Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
Τα νοσοκομεία Κιλκίς και Γουμένισσας έχουν απασχολήσει αρκετές φορές με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μέσα από τη συνολικότερη υποβάθμιση της παροχής υπηρεσιών από το πάλαι ποτέ ΕΣΥ. Οι τραγικές ελλείψεις σε κατηγορίες υλικών καθημερινής χρήσης, η απλήρωτη υπερωριακή και εφημεριακή εργασία του προσωπικού, η υποστελέχωση του συνόλου των τμημάτων και το κλείσιμο αρκετών άλλων, όχι μόνο δεν έχουν αντιμετωπιστεί, αλλά συνεχίζουν σαν… συνήθεια, για να υπενθυμίζουν καθημερινά σε εργαζόμενους και ασθενείς την πορεία, τον χαρακτήρα και την εμβάθυνση της μνημονιακής πραγματικότητας της χώρας.
Σε όλη αυτήν την κατάσταση ήρθε να προστεθεί και το Προσφυγικό. Η μετατροπή του Νομού Κιλκίς σε αποθήκη ανθρώπινων ψυχών και ο φράχτης της Ειδομένης δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανέπαφο το υγειονομικό κομμάτι του νομού. Σε ένα πεδίο, λοιπόν, της δημόσιας Υγείας κυριολεκτικά ανατιναγμένο, ήρθε να επικαθήσει και η πυρηνική βόμβα του Προσφυγικού.
Είναι χαρακτηριστικές οι καθημερινές εικόνες στο νοσοκομείο, όπου πολλοί άνθρωποι ψάχνουν και παλεύουν να βρουν λύση στα προβλήματα υγείας – στην πλειονότητά τους επείγοντα περιστατικά, που τα υποστελεχωμένα και ανεπαρκώς εξοπλισμένα νοσοκομεία του νομού αδυνατούν να αντιμετωπίσουν, γεγονός που δημιουργεί καθημερινά κινδύνους. Κάθε ημέρα είναι ένα μη ιχνηλατημένο ναρκοπέδιο και η συνολικότερη λειτουργία των μονάδων Υγείας επισφαλής έως και επικίνδυνη. Η οικονομική ασφυξία και το εκρηκτικό μείγμα αυτής με τον όγκο και την έκταση του προσφυγικού προκαλεί καταστάσεις που δεν αντιμετωπίζονται.
Ο μόνος λόγος που ακόμα δεν έχει σκάσει η βόμβα είναι η ανείπωτη και απερίγραπτη αλληλεγγύη απλού κόσμου και προσωπικού-εργαζομένων που μέσα από εφιαλτικές συνθήκες κάνουν κατάθεση ψυχής και ανθρωπισμού για να μην καταρρεύσουν οι δομές, μέσα από εθελοντική προσφορά υλικών αγαθών αλλά και εθελοντικής εργασίας. Μια κατάσταση που και στο παρελθόν κράτησε ζωντανή μια ιστορία στον Νομό Κιλκίς. Το ερώτημα όμως πλέον είναι μέχρι πότε και μέχρι πόσο, καθώς τα δεδομένα υπερβαίνουν κάθε δυνατότητα, η αλληλεγγύη δεν μπορεί να λύσει μέχρι τέλους το κολοσσιαίο ζήτημα της οικονομικής εξαθλίωσης, υποβάθμισης και της προσφυγιάς, ταυτόχρονα.
Και πάνω ακριβώς σε αυτήν την κατάσταση ξεδιπλώνεται όλο το φάσμα της τραγωδίας του πολιτικού συστήματος που παρασιτεί στις σάρκες του λαού της χώρας: από τη μια μεριά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ολοκληρώνει το έργο της διάλυσης και καταστροφής της δημόσιας Υγείας που ξεκίνησε πριν από 6 χρόνια, καθώς με ασπιρίνες και διαχειριστικά τεχνάσματα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η βραδυφλεγής βόμβα. Ταυτόχρονα, όπου δεν πιάσει τόπο η «έκκληση» για διαχείριση, ψυχραιμία και «εθνική» συνεννόηση, τότε αρχίζει ο κυβερνητικός εκβιασμός: τι θέλετε και κινητοποιείστε; θέλετε να έρθει ο Μητσοτάκης και η Δεξιά;
Από τη άλλη μεριά, οι δυνάμεις του χρεοκοπημένου πρώην δικομματισμού σε αγαστή συνεργασία με μερίδα συνδικαλιστών και παραγόντων- ανδρείκελων, που έκαναν δεύτερη φύση τους τον υποταγμένο και φιλοεργοδοτικό-φιλοκυβερνητικό συνδικαλισμό, βάζοντας στον πάγο κάθε κινητοποίηση με το πρόσχημα της δυσφήμησης και της περαιτέρω υποβάθμισης των μονάδων Υγείας του νομού, τώρα ανακάλυψαν την Αμερική και καλούν τον κόσμο σε κινητοποίηση ενάντια στην κυβερνητική πολιτική με ταυτόχρονη υπεράσπιση των πεπραγμένων της προηγούμενης πενταετίας, λες και δεν είναι η φυσική συνέχεια και κατάληξη του σήμερα.
Αυτό το επικίνδυνο δίπολο που αλληλοτροφοδοτείται και μοιάζει κυρίαρχο, όχι μόνο δεν μπορεί να δώσει καμία λύση στα προβλήματα, όχι απλά εμπεδώνει τη λογική ΤΙΝΑ, αλλά επιχειρεί να στραγγαλίσει κάθε ελπίδα διεξόδου. Η μόνη ελπίδα είναι μέσα από τους διαρκείς αγώνες των εργαζομένων στα νοσοκομεία, αλλά και της τοπικής κοινωνίας, που ποτισμένοι από το μείγμα της αλληλεγγύης και του εθελοντισμού που έχει αναπτυχθεί, θα ξεφύγει από τις συμπληγάδες του διπολισμού και του πολιτικού συστήματος και θα δώσει μια ανάσα σε μια πορεία συνολικότερης διεξόδου.
Δ.Α.
