Τoυ Ρούντι Ρινάλτι
Β΄ Μέρος (Α΄ Μέρος)
Ο πασοκικός χώρος έχει αποδείξει, διαχρονικά, πως διαθέτει μεγαλύτερες δυνατότητες χειρισμού και υλοποίησης νεοφιλελεύθερων πολιτικών από ό,τι η παραδοσιακή Δεξιά. Οι λόγοι είναι πολλοί. Παράλληλα, ως χώρος χρειάστηκε κατά καιρούς να απορροφήσει κραδασμούς και αναταράξεις που προκαλούσε η εφαρμοζόμενη πολιτική του στην ίδια την κοινωνική βάση που τον ψήφιζε και τον στήριζε.
Τα διάφορα ψηφοδέλτια «ανταρτών» που παρουσιάζονταν ειδικά σε αυτοδιοικητικές αναμετρήσεις, λειτούργησαν ως αμορτισέρ της λαϊκής δυσαρέσκειας για να επανενταχθούν στη συνέχεια στον πασοκικό κορμό.
Δεν είναι, λοιπόν, αδικαιολόγητη η σκέψη ότι πολλές αψιμαχίες εντός και πέριξ του ΠΑΣΟΚ (χωρίς δηλαδή, συνολική αμφισβήτηση του χαρακτήρα και του ρόλου του) λειτούργησαν, ως ένα βαθμό, εκτονωτικά και σχετίζονταν, ώς ένα βαθμό, με αντιθέσεις μέσα στο πλαίσιο του πασοκικού κατεστημένου. Αν κάποιοι εκτροχιάστηκαν στην πορεία, όπως για παράδειγμα η περίπτωση του Δ. Τσοβόλα, και πάλι, παρά τα ηχηρά λόγια, στην ίδια κοίτη κινείται ακόμα και σήμερα. Οι περισσότερες κινήσεις που δημιουργήθηκαν και έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ είδαν τους πρωταγωνιστές τους να ξαναεπιστρέφουν σε αυτό, μετά από μια πορεία μικρότερη ή μεγαλύτερη κατά την οποία ορκίζονταν ότι είναι αδύνατη η οποιαδήποτε επιστροφή. Αυτά καταγράφει, μέχρι σήμερα, η ιστορία.
Το πολιτικό ζήτημα
Πρέπει να συμπληρώσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70 απέχει παρασάγγας από το ΠΑΣΟΚ του 2010. Στα 40 περίπου χρόνια έχει υποστεί πολλές μεταλλάξεις και πολλά από τα στελέχη του χρεώθηκαν με τα βάρη και τις ευθύνες της διαχείρισης του κρατικού και συνδικαλιστικού μηχανισμού και, βεβαίως, αυτό εκμαύλισε πολλές συνειδήσεις, σε όλα τα επίπεδα. «Χάλασε» πολύ κόσμο. Για αυτούς τους λόγους, όταν μιλάμε για συμπόρευση με ανθρώπους από το σοσιαλιστικό χώρο, δεν εννοούμε να δώσουμε συγχωροχάρτι σε όσους βαρύνονται με ευθύνες, σε όσους υπάρχουν σκιές από τη θητεία τους στο δημόσιο βίο, σε όσους δεν κάνουν καμία αυτοκριτική τοποθέτηση και απλά ζητούν να πρωταγωνιστήσουν στη πλάτη της Αριστεράς, χωρίς να διαχωρίζονται από το ΠΑΣΟΚ, ως φορέα και ως πολιτική έκφραση. Η θολούρα στο ζήτημα αυτό και η έλλειψη ξεκάθαρων τοποθετήσεων δεν είναι διόλου εγγύηση για εκμετάλλευση της Αριστεράς ορισμένων υπαρκτών ρηγμάτων στο χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Ακόμη περισσότερο, μετά από όλα όσα έχουν γίνει στο χώρο του ΠΑΣΟΚ (και μιλάμε για όσους έπαιζαν και παίζουν έναν ρόλο στο κομματικό, κρατικό, αυτοδιοικητικό, οικονομικό μηχανισμό) η περίπτωση συνεργασίας με δυνάμεις που στον α’ ή β’ βαθμό αποδεσμεύονται, πρέπει να έχει ορισμένα κριτήρια και να υπάρχει η μέγιστη προσοχή στις αριστερές δυνάμεις για το ποια άτομα προκρίνονται, προβάλλονται ή και ηγούνται διαφόρων συνεργασιών.
Η περίπτωση, για παράδειγμα, των Δημαρά και Μητρόπουλου είναι κραυγαλέα. Δεν έχουν ακόμα αποδεσμευτεί και φύγει από το ΠΑΣΟΚ, ούτε έχουν κάνει κάποια συνολική τοποθέτηση διαφοροποίησής τους από τον χώρο αυτό. Ο μεν Δημαράς υποστηρίζει και ψηφίζει π.χ. τον «Καλλικράτη» και το ασφαλιστικό του ΠΑΣΟΚ (παρ’ όλο που έχει τεθεί εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας), δηλώνει ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει μια ήπια (έως και ενσωματώσιμη) αντιπολιτευτική στάση.
Ο δε Μητρόπουλος περιμένει το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ για να δει τις σχέσεις του με αυτό και αποστέλλει επιστολές στον πρωθυπουργό, μάλλον για να τον πείσει να αλλάξει πολιτική. Πάντως, η γραμμή και των δυο δεν είναι η ανατροπή του Μνημονίου και άρα η ανατροπή του πολιτικού κόσμου που το στηρίζει και το υπηρετεί, αλλά η αλλαγή πορείας μέσα από τη συνεννόηση με την κυβέρνηση και το κόμμα του ΠΑΣΟΚ που έχουν λοξοδρομήσει λίγο. Οι άνθρωποι είναι καθαροί ως προς τις διακηρύξεις τους και μάλλον πάλι η Αριστερά (δηλαδή ο ΣΥΝ) σφάλλει που κάνει τον έναν από τους δυο σημαία, στο όνομα ενός ρήγματος στο ΠΑΣΟΚ.
Σφάλλει επίσης για δύο λόγους ακόμα: Αναγορεύει την συμπόρευση με τον «σοσιαλιστικό χώρο» ως κεντρικό στρατηγικό ζήτημα σε μια στιγμή που είναι αναγκαία μια μετωπική πολιτική όλων όσων θίγονται και κτυπιούνται από την πολιτική του Μνημονίου, όλων όσων κατανοούν πως το πολιτικό σύστημα πρέπει να ανατραπεί για να υπάρξει μια οικονομική και πολιτική διέξοδος σε προοδευτική κατεύθυνση. Εξάλλου οι πολιτική γεωγραφία έχει διαταραχθεί τόσο πολύ τις τελευταίες δεκαετίες που η «αντιδεξιά παράταξη» δεν εκφράζει κοινωνικά αυτό έκφραζε κάποτε. Δεύτερο, αντί να αξιοποιεί αντιθέσεις προς όφελος της Αριστεράς, μετατρέπει την Αριστερά σε όχημα ενδοπασοκικών προστριβών και ανακατατάξεων. Γιατί στον πολύ κόσμο έχει περάσει πως υπάρχουν 3 ψηφοδέλτια ΠΑΣΟΚ στην περιφέρεια Αττικής: ο Σγουρός, ο Δημαράς και ο Μητρόπουλος.
Υπάρχει ηθικό ζήτημα; Ποια η σημασία του;
Μια κίνηση σοσιαλιστών(Λαϊκή Αλληλεγγύη, Πρωτοβουλία Σοσιαλιστών για Λαϊκή, Πατριωτική και Οικολογική Συσπείρωση) –που υποστηρίζει την υποψηφιότητα Μητρόπουλου- σε ανακοίνωσή της καταλήγει με τα ακόλουθα λόγια: «Στον κοινό αυτό αγώνα για την ανατροπή των συνεπειών του Μνημονίου και στην αυτοδιοικητική σφαίρα, δεν περισσεύει κανένας. Με μια μόνο προϋπόθεση, καθοριστική όμως για εμάς, ότι η σύνδεση της πολιτικής με την ηθική δεν είναι λόγος κενός περιεχομένου, αλλά ψυχή της ίδιας της πρωτοβουλίας». Προσυπογράφουμε την τελευταία φράση, και αναρωτιόμαστε αν οι συντάκτες της έχουν ακούσει τίποτα, αν τους έχουν ενημερώσει, αν έχουν ψάξει να δουν ή να μάθουν για το αν η σύνδεση πολιτικής και ηθικής πληρούται σαν καθοριστική προϋπόθεση στην περίπτωση της υποψηφιότητας Μητρόπουλου. Μια «βόλτα» στο Διαδίκτυο μπορεί να κατατοπίσει, σε σημαντικό βαθμό, μια συζήτηση ιδιαίτερα με συνδικαλιστές που γνωρίζουν καταστάσεις και ιστορίες, το ίδιο.
Είναι ακριβώς το πολιτικό ζήτημα (ποιος χρησιμοποιεί ποιον και σε ποια κατεύθυνση, αφού το ψηφοδέλτιο καταγράφεται σαν πασοκικό) και το ηθικό ζήτημα (όπου υπάρχουν τόσα σύννεφα που οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ γνωρίζουν) που δημιουργούν προβλήματα: Πρώτα απ’ όλα στο χώρο του ΣΥΝ.
Το Αριστερό Ρεύμα σχεδόν απέχει από την εκλογική καμπάνια, η νεολαία του ΣΥΝ βρίσκεται σε τεράστια αναστάτωση. Μετά έρχεται η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ. Σχεδόν καμιά δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ δεν υποστηρίζει αυτήν την υποψηφιότητα για τους λόγους που αναφέρθηκαν και κινδυνεύει ο ΣΥΡΙΖΑ να θυσιαστεί, για να προχωρήσει η υποψηφιότητα Μητρόπουλου και η νέα πολιτική της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ. Και, τέλος, πλήττεται η γενική εικόνα της Αριστεράς.
Οι αποστάσεις από αυτές τις επιλογές είναι επιβεβλημένες.
Η κοινωνική μέθεξη της ελληνικής φυλής…
Μια δήλωση περίεργη(;) και ακαταλαβίστικη
Μετά τις ειλικρινείς δηλώσεις του Μητρόπουλου ότι θα έμπαινε υπό τας διαταγάς και στην υπηρεσία των κατά πολύ ικανότερων, Δημαρά και Αλαβάνου -που όμως δεν ετήρησε- έπρεπε να πει δυο λόγια για την πώληση του Ελληνικού στον εμίρη του Κατάρ. Είπε, δε, μεταξύ άλλων: «Κάτι που θα ήταν για τον μετέχοντα του ελληνικού πολιτισμού πρώτιστο καθήκον, αφού αποτελεί αναγκαία συνθήκη της καθημερινής κοινωνικής και ατομικής μας ευτυχίας (ως ανυπέρβλητο ανθρωπολογικό πρόταγμα συνυφασμένο με την ύπαρξη και εξέλιξη της φυλής μας), μεταβάλλεται σε μετανεωτερικό εφιάλτη του ακραίου και αδυσώπητου νεοφιλελεύθερου οικονομισμού… Η Αττική και οι πολίτες της δεν πρέπει να στερηθούν του μοναδικού αυτού πνεύμονα πρασίνου, πολιτισμού και κοινωνικής μέθεξης, όπως έχει αποτυπωθεί ως ενεργός απαίτηση στο φαντασιακό όλων». Ξεκάθαρος, λιτός, κατανοητός, αριστερός. Απλά, η Αυγή δεν τόλμησε να δημοσιεύσει ολόκληρη την ανακοίνωση και ιδιαίτερα τις αναφορές περί «φυλής» και «κοινωνικής μέθεξης» για να μη στενοχωρηθούν τα γνήσια αντικαπιταλιστικά αντανακλαστικά μερών της «συμμαχίας»…
Ξεπερνάμε τα όρια…
Α. Τσίπρας: Πολιτικό έγκλημα η υποψηφιότητα Αλαβάνου
Ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του στο Mega ανέφερε ότι είναι «πολιτικό έγκλημα», αυτό που κάνει ο Αλαβάνος. «Για ένα προσωπικό γινάτι ή για ένα πολιτικό σχέδιο αντιπαραθετικό με το κόμμα που τον στήριξε, που επί 20 χρόνια τον είχε ευρωβουλευτή, που επί πέντε χρόνια τον είχε πρόεδρο, κατεβαίνει στην Περιφέρεια Αττικής ο κ. Αλαβάνος και κόβει τη δυνατότητα να αμφισβητηθούν το Μνημόνιο και η κυβερνητική πολιτική από τα Αριστερά…» Χάνεται το μέτρο, χάνεται η ψυχραιμία, ξεπερνιούνται τα όρια. Για όλα φταίει ο Σατανάς που προωθεί εγκληματικό έργο…
