Του Μάριου Διονέλλη. Ετσι σε θέλω. Με πάθος να με κοιτάς, να μου λες πως μάχεσαι για τους θεσμούς.
Να σου γυρίζει το μάτι όταν δέχεσαι «χυδαία επίθεση». Να ιδρώνεις και να μπερδεύεις τα λόγια σου όταν μυρίζει αδιέξοδο και δεν πιάνει πια το μειλίχιο ύφος και το προσωπείο του δεινού ρήτορα.
Σε θέλω ιδρωμένο, υπερασπιστή του δίκιου και της αλήθειας. Γητευτή της διαφθοράς και θεματοφύλακα της διαφάνειας.
Ξέρω πως μες το τεράστιο σώμα σου έχεις μια αθώα καρδιά. Που δεν αντέχει την αδικία, που δεν άντεχε ούτε καν να δει τα ονόματα όσων με αδικούν. Δεν είναι για τα δικά σου μάτια αυτά.
Σε θέλω να φωνάζεις, να σαστίζεις όταν σε πνίγει το δίκιο. Να πιάνεις από το λαιμό όσους σε υπονομεύουν.
Να πέφτεις με φόρα πάνω στο μαχαίρι που δεν έφτασε ποτέ στο κόκαλο.
Να παραβλέπεις πως κι εσένα θα σε ξεβράσει το σύστημα που και ο ίδιος δημιούργησες, τώρα που βρήκε την καλή ευκαιρία ο κάθε «σύντροφός» σου. Ακόμα και αυτοί που ήταν εκεί, που στήνατε το ίδιο καζάνι για μένα, τώρα είναι έτοιμοι να σε σταυρώσουν. Θέλω να σε ακούω να λες πως θα παλέψεις μέχρι τέλους και να υποπτεύομαι βασίμως πως το βλέπεις πια να πλησιάζει.
Κάποιος από σας διάλεξε ένα σκοινί. Κρίμα, ειλικρινά. Για κανέναν δεν αξίζει τέτοιο τέλος. Μα τώρα που οι κρεμασμένοι είναι κι από την πλευρά των υπουργών μάλλον τα πράγματα σοβαρεύουν. Έτσι δεν είναι;
Τη βλέπω την αγωνία σου. Δεν λύνει τα προβλήματά μου, μα μου προσφέρει μια κάποια ανακούφιση.
Σε θέλω εκεί μέχρι το τέλος. Εδώ, από τον πάτο, φαντάζει αλλιώς ο δικός σου τρόμος του κενού κάτω από τα πόδια.
Σε θέλω ιδρωμένο. Αντιφεγγίζει πάνω σου μια κάποια αισιοδοξία που μου απέμεινε και σε ευχαριστώ για αυτό.
Σε θέλω ιδρωμένο, υπερασπιστή του δίκιου και της αλήθειας. Γητευτή της διαφθοράς και θεματοφύλακα της διαφάνειας.
Ξέρω πως μες το τεράστιο σώμα σου έχεις μια αθώα καρδιά. Που δεν αντέχει την αδικία, που δεν άντεχε ούτε καν να δει τα ονόματα όσων με αδικούν. Δεν είναι για τα δικά σου μάτια αυτά.
Σε θέλω να φωνάζεις, να σαστίζεις όταν σε πνίγει το δίκιο. Να πιάνεις από το λαιμό όσους σε υπονομεύουν.
Να πέφτεις με φόρα πάνω στο μαχαίρι που δεν έφτασε ποτέ στο κόκαλο.
Να παραβλέπεις πως κι εσένα θα σε ξεβράσει το σύστημα που και ο ίδιος δημιούργησες, τώρα που βρήκε την καλή ευκαιρία ο κάθε «σύντροφός» σου. Ακόμα και αυτοί που ήταν εκεί, που στήνατε το ίδιο καζάνι για μένα, τώρα είναι έτοιμοι να σε σταυρώσουν. Θέλω να σε ακούω να λες πως θα παλέψεις μέχρι τέλους και να υποπτεύομαι βασίμως πως το βλέπεις πια να πλησιάζει.
Κάποιος από σας διάλεξε ένα σκοινί. Κρίμα, ειλικρινά. Για κανέναν δεν αξίζει τέτοιο τέλος. Μα τώρα που οι κρεμασμένοι είναι κι από την πλευρά των υπουργών μάλλον τα πράγματα σοβαρεύουν. Έτσι δεν είναι;
Τη βλέπω την αγωνία σου. Δεν λύνει τα προβλήματά μου, μα μου προσφέρει μια κάποια ανακούφιση.
Σε θέλω εκεί μέχρι το τέλος. Εδώ, από τον πάτο, φαντάζει αλλιώς ο δικός σου τρόμος του κενού κάτω από τα πόδια.
Σε θέλω ιδρωμένο. Αντιφεγγίζει πάνω σου μια κάποια αισιοδοξία που μου απέμεινε και σε ευχαριστώ για αυτό.
Σχόλια
