– Ο Μίκης Θεοδωράκης με αφορμή την πρόταση Βενιζέλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας μίλησε με «άκομψο» και σκληρό τρόπο για το προσωπικό της υποτέλειας, όπως το χαρακτήρισε. Πολύς κόσμος το χάρηκε. Κάτι πρέπει να μας λέει αυτό. Δεν χρειάζεται να τρέχουμε να «μαζεύουμε» τον Παναγούλη, αν πει για καμιά φυλακή. Έλεος, στη χώρα του Κάντα ζούμε!
– Έσπασαν πάλι τα τηλέφωνα της στήλης με αφορμή διάφορες τηλεοπτικές εμφανίσεις. «Πείτε στον ΣΥΡΙΖΑ να βγαίνει να μιλάει κάποιος που ξέρει στοιχειωδώς το θέμα που συζητιέται. Όχι απλά για να γράφει τηλεοπτικό χρόνο στο κοντέρ». Το μεταφέρουμε πριν σπάσουν όλα τα κοντέρ – εκτός από τα τηλέφωνα.
– «Το κράτος σου φταίει μωρέ;». Ξανασκέφτομαι αυτή τη φράση που παλιά τη θεωρούσα ενσωματώσιμη. Και ακόμα τη θεωρώ, έτσι όπως λέγεται συνήθως. Την ξανασκέφτομαι σε σχέση με μια ανάγκη για μια άλλη κοινωνική συνείδηση και στάση παντού και πάντα. Σαν αφαίρεση αρμοδιοτήτων από τους μηχανισμούς και ανάθεσή τους στις ικανότητες των ανθρώπων και των κινημάτων.
– Σε μια πρόσφατη συνεδρίαση ακούστηκε και το εξής: «Αν ως ενσωμάτωση εννοούμε ότι κάποια στελέχη μας θα βολευτούν στην εξουσία μετά από 15 χρόνια, ας το συζητήσουμε τότε». Ξεχνιέται ότι οι κάθε λογής προσαρμογές δεν είναι ούτε θεϊκή κατάρα, ούτε απλά αλλαξοπιστία κάποιων, ούτε παρθενογένεση. Άσε που ο χρόνος κυλάει λίγο διαφορετικά από ό,τι πριν από 30 χρόνια…
– Αν δεν υπάρξουν άμεσα πρωτοβουλίες που να κάνουν συμμέτοχους στην ανατροπή της κατάστασης όσους τη βιώνουν, ας μη νομίσουμε ότι μετά θα πούμε «σας το είχαμε πει ότι χωρίς εσάς δεν γίνεται» και θα ξεμπερδέψουμε. Γιατι δεν είναι τι λες, αλλά τι κάνεις. Εκτός αν πάμε στη λογική του ΚΚΕ: «Τα λέγαμε εμείς αλλά δεν μας ακούγατε»…
– Όχι επειδή τη δημοσίευσε ο Δρόμος στο προηγούμενο φύλλο του και παινεύουμε το σπίτι μας… Η ομιλία του Βολιβιανού αντιπροέδρου για την Αριστερά και την Ευρώπη είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Μας έβαλε και σε διάφορες σκέψεις, όπως αυτή: Η Αριστερά στην Ελλάδα μπορεί να αρθρώσει ένα ζωντανό και ριζοσπαστικό λόγο για την Ευρώπη; Ή πρέπει να εγκλωβίζεται ανάμεσα σε ξερά «αντιευρωπαϊκά» συνθήματα και ένα δογματικό «ευρωπαϊσμό» παλαιάς κοπής. Λείπει και η έμπνευση ρε παιδί μου, αλλά δεν είναι μόνο θέμα έμπνευσης.
– Μιλώντας για μετεκλογικά σενάρια, αρκετοί βουλευτές μας εξηγούν ότι θα χρειαστούμε ανοχή, στήριξη, συμφωνίες, αποσκιρτήσεις, μετατοπίσεις, τακτικές, διευρύνσεις, διερευνήσεις στο κοινοβουλευτικό επίπεδο για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίστοιχες σκέψεις απουσιάζουν όταν μιλάμε για τον λεγόμενο λαϊκό παράγοντα. Σαν να είναι δεδομένος. Με κάπως παρόμοιο τρόπο αντιμετωπίζεται πολλές φορές και η «κομματική ζωή». Ανασυνθέσεις, νέες πλειοψηφίες κ.λπ. Δηλαδή, το λεγόμενο «κάτω» (λαός, μέλη) αντιμετωπίζεται γενικά ως εντολέας του «πάνω». Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στη χειρότερη μπορεί να αποτελεί πεδίο νομής εξουσιών και μικροεξουσιών.
– 1.700 κάτοικοι της βορειοανατολικής Χαλκιδικής ανέλαβαν «πρωτοβουλία δημιουργίας πατριωτικής, υπερκομματικής δημοτικής κίνησης» για την αποτροπή της καταστροφής του τόπου τους από τους χρυσοθήρες και την κυβέρνηση και για ένα άλλο σχέδιο ανάπτυξης της περιοχής τους. Είχαν προηγηθεί, από το καλοκαίρι, αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις στα χωριά της περιοχής. Ήδη υπάρχουν έξι υποψήφιοι για τη θέση του επικεφαλής που όμως δεσμεύονται σε ένα πρόγραμμα και στο ότι θα το υπηρετήσουν από οποιαδήποτε θέση, αφού την τελική απόφαση θα πάρουν οι τοπικές κοινωνίες. Να ένα παράδειγμα προς εξαγωγή. Αφορά μια ειδική περίπτωση και κάποιους τρελούς Γαλάτες; Δεν νομίζουμε, γιατί όλη η χώρα είναι υπό καταπάτηση και καταστροφή.
Για απόψεις ή όποια συνεισφορά στη στήλη:
[email protected]
Αηδόνης
