί, επίσης, ότι την αποσιώπησαν τα διεθνή ΜΜΕ, αντιλαμβανόμενα ότι είναι μια πρόταση μάλλον αντιδημοφιλής; Η αποσιώπηση, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν εκπονούνται τέτοια σχέδια – που εντάσσονται μια χαρά στην επιδιωκόμενη… παγκοσμιοποίηση του ΝΑΤΟ. Διότι είναι λίγο αστείο να υποστηρίξει κάποιος στα σοβαρά ότι η «νότια» Βενεζουέλα απειλεί με οποιονδήποτε τρόπο το «βορειοατλαντικό» ΝΑΤΟ, και άρα πρέπει να υποστεί μια στρατιωτική επέμβαση.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ραχόι, περισσότερο στριμωγμένος παρά ποτέ ενόψει των εκλογών στο κράτος «του», επιχειρεί να πετύχει μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Το πρώτο, να δείξει στην Ουάσιγκτον ότι μπορεί να λειτουργήσει ως προνομιακός και υποτακτικός σύμμαχος των ΗΠΑ, ως εκπρόσωπος των υπερατλαντικών συμφερόντων σε μια διαιρεμένη Ευρώπη. Το δεύτερο, να επιβάλει έστω και την τελευταία στιγμή τη Βενεζουέλα ως «κεντρικό θέμα» της προεκλογικής περιόδου, ελπίζοντας ότι έτσι θα στριμώξει τους Podemos που (στο παρελθόν…) αναφέρονταν με ενθουσιασμό στην μπολιβαριανή Βενεζουέλα.
Η ξένη επέμβαση συναντά αντιδράσεις
Η καθημερινή ανάμιξη της ισπανικής κυβέρνησης στις εσωτερικές υποθέσεις της Βενεζουέλας, την οποία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει με αποικιακή υπεροψία, με αποκορύφωμα την πρόταση Ραχόι για ΝΑΤΟϊκή επέμβαση, έχει φυσικά προκαλέσει αντιδράσεις στο Καράκας. Ο ίδιος ο πρόεδρος Μαδούρο ειρωνεύθηκε προχθές τον Ραχόι, προτείνοντάς του να τον φιλοξενήσει στη Βενεζουέλα «μπας κι επιτέλους, μια και θα βρίσκεται εδώ, αρχίσει να αναφέρεται στα προβλήματα της δικής του χώρας». Και, σε πιο σοβαρό τόνο, συνέχισε λέγοντας: «Η πολεμική εκστρατεία που επιδιώκει η ισπανική κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να υλοποιηθεί ποτέ. Αλλά γνωρίζουμε ότι στα μακάβρια μυαλά αυτών που τη σχεδιάζουν παραμένει ο στόχος μιας στρατιωτικής εισβολής»…
Όμως η κυβέρνηση Μαδούρο αντιλαμβάνεται ότι η επέμβαση θα κλιμακωθεί. Για την ώρα, με διπλωματικές και πολιτικές παρεμβάσεις, αφού η κατάσταση δεν κρίνεται από τη Δύση «ώριμη» για κλασικές στρατιωτικές περιπέτειες που θα είχαν, εξάλλου, άγνωστη κατάληξη. Έτσι, πέρα από την Ισπανία, ο Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών Λουίς Αλμάγκρο πρωτοστατεί στην εκστρατεία ανατροπής του προέδρου Μαδούρο. Ο Ουρουγουανός (και δη… κεντροαριστερός) Αλμάγκρο επιχείρησε την καταδίκη της Βενεζουέλας από τον ΟΑΚ για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά δεν του πέρασε. Αντίθετα, η γενική συνέλευση του ΟΑΚ, που συνήλθε στην αρχή αυτής της εβδομάδας στο Σάντο Ντομίνγκο, καταδίκασε (με 19 ψήφους έναντι 12) την απροκάλυπτα μεροληπτική στάση του Αλμάγκρο στο θέμα της Βενεζουέλας.
Μάλιστα ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Τζον Κέρι, που συμμετείχε στη γενική συνέλευση, πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος. Όταν έθεσε το ζήτημα του Βενεζουελάνου «πολιτικού κρατούμενου» Λεοπόλντο Λόπεζ αντιμετώπισε την οργισμένη αντίδραση όχι μόνο της εκπροσώπου της Βενεζουέλας Ντέλσι Ροντρίγκεζ (η οποία «θύμισε» στον Κέρι τους αγωνιστές που για δεκαετίες σαπίζουν στις φυλακές των ΗΠΑ, κάνοντας ονομαστική αναφορά και στον Πορτορικάνο Όσκαρ Λόπεζ Γκαρσία), αλλά και πολλών ακόμη Λατινοαμερικάνων. Μεταξύ αυτών και ο εκπρόσωπος του κράτους-οικοδεσπότη της γενικής συνέλευσης, που ρώτησε ειρωνικά τον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ αν νομίζει ότι, 50 χρόνια μετά τη στρατιωτική εισβολή τους στη Δομινικανή Δημοκρατία, ήρθε η ώρα να ζητήσει συγγνώμη.
Ερρίκος Φινάλης
