Το καλοκαίρι του 2009 στο φεστιβάλ της ΚΟΕ στην Καβάλα, ανέβηκε η παράσταση «Ουτ’ ορφανόν ούτε φτωχόν ουτ’ απ’ τα ξένα ξένον», γραμμένη και σκηνοθετημένη από την Έλενα Πατρικίου που έφυγε πριν λίγες μέρες από κοντά μας. Η παράσταση παίχτηκε από εργαζόμενους και άνεργους, ερασιτέχνες ηθοποιούς, και είχε θέμα τα «εργατικά ατυχήματα» στη χώρα μας. Η Έλενα είχε τότε εγκατασταθεί για μέρες στην Καβάλα, έμενε στα σπίτια των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάστηκε και δούλεψε με μεράκι φροντίζοντας όλες τις λεπτομέρειες του εγχειρήματος. Με συγκίνηση δημοσιεύουμε το κείμενο που μας έστειλε η Θάλεια Τσακίρη, η οποία είχε πάρει μέρος στην παράσταση.
19 Αυγούστου 2009, Καβάλα
Όταν στηθήκαν οι δυο σκαλωσιές στη σκηνή, ανεβήκαμε πάνω χωρίς παπούτσια για την τελευταία πρόβα. Η σκηνή είχε στηθεί διπλά ακριβώς από τα βράχια του όρμου, στο πάρκο του Φαλήρου. Θυμάμαι που ανεβήκαμε πριν το ηλιοβασίλεμα. Ένιωσα ένα δροσερό αεράκι, κοίταξα προς τη θάλασσα και μετά σε εκείνην. Μου χαμογέλασε αχνά αλλά έντονα. Σε λίγο σουρούπωσε. Ξανανεβήκαμε σε δύο ώρες, είχε σκοτεινιάσει καλά, βημάτιζα, κυλιόμουν και αιωρούμουν σε ένα έργο δίχως πλοκή που όμως η πραγματικότητα των γεγονότων συντάραζε επώδυνα όλη τη δράση του. Το έργο ήταν απλά το μέσο. Πιάσαμε τα αυτοσχέδια τετράδια, αρχίσαμε να ψάλουμε αυτόν τον απαράδεκτο κατάλογο, που κάθε φορά που τον απήγγειλα με έπιανε σύγκρυο, δυναμώναμε με τη σειρά την φωνή μας και ψιθυρίζαμε, είχαμε συγκεκριμένη σελίδα ατυχημάτων ο καθένας, 15 Ιανουαρίου του 2008, Χαράλαμπος Βουδούρης, ξυλοβιομηχανία ΣΕΛΜΑΝ, Βασιλικό Χαλκίδας, πιάστηκε σε ταινία μηχανήματος, ακρωτηριασμός κάτω ακρών, πίσω μου άκουγα: 18 Μάρτιου 2008 Κώστας Λουκόπουλος, 45 ετών, εργοστάσιο κουφωμάτων αλουμινίου ΕΤΕΜΕ, όμιλος ΒΙΟΧΑΛΚΟ, Μαγούλα Αττικής, καταπλακώθηκε από κλαρκ, θάνατος. Το ίδιο από δεξιά, από αριστερά, παντού. Ριπές αυτών των τραγωδιών ταξίδευαν μέσω του θαλασσινού αέρα πέρα απ’ τη θεατρική σκηνή, νιώθοντας επιτέλους ότι τιμώνται σωστά σε μια στιγμή της αιωνιότητας. Η απαρίθμηση ξεκινούσε από τις αρχές του 2008 και έφτανε μέχρι κάποιες μέρες πριν ανέβει η παράσταση, αλλά μετρούσε ήδη δέκα πυκνογραμμένες σελίδες. Έπειτα ούρλιαζαν μόνο οι ημερομηνίες, 15 Ιανουαρίου του 2008…, όπως μόνο αυτές τεκμηριώνουν τον χρόνο. Μέχρι που μια παλιά αλλά συνήθης ιστορία ανέλαβε την εξιστόρηση.
Κάτω στην άκρη του γυαλού,
στην τέλιωση του κόσμου,
εκεί γιοφύρι χτίζανε,
γιοφύρι δεν στεριώνει…
Αν δεν χτίσετε άνθρωπο γιοφύρι δεν στεριώνει
Ουτ’ ορφανόν ούτε φτωχόν ουτ’ απ’ τα ξένα ξένον
Μόνον του πρωτομάστορη την έμορφη γυναίκα
Αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε στις σκαλωσιές, γύρισα και κοίταξα τη σκηνή, μια βουβή αναπαράσταση του τέλους αναδυόταν σκιώδης, υπενθυμίζοντάς μας τη στιγμή της αιώρησής μας, πριν την πτώση μας στη σκηνή.
Ευχαριστούμε Έλενα γι’ αυτό το ταξίδι.
